แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 730

ซ่งฉงปิงรู้ความหมาย จากนั้นก็แกล้งล้วงในแขนเสื้อ จากนั้นก็ล้วงแป้งออกมาถุงหนึ่ง

บนเขาลมพัดเป็นระยะ ผลการใช้หญ้าลวงตาไม่เพียงแค่ลดลง ยังเห็นผลได้ช้า เพราะฉะนั้นครั้งนี้ซ่งฉงปิงใช้ยาที่สามารถทำให้คนสลบ

ผงแป้งและลมบนเขา นั่นเหมาะสมยิ่งนัก

โดยเฉพาะ ตำแหน่งของพวกเขาในตอนนี้คือตำแหน่งเหนือลม

ซ่งฉงปิงเอายาในมือสาดบนอากาศ ลมก็จะพัดผงยานั้นไปทางปากถ้ำ

เป็นอย่างที่คิด ไม่นาน คนที่เฝ้าปากถ้ำเหล่านั้นก็ล้มลงทีละคน

เห็นรอบด้านไม่มีคนอีกแล้ว ฉีเทียนเห้ากับซ่งฉงปิงทั้งหลาย ถึงเดินออกมาจากที่มืด เดินไปทางด้านปากถ้ำ

ตอนที่ถึงปากถ้ำ สามารถมองเห็นด้านในมืดมิด ไม่รู้เลยว่าถ้ำลึกแค่ไหน

ส่วนคนด้านใน น่าจะไม่ได้นอนหลับ ได้ยินความเคลื่อนไหวข้างนอก มีคนขี้กลัวอดร้องออกมาอย่างตกใจไม่ได้ ยังมีคนสะอื้นเสียงเบา

ชัดเจนมาก พวกเขาหาถูกที่แล้ว

ซ่งฉงปิงควักไข่มุกราตรีหนึ่งเม็ดออกมาจากอก

ตอนที่ไข่มุกราตรีถูกหยิบออกมา ในถ้ำก็สว่างขึ้นมาดุจกลางวัน

องครักษ์ชุดดำด้านข้างรู้สึกตะลึงเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าทำไมบนตัวขององค์หญิงใหญ่ยังซ่อนไข่มุกราตรีไว้

แต่ว่า ในฐานะองครักษ์ เป็นเพียงพื้นหลังก็พอแล้ว สงสัยอะไร ก็ทำได้เพียงซ่อนไว้ในใจ

เมื่อความสว่างของไข่มุกราตรีส่องสว่างทั้งถ้ำแล้ว ทุกอย่างในถ้ำก็เข้าสู่สายตา

ซ่งฉงปิงถึงมองเห็น นี่คือถ้ำที่ค่อนข้างใหญ่ถ้ำหนึ่ง พื้นที่อย่างน้อยยี่สิบกว่าตาราง ยี่สิบกว่าคนล้วนนั่งพิงผนังถ้ำพักผ่อนอยู่บนพื้น อนาถและทรุดโทรม บวกกับสีหน้าตกใจหวาดกลัว

เมื่อเห็นคนตรงทางเข้าคือฉีเทียนเห้าและซ่งฉงปิงแล้ว ทุกคนต่างอึ้ง จากนั้นก็ดีใจอย่างมาก

“คืออ๋องเซ่อเจิ้งและองค์หญิงใหญ่!”

มีคนตะโกนเรียกอย่างดีใจ

เมื่อเห็นซ่งฉงปิงและฉีเทียนเห้าทั้งสองคน คนเหล่านี้ก็เสมือนมีแกนที่พึ่งสำคัญแล้ว

โดยเฉพาะ หลังจากเห็นฉีเทียนเห้าแล้ว

อย่างไรเสีย ฉีเทียนเห้าเป็นถึงอ๋องเซ่อเจิ้ง

ผู้อาวุโสหลายคน ท่ามกลางการพยุงของคนรุ่นเล็ก ค่อยๆลุกขึ้นมา บนหน้าก็ตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด

อย่างไรเสีย ใครจะไม่กลัวตาย?

“อ๋องเซ่อเจิ้ง ท่าน.......”

“ท่านอ๋องมาพาพวกเราออกไปใช่หรือไม่?”

คำพูดของหญิงชราคนหนึ่งยังพูดไม่จบ ก็มีเสียงอ่อนโยนดังขึ้น พูดตัดคำพูดหญิงชรา

น้ำเสียงนี้โดดเด่นอย่างมาก แล้วอดมองดูซ่งฉงปิงไม่ได้ เงียบสงบแล้ว

ซ่งฉงปิงขมวดคิ้ว มองไปตามเจ้าของเสียงนั้น

กลับเห็นหญิงสาวชุดสีชมพูอายุยี่สิบแปดคนหนึ่ง——แน่นอน บนชุดสีชมพูนั้น ตอนนี้ก็สกปรกและเต็มไปด้วยรอยยับแล้ว

หญิงสาวนั่น นางมีความทรงจำไม่ลึกนัก จำได้เพียงแค่เป็นลูกสาวขุนนางระดับสองคนหนึ่ง

ส่วนตอนนี้ หญิงสาวกำลังมองฉีเทียนเห้าด้วยสายตาเขินอายและสว่าง สายตานั้น คนโง่ก็สามารถรู้ได้ว่าคือความหมายอะไร

เฮ้อ คนของนาง ถูกคนมองอย่างโจ่งแจ้งแบบนี้ ช่างใจกล้าเหลือเกิน

ทุกคนสายตาเย็นลงเล็กน้อย

สำหรับหญิงชราที่ถูกคนรุ่นหลังตัดคำพูด แน่นอนว่าตอนนี้สีหน้าก็ไม่ดีอย่างมาก

แต่ ตอนนี้ใครๆต่างก็สามารถมองออกว่าองค์หญิงใหญ่ไม่พอใจ เพราะฉะนั้นใครก็ไม่กล้าออกเสียงในตอนนี้

แต่ทว่า หญิงสาวคนนั้น ไม่รู้สึกเลยแม้น้อย กลับมองฉีเทียนเห้าด้วยสีหน้าตื้นตันและชื่นชม ปากก็พูดต่อด้วยเสียงอ่อนโยน “อ๋องเซ่อเจิ้ง เซียงเอ๋อรู้ ท่านต้องมาช่วยเซียงเอ๋อแน่นอน”

สีหน้าของซ่งฉงปิง หมองลงอย่างสิ้นเชิง

ถึงแม้ว่า คนที่ชื่นชอบฉีเทียนเห้าในเมืองหลวงจำนวนไม่น้อย แต่ฉีเทียนเห้าก็ไม่มองคนพวกนั้นแม้แต่ทีเดียว

แต่ ต่อหน้านางเช่นนี้ ช่างทำให้คนไม่พอใจอย่างยิ่ง