แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 774

หูหยานซืออวี่มองไปทางฉีเทียนเห้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความคาดหวัง

ขอแต่ฉีเทียนเห้ายอมแต่งงานกับนาง งั้นฮ่องเต้ของต้าชิ่งก็จะประทานงานแต่งให้

แต่หูหยานซืออวี่ที่วินาทีแรกยังใฝ่ฝันอยู่ วินาทีต่อไปก็ถูกทำลายความฝัน

เห็นแต่ฉีเทียนเห้าไม่ได้มองหูหยานซืออวี่แม้แต่ตาเดียว ก็ปฏิเสธโดยตรง"ไม่ยอม!"

หูหยานซืออวี่ถูกปฏิเสธก็รู้สึกแต่ว่าอับอายมาก

สีหน้าของทูตก็แย่มาก

ทันใดนั้น ในตำหนักก็เงียบขรึมอีกครั้งหนึ่ง

และได้ยินฉีเทียนเห้าพูดต่อ"แน่นอนว่า อยากเข้าจวนอ๋องเซ่อเจิ้งก็อีกหนึ่งวิธี"

ทุกคนตั้งหน้าตั้งตาฟัง

มีอีกวิธีที่เข้าจวนอ๋องเซ่อเจิ้งได้ ก็หมายความว่าเรื่องนี้ยังเป็นไปได้อยู่นิ

ตอนที่คิดอยู่เช่นนี้ ก็ได้ยินฉีเทียนเห้าพูดว่า"สามารถเข้าจวนอ๋องเซ่อเจิ้งได้ในท่านอน แต่ข้าไม่ประทานพระนามใดๆให้ทั้งสิ้น"

ทุกคน"......"

เข้าจวนอ๋องเซ่อเจิ้งได้ในท่านอน ก็หมายความว่าคนที่ตายแล้วสามารถเข้าจวนอ๋องเซ่อเจิ้งได้สิ?

แต่ตายแล้วยังไม่ให้พระนาม ก็ถือว่าตายไปฟรีๆแล้วสิ?

ทุกคนก็รู้สึกตัวมาได้ ฉีเทียนเห้าไม่ใช่เป็นการเสนอวิธีที่สามารถเข้าจวนอ๋องเซ่อเจิ้งให้ แต่เป็นการถอนรากถอนโคน แสดงให้รู้โดยตรงว่าถ้าอยากเข้าจวนอ๋องเซ่อเจิ้งก็ต้องตาย

นี่กับที่องค์หญิงใหญ่พูดว่าวางยาพิษใส่นั้น มีความคล้ายคลึงกัน

สามีภรรยาสองคนนี้ ตามสำนวนที่ว่าไม่ใช่คนพวกเดียวกัน , ไม่ไปสุมหัวอยู่ด้วยกัน น่ากลัวเช่นกัน

พอดีในเวลานี้ ซ่งหยุนดาถอนหายใจทีหนึ่ง อ้าปากอย่างจนปัญญา"ทูตของเป่ยอันคงได้ยินกันแล้วนะ อ๋องเซ่อเจิ้งกล่าวเช่นนี้แล้ว ข้าก็ไม่สามารถบังคับอะไรได้"

ทำหน้าเหมือนกับว่าข้าช่วยไม่ได้แล้ว ทำให้ทูตของเป่ยอันรู้สึกว่ามีความโกรธค้างอยู่ในใจ ระบายออกมาไม่ได้ อึดอัดใจสุดๆ

หูหยานซืออวี่กำมือทั้งสองไว้อย่างแน่น รู้สึกว่าโกรธ แต่สิ่งที่มีมากนั้นคือความอับอาย

เดิมทีให้นางไปแต่งงานผูกสัมพันธ์ไมตรี นางไม่ยอม

ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากจะแต่งงานไปไกล โดยเฉพาะยังเป็นการไปแต่งที่ประเทศอื่น

แต่เสด็จแม่ของนางไม่เป็นที่โปรดปราน เสด็จพ่อเลยเลือกให้นางมา

ระหว่างทาง นางล้วนปลอบใจตัวเองว่า ถึงแม้ไปแต่งงานผูกสัมพันธ์ไมตรีก็ไม่เป็นไร ต้าชิ่งมีผู้ชายที่ดีมากมายให้นางเลือกได้เลย

ตอนที่มาถึงเมืองหลวงของเมืองต้าชิ่ง ความเจริญและอุณหภูมิที่อบอุ่นของเมืองหลวงต้าชิ่ง ทำให้ความกังวลและความหดหู่ใจของนางหายไปหมด

มาถึงพระราชวังต้าชิ่ง ก็ยิ่งเป็นเช่นนี้

แต่กว่าจะเลือกได้คนที่ตัวเองพอใจทุกด้าน นางนึกว่าตัวเองจะมีความรักแล้ว แต่กลับถูกปฏิเสธ

ไม่เพียงแต่ถูกปฏิเสธ ยังต้องเผชิญกับการขู่ด้วยความตายซ้ำสองรอบ

หูหยานซืออวี่รู้สึกน้อยใจ

แต่ในฐานะที่เป็นองค์หญิง นางร้องไห้ไม่ได้

อย่างน้อย ไม่สามารถร้องไห้ต่อหน้าคนต้าชิ่งมากมายเช่นนี้

หูหยานซืออวี่แอบหายใจเข้าลึกๆ แล้วเงยหน้าขึ้น ไม่ได้มองไปที่ฉีเทียนเห้า แต่กลับมองไปทางฮ่องเต้ต้าชิ่งซ่งหยุนดาโดยตรง

ก้มคำนับต่อซ่งหยุนดา และพูดว่า"ฮ่องเต้ต้าชิ่งเพคะ ในฐานะที่อ๋องเซ่อเจิ้งปฏิเสธเงื่อนไขของข้า งั้นไม่ทราบว่าท่านสามารถประทานราชโองการอย่างหนึ่งให้ข้าหรือเปล่าเพคะ?"

ซ่งหยุนดาได้ยินเช่นนี้ พูดว่า"เจ้าว่ามา"

ไม่ได้ยอมรับ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

หูหยานซืออวี่ขมวดคิ้ว นี่ไม่ใช่ผลที่นางอยากได้

แต่ยังไงเขาก็เป็นฮ่องเต้ นางไม่สามารถบังคับให้เขาประทานพระราชโองการให้

ดังนั้น หูหยานซืออวี่พูดว่า"ข้าอยากจะเลือกสามีจากคนที่อยู่ในนี้อีกครั้ง"

ซ่งฉงปิงได้ยินเช่นนี้ ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

องค์หญิงคนนี้ยอมแพ้ง่ายๆเช่นนี้หรือ?

เหตุใดนางถึงมีความรู้สึกว่านางจะก่อเรื่อง?

ซ่งฉงปิงเหล่ตาเล็กน้อย สังเกตหูหยานซืออวี่ที่อยู่ข้างล่าง