แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 735

ซ่งฉงปิงยังไม่ทันได้ตัดสินใจ น้าสะใภ้คนเล็กช่ายซื่อก็พูดอย่างรีบร้อน

เห็นช่ายซื่ออ้าปาก ตู้ม่านเอ๋อร์ก็ถอนหายใจ พูดตามว่า"ใช่ไง ปิงเอ๋อร์ เจ้าอย่าสนใจพวกข้าเลย ปกป้องตัวเองก็พอ"

สำหรับซ่งฉงปิง น้องสาวคนนี้ ตู้ม่านเอ๋อร์ชอบจากใจ และก็ห่วงใยอย่างแท้จริง

เดิมเป็นสตรีสูงศักดิ์ แต่กลับเติบโตในชนบท

ถึงแม้เติบโตในชนบท แต่กลับเป็นผู้หญิงที่มีความคิดและความสามารถ

และไม่ว่าอยู่ในตำแหน่งอะไร ล้วนสามารถห่วงใยญาติพี่น้องของตัวเองอย่างแท้จริง

น้องสาวแบบนี้ อย่าว่าแต่สามีของนางเลย แม้กระทั่งนางก็ชื่นชอบมาก

แถมตอนนี้เสี่ยวปิงเป็นตั้งองค์หญิงใหญ่ เป็นเชื่อสายของราชวัง จะเสียสละเพราะพวกนางอย่างไรได้?

ช่ายซื่อได้ยินตู้ม่านเอ๋อร์พูดเช่นนี้ ก็หวั่นไหวหน่อยนึง

และก็โน้มน้าวใจต่อ"เชื่อฟังพี่สะใภ้ของเจ้า อย่าสนใจพวกเราเลย ปกป้องตัวเองให้ดีและอยู่กับอ๋องเซ่อเจิ้งด้วย ส่วนอย่างอื่น เจ้าไม่ต้องสนใจ"

สำหรับพฤติกรรมที่'โน้มน้าวใจ'แบบนี้ของช่ายซื่อและตู้ม่านเอ๋อร์ หูหยานยี่กลับไม่คิดจะห้ามเลย

ไม่เพียงแต่ไม่ได้ห้าม แถมยังมองการแสดงออกของพวกนางด้วยความสนใจ

ในขณะเดียวกัน ก็รอซ่งฉงปิงเลือกเอง

เหมือนกับว่า ไม่ว่าซ่งฉงปิงจะเลือกอะไร เขาล้วนไม่ซีเรียส

และตามความเป็นจริง หลังจากซ่งฉงปิงได้ยินคำพูดที่'โน้มน้าวใจ'เหล่านั้นแล้ว ก็ยิ่งไม่สามารถทอดทิ้งพวกนาง

ครุ่นคิดสักครู่หนึ่ง ซ่งฉงปิงก็อ้าปาก"ได้ แต่ว่า"

ซ่งฉงปิงเงยหน้าขึ้น เผชิญสายตากับหูหยานยี่"แต่ข้าจะให้เจ้าปล่อยพวกนางก่อน"

หูหยานยี่เห็นซ่งฉงปิงพูดเช่นนี้ ก็ไม่ได้คิดจะยอมรับเงื่อนไขของซ่งฉงปิงเลย เพียงพูดอย่างราบเรียบ"เพื่อแสดงให้เห็นถึงความจริงใจขององค์หญิงใหญ่ ดำเนินพร้อมกันดีกว่า"

ระหว่างที่พูด หูหยานยี่มองลูกน้องของตัวเองทีหนึ่ง

ลูกน้องเห็นเช่นนี้ ก็ปล่อยช่ายซื่อและตู้ม่านเอ๋อร์ไป

แต่ช่ายซื่อและตู้ม่านเอ๋อร์ไม่มีการกระทำใดๆ ยังคงยืนอยู่ที่เดิม

เห็นได้ชัดว่า พวกนางล้วนไม่อยากให้ซ่งฉงปิงมาแลกกับพวกนาง

ซ่งฉงปิงเห็นเช่นนี้ พูดด้วยรอยยิ้ม"พี่สะใภ้และน้าสะใภ้ไม่ต้องเป็นห่วง ยี่ชินอ๋องไม่ทำอะไรข้าหรอก"

