แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 789

บนกระดาษนั้น ได้กล่าวถึงความผิดต่างๆของหลัวหงและหลัวเจิ้งหยางสองพ่อลูก และความผิดต่างๆนาๆของลูกชายคนโตและลูกชายคนที่สองที่ออกโดยเมียน้อย

ความผิดที่พวกเขาทำไว้นั้นมากมายจนบันทึกไม่หมด

ตอนแรกๆความผิดเหล่านี้ถูกหลัวหงสองพ่อลูกปิดบังเอาไว้ หลายคนล้วนไม่รู้เรื่องนี้ด้วยซ้ำไป

แต่คนในฝูงชนมีผู้ที่เป็นผู้อยู่ในเหตุการณ์พอดี

เมื่อก่อนโดนกดขี่และข่มขู่ ทำให้คนเหล่านี้ไม่กล้าพูดมาก

วันนี้เรื่องเหล่านี้ถูกเปิดเผยอีกครั้งหนึ่ง ทำให้พวกเขารู้ว่าไม่ต้องนั่งรอความตาย ไม่ต้องซ่อนไปซ่อนมาแล้ว

ทันใดนั้นก็มีหลายคนออกมาร้องทุกข์ และชี้ตัวหลัวหงสองพ่อลูก

ทันใดนั้นสถานการณ์ก็ยุ่งเหยิงมาก

และในเวลานี้ ซ่งฉงปิงก็หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ

"นี้เป็นหนังสือสัญญาที่อู่หมิงโหวและซื่อจื่อเขียนขึ้นตอนที่กระทำผิดในเมืองหลวง มีคนอยากดูหรือเปล่า?"

คำพูดของซ่งฉงปิง ทำให้สีหน้าของหลัวหงแย่ถึงที่สุด

ตอนนี้เขาไม่สงสัยความจริงเท็จของสิ่งที่ซ่งฉงปิงหยิบออกมาแล้ว

แต่เขาก็ยังรู้สึกโกรธอยู่เหมือนเดิม

ให้ซ่งฉงปิงอาบน้ำเปลี่ยนชุดก็เพื่อจะค้นหาว่ามียาพิษหรือหนังสือสัญญาซ่อนอยู่หรือเปล่า แต่ตอนนี้พบว่าทุกอย่างล้วนเปล่าประโยชน์ จะทำให้เขาไม่โกรธอย่างไรได้?

ในที่สุดหนังสือสัญญาก็ไปถึงมือของเหล่าประชาชน

ดังนั้นเหล่าประชาชนล้วนรู้สาเหตุที่อู่หมิงโหวถึงมอบอำนาจทาหรให้ราชสำหนัก

คนที่เมื่อกี้ยังรู้สึกว่าหลัวหงน่าสงสารนั้น ตอนนี้รู้สึกแต่ว่าจวนอู่หมิงโหวสมควรได้รับกรรมที่ตามมาจริงๆ

คำด่าว่าของประชาชนดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ล้วนเป็นการกล่าวตำหนิหลัวหง

หากพูดว่าเมื่อกี้นี้ทุกคนยังไม่กล้าทำอะไรเกินไปด้วยฐานะตำแหน่งของหลัวหง งั้นตอนนี้พวกเขาก็คือโกรธขรึมสุดๆ จนไม่อยากไปคำนึงถึงเรื่องอื่นแล้ว

ในระหว่างนี้ ซ่งฉงปิงไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงมองไปทางหลัวหง

ถึงขั้นนี้แล้ว นางจะลองดูว่าหลัวหงจะทำอย่างไร

ทันใดนั้น ลมหายใจของซ่งฉงปิงก็เบาลง ทั้งรู้สึกตื่นเต้นและคาดหวัง

หลัวหงในตอนนี้ยังคงก้มหน้าอยู่ตลอด มองไม่เห็นสีหน้า

ตอนนี้เขาเหมือนตัดขาดจากโลกภายนอกแล้ว

นานมาก กว่าที่หลัวหงจะเงยหน้าขึ้นมา ในสายตามีความโหดร้ายอยู่ด้วย แต่ใบหน้ากลับปรากฏรอยยิ้ม

ครั้งนี้ หลัวหงไม่ได้คิดจะดิ้นรนต่อ แต่กลับมองไปทางซ่งฉงปิง

"เจ้าทำได้ดีมาก"อยู่ๆ หลัวหงก็มองไปทางซ่งฉงปิงแล้วพูดเช่นนี้

ซ่งฉงปิงไม่ได้เอ่ยเสียงใดๆ

นางรู้ว่าหลัวหงยังมีวิธีอื่นอีก

"ซ่งฉงปิง เจ้าต้องจำไว้ว่า ทุกสิ่งทุกอย่างของวันนี้ล้วนเป็นเพราะเจ้าหมด"ระหว่างที่พูด หลัวหงก็มองไปที่ทุกคนที่อยู่ข้างล่าง"แม้พวกเจ้ากลายเป็นผีแล้ว ก็ต้องจดจำใบหน้าของซ่งฉงปิงเอาไว้"

ทุกคนยังคงมึนงงอยู่ ไม่รู้ว่าคำพูดนี้ของหลัวหงหมายความว่าอย่างไรกันแน่

แต่ในเวลานี้ หลัวหงหยิบของอย่างหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ

นั่นเป็นกระบอกไม้ไผ่ที่ยาวประมาณสองนิ้วมือ

ซ่งฉงปิงขมวดคิ้ว เหมือนกำลังครุ่นคิดอยู่ว่าหลัวหงจะทำอะไร

จากนั้นก็เห็นหลัวหงดึงเชือกของกระบอกไม้ไผ่นั้น

ตามด้วยเสียง'พริ้ว' กระบอกไม้ไผ่ก็บินขึ้นไปบนท้องฟ้า และระเบิดออก

เสียงไม่เบา แต่ก็ไม่ได้ดังเหมือนดอกไม้ไฟของสมัยปัจจุบัน

ซ่งฉงปิงรู้ว่านั่นเป็นตัวส่งสัญญาณ

ซ่งฉงปิงไม่รู้คิดอะไรขึ้นมาได้ ขมวดคิ้วเล็กน้อย

และตอนนี้ หลัวหงกำลังมองไปทางซ่งฉงปิงอย่างดีใจ"ในเมื่อเจ้ากล้ามา งั้นก็อย่าคิดจะไปแล้ว"

หลัวหงในตอนนี้ มีความมั่นใจในตัวเองสูงมาก

ซ่งฉงปิงนานมากไม่ได้พูดอะไร ในตอนนี้หลัวหงนึกว่าซ่งฉงปิงเกิดความกลัว อยู่ๆซ่งฉงปิงก็พูด

"อย่าเพิ่งดีใจ เดี๋ยวอาจจะต้องร้องไห้อย่างหนักเลยนะ"ซ่งฉงปิงตักเตือนเขา

หลัวหงรู้สึกว่าปากของซ่งฉงปิงเคยถูกปลุกเสกมาก่อน คำพูดที่พูดออกมานั้นไม่มีคำพูดไหนดีเลย ดังนั้นพอซ่งฉงปิงพูดเช่นนี้ออกมา หลัวหงที่เดิมทียังมั่นใจในตัวเองอยู่นั้น ก็ไม่ได้ที่จะหวั่นไหวใจ

เวลาเหมือนสงบตั้งแต่วินาทีนี้