แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 785

หลัวเจิ้งหยางได้ยินเช่นนี้ก็อึ้งไปเลย

ซ่งฉงปิงพูดอะไรอยู่?

นางสามารถทำให้ตัวเองกลับสู่ปกติได้?

เขาสามารถกลับสู่ปกติได้?

หลัวเจิ้งหยางนึกถึงในระหว่างทางที่ตัวเองกลับมาจากเมืองหลวง นับไม่ถ้วนว่าได้ไปหาหมอกี่คน และฆ่าหทอไปกี่คน แต่ทุกคนล้วนพูดว่า ตัวเองไม่ได้แล้ว แถมยังไม่ได้ตลอดไปด้วย

เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้ ไม่รู้ว่าเกิดปัญหาตรงไหน แต่รู้อย่างชัดเจนว่า ต้องเป็นเพราะซ่งฉงปิงแน่ๆ

ตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา เขาก็กลายเป็นนิสัยบ้าๆบอๆ ในใจมีเพียงเป้าหมายเดียว นั่นก็คือฆ่าซ่งฉงปิงให้ได้

ถ้าไม่ฆ่าซ่งฉงปิง เขาจะไม่มีวันสะใจ!

แต่ซ่งฉงปิงพูดว่า นางสามารถทำให้ตัวเองกลับสู่ปกติได้?

"เจ้าทำได้จริงหรือ?"เสียงของหลัวเจิ้งหยางสัานเล็กน้อย

ไม่มีใครรู้ว่า หลังจากที่ไม่มีความสามารถเรื่องเพศแล้ว เขาทรมานขนาดไหน

ไม่มีใครรู้ว่า หลังจากไม่มีความสามารถเรื่องเพศแล้ว สายตาที่ท่านพ่อมองตัวเองนั้น ทำให้เขาเจ็บปวดใจขนาดไหน

แต่หลัวเจิ้งหยางยังไม่ทันได้ยินคำตอบจากซ่งฉงปิง ก็มีเสียงฝีเท้าส่งมาจากหน้าประตู

จากนั้น ก็มีองครักษ์กลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามา โอบล้อมซ่งฉงปิงสามคนอีกครั้งหนึ่ง

หลัวเจิ้งหยางไท่แปลกใจเลยกับฉากนี้ที่เกิดขึ้น

เพราะพวกเขาสองพ่อลูกได้ตกลงกันไว้ก่อนแล้ว เตรียมจะใช้วิธีจับตะพาบในไหต่อซ่งฉงปิง

แต่นั่นเป็นเมื่อก่อน

ตอนนี้ เขาเปลี่ยนแปลงความคิดแล้ว

ถึงแม้ซ่งฉงปิงไม่ได้ตอบคำถามของตัวเอง แต่เขารู้ว่า คำตอบคือแน่นอน

เขาจะให้ซ่งฉงปิงรักษาโรคให้ตัวเอง!

เมื่อนึกถึงที่นี่ หลัวเจิ้งหยางก็มองไปที่หลัวหงที่ยืนอยู่หน้าประตู"ท่านพ่อขอรับ"

"หุบปากเดี๋ยวนี้นะ!"หลัวหงยังไม่ทันรอให้หลัวเจิ้งหยางพูดจบ ก็ตวาดเสียงหนึ่ง ในสายตาก็เต็มไปด้วยความโกรธ

ล้วนพูดกันว่ากินน้ำจากร่องน้ำ เรียนรู้อุปสรรค เขายังเรียนรู้ไม่พอหรือ?

ตอนนี้เขาอยากจะทำให้ถึงที่สุดเลย ไม่อยากจะก่อเรื่องอะไรขึ้นอีก เพราะรองรับอุปสรรคไม่ไหวแล้ว

ถึงแม้ก่อนหน้านี้ยอมรับลูกชายคนนี้ว่าจะนำซ่งฉงปิงให้เขาจัดการ ให้เขาได้ทรมานเต็มที่ แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนแปลงความคิดแล้ว

ตอนนี้เขาแค่อยากจะให้ซ่งฉงปิงรีบตาย เพื่อกันไม่ให้เกิดอะไรขึ้นอีก

หลัวเจิ้งหยางรู้ความคิดในใจของพ่อ ความอาฆาตในสายตาของหลัวหง เขาก็เห็น

หากเป็นเมื่อก่อนก็ช่าง แต่ตอนนี้......

"ท่านพ่อ นางสามารถรักษาข้าได้"

หลัวเจิ้งหยางก็ไม่มีเวลาคำนึงถึงคนที่อยู่ในนี้ มีความรีบร้อนบางอย่าง

นี่เป็นความหวังเดียวของเขา

หลังได้ยินเช่นนี้ก็อึ้งไปเลย

หลัวหงคิดไม่ถึงว่า โรคของหลัวเจิ้งหยางยังรักษาได้

แต่ก็แค่อึ้งสักครู่หนึ่งเอง

ไม่นานหลัวหงก็ตัดสินใจได้ พูดกับหลัวเจิ้งหยางว่า"เจ้าเชื่อคำพูดของนางจริงหรือ?"

หลัวเจิ้งหยางอึ้งเล็กน้อย ไม่ค่อยเข้าใจว่าพ่อของตัวเองหมายความว่าอย่างไร

"เจ้าเป็นเช่นนี้เป็นเพราะนาง ถึงแม้นางรักษาได้ เจ้านึกว่าเจ้าจะรักษาให้หรือ?นางอาจจะถ่วงเวลาอยู่เท่านั้น เพราะก่อนหน้านี้ก็ได้ให้หมอหลายคนมาดูไปแล้ว ล้วนไม่มีวิธี"

หลัวหงพูดเสร็จ ก็มองซ่งฉงปิงด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง สายตาแบบนั้นเหมือนเป็นการยืนหยัดว่าซ่งฉงปิงพูดแบบนั้นเพราะจะถ่วงเวลาเท่านั้น

หลัวเจิ้งหยางมีความมึนงงเล็กน้อย

ทันใดนั้น ก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี

ซ่งฉงปิงมองหลัวเจิ้งหยาง และยิ้มมุมปาก

"หลัวซื่อจื่อ ข้าสงสารเจ้าหรือเกิน"

หลัวเจิ้งหยางขมวดคิ้ว มองไปที่ซ่งฉงปิงอย่างไม่พอใช้

ก็ได้ยินซ่งฉงปิงพูดต่อว่า"เจ้ามีโอกาสที่จะรักษาหาย แต่พ่อของเจ้าเจตนาที่จะโยนความผิดใส่ข้า รู้สึกว่าข้ารักษาเจ้าไม่ได้......หลัวซื่อจื่อมองไม่ออกหรือว่า เจ้าถูกทอดทิ้งแล้ว?"