แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 732

ตอนที่กลุ่มคนเตรียมจะจากไป หลี่เซียงเอ๋อกลับโวยวายขึ้นมา

"มืดขนาดนี้เดินยังไง?ข้าไม่ไป!"

หากมีแค่หลี่เซียงเอ๋อคนเดียวที่โวยวายในสถานการณ์แบบนี้......ก็ไม่ต้องสนใจอะไรมาก ตีท้ายทอยให้สลบแล้วยกกลับไปก็พอ

เพียงแต่ว่า คนที่โวยวายไม่ใช่แค่หลี่เซียงเอ๋อคนเดียว

คนที่โดนจับล้วนเป็นญาติของขุนนาง

มีแม่นางที่อายุสิบกว่าปี อย่างกับหลี่เซียงเอ๋อ

และยังมีนายหญิงที่อายุสามสิบกว่าสี่สิบ มีหญิงแก่ที่อายุห้าสิบกว่าหกสิบ......โดยรวมคือ ช่วงอายุค่อนข้างกว้างขวาง

และคนเหล่านี้ ส่วนใหญ่ล้วนไม่เคยลำบากมาก่อน ประสบการณ์ครั้งนี้น่าจะเป็นความลำบากที่พวกเขาได้รับมากที่สุด

ตอนแรกที่บอกจะไป ถึงแม้ทุกคนดูไม่ค่อยยินดี แต่ก็ไม่กล้าทำอะไร

แต่หลี่เซียงเอ๋อริเริ่มก่อน สถานการณ์ก็เปลี่ยนไปเลย

"ใช่ไง ถ้าจากไปในเวลานี้ หากเจอสัตว์ร้ายทำอย่างไรดีล่ะ?"

"ที่นี่อยู่บนภูเขานะ หากไม่ระวัง เกิดล้มลงไป ก็ต้องบาดเจ็บหรือถึงกับขั้นเสียชีวิตนะเนี่ย"

"ข้างนอกหนาวขนาดนั้น ลมพัดแบบหนาวสั่น หากออกไปก็ต้องหนาวตายเลยสิ?"

"องค์หญิงใหญ่ หรือไม่รอฟ้าสว่างก่อนค่อยไปเถอะ?ยังไงก็แค่อีกชั่วโมงกว่าสองชั่วโมงเอง"

สายตาของทุกคนล้วนมองมาที่ซ่งฉงปิง

สาเหตุก็เป็นเพราะว่า ในมุมมองของพวกเขา ซ่งฉงปิงคุยดีกว่าฉีเทียนเห้าตั้งเยอะ

ส่วนซ่งฉงปิง หลังจากได้ยินคำพูดของพวกนางแล้ว ก็รู้สึกโกรธสุดๆ

แค่ชั่วโมงสองชั่วโมงเอง?

พวกนางรู้หรือเปล่าว่า ชั่วโมงสองชั่วโมงนี้จะเกิดเหตุการณ์อะไรบ้าง?

กลัวมืด กลัวทางเดินขรุขระ กลัวหนาว กลัวรับบาดเจ็บ แล้วทำไมไม่กลัวตายล่ะ?

ดัดจริตจริงๆ!

ซ่งฉงปิงไม่ใช่คนที่จะมาตามใจคนที่ดัดจริตเช่นนี้หรอก

"ไม่อยากไปตอนนี้?"ซ่งฉงปิงมองพวกนางอย่างเย็นชา สีหน้าไม่ค่อยดี

มีหลายคนที่ที่บ้านตำแหน่งค่อนข้างต่ำ และขี้กลัวหน่อย ก็หลีกเลี่ยงสายตาของซ่งฉงปิง ไม่กล้าพูดอีก

มีคนที่รู้เรื่องรู้ราว ก็ต้องมีคนที่ไม่รู้จักชั่วดี

"องค์หญิงใหญ่ นี่......นี่จะให้เราไปยังไงเนี่ย?"คนที่พูดเป็นหญิงวัยกลางคนที่อายุสี่สิบกว่า สีหน้าเต็มไปด้วยความลำบากใจ

ดูจากมือที่ดูแลมาอย่างดีของนาง ก็รู้ว่านางเป็นคนที่ไม่เคยลำบากมาก่อน

"เชอะ"ซ่งฉงปิงหัวเราะเย็นชาทีหนึ่ง"ในเมื่อไม่อยากไป งั้นก็ไม่ต้องไปแล้ว"

ระหว่างที่พูด ก็ไม่คำนึงถึงสีหน้าของหญิงคนนั้นจะแย่ ซ่งฉงปิงใช้สายตาที่เย็นชากวาดมองไปที่คนในนี้"พวกเจ้ามีใครไม่อยากไปบ้าง ก็อยู่ที่นี่ ส่วนผลลัพธ์ พวกเจ้าก็ไม่ใช่เด็กสามขวบแล้ว ก็ต้องรับผิดชอบเอาเอง"

พูดจบ ซ่งฉงปิงถามว่า"คืนนี้ใครยอมจากไปพร้อมกับข้า?เสนอตัวออกมาสิ!'

ถึงแม้นางอยู่ต่อเพื่อคนเหล่านี้โดยเฉพาะ เพราะกลัวขุนนางในราชสำนักจะว้าวุ่นใจ

แต่นางไม่ใช่พระแม่ จะไม่ช่วยคนที่ไม่คุ้มค่าหรอก

อยากตาย นางก็จะปล่อยเลย

ส่วนถ้าอยากมีชีวิตอยู่ นางก็จะช่วย

คนเหล่านี้อายุก็มากแล้ว แต่ยังไม่รู้จักต้องปรับตัวตามสถานการณ์

คนที่โง่เง่า ไม่ช่วยดีกว่า

เห็นได้ชัดว่า ซ่งฉงปิงรู้สึกรำคาญคนเหล่านี้จริงๆ

ซ่งฉงปิงพูดเช่นนี้ ซูเสี่ยวเสี่ยวก็เดินไปหาซ่งฉงปิงเป็นคนแรก

นอกจากซูเสี่ยวเสี่ยว ก็ยังมีฮูหยินเฒ่า หญิงวัยกลางคนและคุณหนูหลายคนเข้าใกล้ซ่งฉงปิง

ในที่สุด คนที่ไม่อยากไปเหลือเพียงหกคน

ซ่งฉงปิงไม่มองหกคนนั้นเลย พูดกับคนอื่นว่า"ไปเถอะ"

ระหว่างพูด ซ่งฉงปิงก็จะหันตัวไป

"รอก่อน"หลี่เซียงเอ๋อยกระดับเสียง"องค์หญิงใหญ่ เจ้าจะปล่อยพวกเราอยู่เช่นนี้หรือ?"