แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 729

หญ้าต้นนั้นที่เหมือนหางสุนัขนั้น เพียงแค่ว่าด้านล่างหางสุนัขนั้นยังมีใบไม้มากมาย

ส่วนความสัมผัสของใบไม้นั้นไม่ใช่ความสัมผัสของหญ้าหางสุนัข แต่เป็นความสัมผัสแบบเนื้อแน่น มองดูแล้วประหลาดมาก

พวกเขามีชื่อที่ค่อนข้างประหลาดอย่างหนึ่ง เรียกว่าหญ้าลวงตา

ความหมายเหมือนดั่งชื่อ หญ้าต้นนี้สามารถทำให้เกิดภาพลวงตา

เพียงแค่ นางจำไม่ได้ว่าตัวเองเคยปลูกหญ้าลวงตา เพราะว่าหญ้าลวงตาหาได้ยากมาก

แต่ตอนนี้ ในช่องว่างอวกาศของนาง หญ้าลวงตากลับมีอยู่หลายพื้นที่แล้ว

แต่ว่าซ่งฉงปิงไม่ได้คิดมาก คิดแค่ว่าหญ้าลวงตานี้นำเข้ามาโดยไม่ได้ตั้งใจตอนที่ปลูกของอย่างอื่น

มีหญ้าลวงตานี้แล้ว ปัญหาก็แก้ได้ง่ายมากแล้ว

นางไม่มีทางทำให้คนทั้งหมู่บ้านสลบในตอนนี้ กลางคืนดึกๆดื่นๆ ไม่สอดคล้องกับความเป็นจริง

เพราะฉะนั้น นางจะใช้ยาในห้องของตัวเอง

วิธีก็ง่ายมาก ใช้หญ้าลวงตาทำเป็นหญ้าลวงตา จากนั้นจุดไฟก็พอแล้ว

สำหรับประโยชน์ใช้งาน——

ขอแค่เข้าใกล้ห้องนอนของนาง คนที่ได้กลิ่นหญ้าลวงตา ก็จะถูกหญ้าลวงตาดึงดูด ทำให้เกิดภาพลวงตา

ภาพลวงตาแบบนี้ ก็ไม่ได้มีความพิเศษอะไร ก็คือฝ่ายตรงข้ามเดิมทีอยากทำอะไร เช่นนั้นแล้ว สิ่งที่เห็นก็จะเป็นอย่างนั้น

อย่างเช่น คนที่เฝ้าตัวเองอยู่รอบด้าน หากได้กลิ่นหอมจากธูป พวกเขาก็จะเฝ้าต่อไปไม่เคลื่อนไหว ถึงแม้จะเกิดความเคลื่อนไหวอะไร พวกเขาก็จะไม่มีความรู้สึก

หากคนที่กำลังง่วงนอน ได้กินนั้นแล้ว นั่นก็จะเพิ่มความเร็วในการนอนหลับ ฟ้าผ่าก็ไม่ตื่น

สำหรับ หากมีคนอยากตรวจสอบดูว่านางอยู่ในห้องหรือไม่ เช่นนั้นแล้ว แค่เข้าใกล้ห้องนอนนาง ถึงแม้จะไม่เปิดประตูห้อง ขอแค่ได้กลิ่นหอมของหญ้าลวงตา ทันใดนั้นก็จะลืมว่าตัวเองจะทำอะไร

จะมีความรู้สึกบางอย่างเหมือนละเมอแล้วตื่นขึ้นมากะทันหัน

เช่นนี้แล้ว ก็จะไม่มีคนพบว่านางไม่อยู่ในห้องนอนแล้ว

กลิ่นหอมของหญ้าลวงตา จะลอยได้ค่อนข้างไกล.......เพื่อความมั่นใจแล้ว ซ่งฉงปิงเปิดหน้าต่างออก

เพราะว่าถ้าหากตัวเองออกไป ด้วยความสามารถของตัวเองแล้วแน่นอนว่าไม่สามารถขจัดหน่อยรักษาการณ์ทั้งหมดได้ วิธีที่ดีที่สุดก็คือ ทำให้พวกเขาถูกหญ้าลวงตาทำให้มึนเมาทั้งหมด

หลังจากที่เปิดหน้าต่างไปประมาณสิบนาทีแล้ว ซ่งฉงปิงถึงเปิดประตูห้องนอนออก เดินออกไปอย่างโจ่งแจ้ง ฝีเท้าไม่มีความระมัดระวังเลยแม้แต่น้อย

เพราะอะไร?

เพียงเพราะว่าพวกเขาอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน กลิ่นหอมของหญ้าลวงตาตอนนี้ก็กระทบต่อผู้พักอาศัยในเรือนนี้ตั้งนานแล้ว

เพราะฉะนั้น ถึงแม้ว่านางจะเต้นในห้อง อีกฝ่ายที่ควรนอนก็ต้องนอน ควรทำอะไรก็ทำอย่างนั้น

หลังจากออกจากห้อง ซ่งฉงปิงพยายามเดินไปทางริมทาง

เพื่อความระมัดระวัง ซ่งฉงปิงเดินทางระยะหนึ่งก็แอบซ่อนตัวอยู่ที่เดิม จากนั้นก็จุดหญ้าลวงตา

เพราะเช่นนี้ เมื่อซ่งฉงปิงเดินไปถึงเชิงเขา เวลาก็ผ่านไประยะหนึ่งแล้ว

บนเขาทั้งมืดทั้งหนาว ลมหนาวกระโชก หากไม่ใช่เพื่อหาคน ซ่งฉงปิงไม่มีทางขึ้นมาบนเขาเวลาแบบนี้จริงๆ

มิหนำซ้ำ บนเขาทั้งมืดทั้งใหญ่โต ไม่รู้เลยว่าจะเริ่มหาตรงไหน

แต่ว่า เรื่องที่มาค้นหาในภูเขานี้ เดิมทีก็เป็นเรื่องเสี่ยงโชคอยู่แล้ว จะมีผลอะไรหรือไม่ ซ่งฉงปิงไม่มีความมั่นใจอยู่แล้ว

พูดได้แค่ว่า หาสักหน่อย ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย

ซ่งฉงปิงคิดไปด้วย ก็เดินไปข้างหน้าต่อ

เพียงแค่ เมื่อซ่งฉงปิงเดินไปถึงครึ่งทาง ก็ชะงักฝีเท้าอย่างกะทันหัน ร่างกายก็หดตัวอย่างควบคุมไม่ได้

นาง เสมือนรู้สึกว่ามีคนอยู่รอบข้าง

หรือว่า นางถูกพบเห็นแล้ว?

ในมือของซ่งฉงปิง หยิบยาพิษออกมาอย่างเงียบๆ

หากถูกพบเห็นจริง นางสู้ตายก็ต้องหนีออกไปให้ได้

ถึงแม้ว่า นางอยู่ก็เพื่อญาติของขุนนางเหล่านั้น แต่ไม่ได้หมายความว่า นางสามารถเสียสละเพื่อพวกเขาได้

นางยังคงรักชีวิตมาก