ระหว่างพูด ก็ปลอบใจต่อ"และหากน้าสะใภ้และพี่สะใภ้เกิดเหตุขึ้น ข้าก็ไม่มีหน้าไปเจอพี่ชายและน้าแล้วเจ้าค่ะ"

ถึงแม้ช่ายซื่อและตู้ม่านเอ๋อร์สองคนได้ยินซ่งฉงปิงพูดเช่นนี้ แต่ความห่วงใยบนใบหน้าก็ไม่ได้ลดลงเลย

พวกนางกลัว พวกนางกลัวว่าถ้าพวกนางขยับ ก็จะไปทำร้ายซ่งฉงปิง

และตอนนี้ซ่งฉงปิงก็เริ่มดิ้นรนออกจากมือของฉีเทียนเห้าแล้ว

แต่มือของฉีเทียนเห้า ยังคงจับมือซ่งฉงปิงไว้อย่างแน่น ไม่ยอมปล่อยมือนางออก

ซ่งฉงปิงมองไปทางฉีเทียนเห้า ส่งสายตาสื่อสารกัน

นานมาก ในที่สุดฉีเทียนเห้าก็ปล่อยมือออก

ซ่งฉงปิงยิ้มใส่ฉีเทียนเห้า จากนั้นก็มองช่ายซื่อและตู้ม่านเอ๋อร์ต่อ"น้าสะใภ้ พี่สะใภ้ ข้าจะไปแล้ว พวกเจ้าก็มาทางนี้เถอะ"

ระหว่างที่พูด ซ่งฉงปิงก็เดินมาทางหูหยานยี่ ฝีเท้าช้าและมั่งคั่ง

ช่ายซื่อและตู้ม่านเอ๋อร์รีบร้อนมาก แต่สถานการณ์ต่อหน้านี้ พวกนางก็ไม่มีทางเลือกอื่น

เป็นไปไม่ได้ที่เสี่ยวปิงมาแลกเปลี่ยนพวกนาง แต่ในที่สุดพวกนางกลับไม่ยอมขยับ จนในที่สุดทั้งสามคนล้วนต้องตกอยู่ในมือของศัตรู?

ถึงแม้มีความกังวลและไม่เต็มใจ แต่ในที่สุดสองคนยังคงมีสติอยู่

ดังนั้นทั้งสองคนก็ไม่กล้าล่าช้า รีบวิ่งไปทางฉีเทียนเห้า กลัววิ่งช้าจะกลายเป็นภาระ

เมื่อเทียบกับพวกนางที่เป็นห่วงว่าจะกลายเป็นภาระแล้ว ทุกก้าวของซ่งฉงปิงล้วนเดินอย่างสม่ำเสมอ

ใบหน้าของซ่งฉงปิงไม่ได้ปรากฏอารมณ์ใดๆ แต่ในระหว่างทางนี้กลับคิดมามากมาย

หูหยานยี่จับนาง แถมตอนนี้ยังใช้ทุกวิธีเพื่อมาแลกกับนาง ต้องมีแผนอะไรแน่นอน

แต่ตกลงแผนของเขาคืออะไรล่ะ?

ตอนที่ซ่งฉงปิงคิดเช่นนี้อยู่ ก็มาถึงข้างๆหูหยานยี่

จากนั้นยังไม่ทันรอซ่งฉงปิงรู้สึกตัวกลับมา อยู่ๆหูหยานยี่ก็ลงมือดึงซ่งฉงปิงไป

จากนั้นบีบคอของซ่งฉงปิงอย่างรวดเร็ว

การเปลี่ยนแปลงนี้เร็วมาก เร็วจนกระทั่งซ่งฉงปิงยังรู้สึกตัวมาไม่ได้ คอก็ถูกบีบไว้