แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 747

"คุณชายสามเว่ย ข้าไม่ได้ตรงไหน?"ว่านเหม่ยเถียนไม่ได้ทำตัวดูเป็นสตรีผู้งามเหมือนเมื่อกี้นี้ ถามด้วยความไม่เต็มใจ

ถึงแม้ถูกปฏิเสธ ก็ต้องรู้เหตุผล ตายก็ต้องตายให้ชัดเจน

ถ้าตอนนี้ซ่งฉงปิงมีน้ำชาในปาก จะต้องพ่นออกมาแน่นอน

สิ่งสำคัญคือ ข้างหน้ากับข้างหลังต่างกันเยอะไปหน่อย

วินาทีก่อนหน้านี้ยังเป็นกระต่ายน้อยอยู่ วินาทีต่อไปก็กลายเป็นแมวป่า

ซ่งฉงปิงมองเว่ยเจ๋ออิงที่อยู่ข้างๆด้วยจิตสำนึก

ส่วนเว่ยเจ๋ออิง......เออ ตอนนี้ยังคงไร้สีหน้าใดๆ

ซ่งฉงปิง"......"ในเวลานี้แล้วยังสามารถไม่เปลี่ยนสีหน้า พี่สามเก่งจริงๆ

แต่ตอนนี้ซ่งฉงปิงสามารถยืนยันได้แล้วว่าว่านเหม่ยเถียนก็คือว่านเหม่ยเถียนก่อนหน้านี้

ว่านเหม่ยเถียนเห็นว่าในม่านม้วนไม่มีเสียงส่งมา อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

หากเมื่อกี้ข้างในนี้ไม่มีเสียงส่งมา นางยังนึกว่าข้างในม่านไม่มีคนเลย

แต่......

ว่านเหม่ยเถียนขมวดคิ้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ"หากคุณชายสามเว่ยไม่พอใจข้า ก็บอกตรงๆเลย ไม่พูดไม่จามันเกินไปหรือเปล่า?"

ตอนที่ว่านเหม่ยเถียนพูดเช่นนี้ สายตาจับจ้องไปที่ม่านม้วนนั้น

แต่ข้างในไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

ว่านเหม่ยเถียนไม่สบายใจ เตรียมจะขึ้นไปเปิดม่าน

"ไม่ได้ไม่พอใจ"เว่นเจ๋ออิงอ้าปาก

ส่วนมือของว่านเหม่ยเถียน ทะลุผ่านม่านม้วนพอดี ขอแต่นางยื่นเข้ามาในม่านม้วนแล้วเปิดผ้าสีขาวออก ก็จะสามารถมองเห็นหน้าตาของคนข้างใน

แต่ในเมื่อคนอ้าปากแล้ว นางก็ไม่ต้องไปเปิดผ้าม่านนั้น

ว่านเหม่ยเถียนยืนอยู่ตรงนั้น รอคนข้างในพูดต่อ

แต่ไม่รู้ว่า คนข้างในสามารถมองเห็นทุกรายละเอียดบนใบหน้าของนางได้ผ่านม่านม้วน รวมไปถึงไฝเล็กๆบนใบหน้าของนางด้วย

"ข้ามีรอยแผลบนใบหน้า กลัวแม่นางว่านจะตกใจ"เว่ยเจ๋ออิงมองว่านเหม่ยเถียนที่อยู่ข้างๆ ตั้งใจพูดโกหกนาง

ซ่งฉงปิงหันกลับไปมองใบหน้าที่เรียบๆของพี่สาม สามารถกล่าวได้ว่า นอกจากตากแดดจนผิวดำหน่อยนึงแล้ว ไม่มีจุดบกพร่องใดๆ

คิดไม่ถึงว่า คนอย่างพี่สาม ยังสามารถพูดหลอกคนแบบนี้อีก

ว่านเหม่ยเถียนที่อยู่นอกม่านม้วนได้ยินเช่นนี้ ก็เก็บมือกลับไป

เห็นท่าทางของว่านเหม่ยเถียน ความสนใจที่เว่ยเจ๋ออิงปรากฏขึ้นในเมื่อกี้นี้ ก็หายไปส่วนหนึ่ง และก็เก็บสายตากลับ ไม่คิดจะพูดอะไรอีก

"ขอโทษเจ้าค่ะ"

ในเวลานี้ คำว่าขอโทษส่งมา

เว่ยเจ๋ออิง"......"

ซ่งฉงปิงก็ไม่ได้ที่จะมองไปนอกม่านม้วน

แต่กลับเห็นว่าว่านเหม่ยเถียนเป็นสีหน้าที่เห็นใจและรู้สึกผิด จากนั้นเหมือนระงับความประหลาดใจไม่ได้ จึงถามว่า"คุณชายสามเว่ย บาดแผลบนใบหน้าของเจ้าเกิดจากการสู้รบหรือเจ้าคะ?"

เว่ยเจ๋ออิง"......"

ว่านเหม่ยเถียน"คุณชายสามเว่ยเจ้าคะ!"

เว่ยเจ๋ออิง"......ใช่"

"แล้ว......คุณชายสามเว่ยไม่สนใจข้าเลย ก็เป็นเพราะว่าใบหน้ามีบาดแผลหรือเจ้าคะ?"ว่านเหม่ยเถียนลองสอบถาม

เว่ยเจ๋ออิง"......ใช่"

ว่านเหม่ยเถียนโล่งใจลง"ในสงครามใช้อาวุธมีคมทั้งนั้น ใบหน้ามีบาดแผลก็ไม่ใช่เรื่องที่แปลกประหลาด คุณชายสามเว่ยไม่ต้องรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ"

ว่านเหม่ยเถียนเป็นการปลอบใจล้วนๆ

และตอนนี้ สีหน้าของเว่ยเจ๋ออิงก็ยิ่งแข็งตัวขึ้นเรื่อยๆ

ซ่งฉงปิงเห็นลักษณะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเว่ยเจ๋ออิง เกือบจะขำออกมา

โกหกครั้งหนึ่งต้องใช้คำโกหกอีกมากมายไปช่วย คำพูดนี้กล่าวถูกต้องจริงๆ

แต่ไม่รู้ว่าพี่สามกับแม่นางว่านคนนี้จะเกิดอะไรกันหรือเปล่า

ซ่งฉงปิงมองอยู่เงียบๆ พยายามไม่ขำออกมา

"สรุปคือ แม่นางว่านไม่ซีเรียสหรือ?"เว่ยเจ๋ออิงถาม

"ยังไงข้าก็ไม่รู้หน้าตาแต่เดิมของคุณชายสามเว่ย จะซีเรียสไปทำไมล่ะ?"ว่านเหม่ยเถียนถามกลับ"คุณชายสามเว่ยก็ไม่ได้อยากจะมีหน้าตาขี้เหร่สักหน่อย"