แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 795

"คนชั่ว——คนชั่ว——"

เด็กผู้หญิงดิ้นรนด้วยสีหน้ากระวนกระวายใจ

คาดว่าเป็นเพราะอายุน้อยเกินไป นางจึงพูดได้ไม่มากนัก ปากก็พูดได้เพียงคำง่ายๆ ออกมาสองสามคำ

แต่จากใบหน้าที่แดงก่ำของเด็กผู้หญิงก็สามารถมองออกว่า ในเวลานี้นางกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก

แต่ฝูงชนที่มามุงดู ก็เชื่อและคิดว่าเด็กผู้หญิงคนนี้กับผู้หญิงคนนั้นเป็นครอบครัวเดียวกัน เพียงแต่ลูกยังเล็กจึงไม่เชื่อฟังคำพูด ฉะนั้นจึงไม่มีใครสนใจ

ซ่งฉงปิงยิ่งมอง ก็ยิ่งรู้สึกว่าสถานการณ์นี้ผิดปกติ

สายตาของผู้หญิงคนนั้นมีความคลุมเครือไม่แน่ใจ และผิดปกติอย่างมาก

เมื่อซ่งฉงปิงคิดเช่นนี้ จึงพูดกับไป๋เสา หลังจากนั้นคนทั้งสองก็เดินเข้าไปใกล้ผู้หญิงคนนั้น

และผู้หญิงคนนั้น หลังจากที่เห็นว่าคนที่มุงดูต่างก็ไม่มีใครเอ่ยปากพูด จึงเตรียมที่จะจากไป

แต่ทว่า เมื่อหันตัวกลับ ก็เห็นว่าหญิงสาวผู้งดงามคนหนึ่งขวางอยู่ตรงหน้าตนเอง

เมื่อเห็นใบหน้านั้นของซ่งฉงปิง ผู้หญิงคนนั้นก็กลอกตาไปมา คล้ายกับว่ามีความคิดอยากจะทำอะไรบางอย่าง

แต่ทว่า เมื่อเห็นไป๋เสาที่มีใบหน้าเย็นชายืนอยู่ด้านหลังซ่งฉงปิง ความคิดที่ลุกโชนขึ้นมาเมื่อครู่นั้น ก็ต้องเก็บกลับไปอีกครั้ง

นางรู้ดีว่า คนที่สามารถพาสาวใช้มาข้างๆ กายได้ อีกทั้งยังเป็นสาวใช้ที่ไม่ควรยั่วโมโห สถานะก็คงจะไม่ธรรมดา

คนคนนี้ นางไม่กล้ายั่วโมโห

ฉะนั้น ผู้หญิงคนนั้นจึงเตรียมที่จะอุ้มเด็ก แล้วเดินอ้อมซ่งฉงปิงไป

"ช้าก่อน!"

ซ่งฉงปิงเอ่ยปาก

เพราะว่าร้อนตัว เมื่อได้ยินคำสองคำว่า'ช้าก่อน' ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่เพียงแต่ไม่รอ แต่กลับวิ่งอย่างรวดเร็ว

แต่ทว่า ในช่วงเวลานั้น ไป๋เสาได้รับการส่งสายตาของซ่งฉงปิง จึงนำมือไปคว้าผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ จากนั้นก็แย่งชิงเด็กจากในอ้อมกอดของผู้หญิงคนนั้นมาอย่างรวดเร็ว และโอบกอดเอาไว้ในอ้อมกอด

ผู้หญิงคนนั้นตกตะลึง ส่งสายตามองเด็กที่ถูกแย่งชิงไปจากมือ แล้วตะโกนขึ้นมาทันทีว่า "ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย มีคนลักพาตัวเด็กกลางวันแสกๆ ——"

เพียงพูดคำนี้ออกมา คนที่เดินบนถนนและคนที่มองดูก่อนหน้านี้ ต่างก็เข้ามารายล้อม

ชั่วพริบตา ซ่งฉงปิงและไป๋เสาแล้วก็เด็กคนนั้นรวมทั้งผู้หญิงคนนั้น ต่างก็ถูกฝูงชนล้อมเอาไว้

จากนั้น ด้วยความคิดก่อนหน้านี้ของคนเหล่านั้น ที่ติดว่าเด็กผู้หญิงคนนี้คือครอบครัวเดียวกันกับผู้หญิงคนนั้น ฉะนั้นแต่ละคนจึงใช้สายตามองซ่งฉงปิงอย่างประณาม ปากก็เริ่มวิพากษ์วิจารณ์ขึ้นมา

"นี่เจ้าเป็นอะไรกัน? อยู่ดีๆ ก็วิ่งไปแย่งชิงลูกของคนอื่นมา"

"ใช่ๆ ดูๆ แล้วหน้าตาก็ดี ทำไมถึงเป็นพวกค้ามนุษย์แบบนี้ล่ะ

"เร็วเข้า นำคนคนนี้ส่งไปให้ฝ่ายราชการ การลักพาตัวเด็กไม่สามารถปล่อยไปได้"

"ครอบครัวไหนยังไม่มีลูกล่ะ ถ้าหากเด็กคนนี้ถูกลักพาตัวไปจริงๆ ครอบครัวที่สูญเสียลูกไปจะเศร้าเสียใจขนาดไหน?"

คนนี้พูดทีคนนั้นพูดที ยิ่งพูดก็ยิ่งตื่นเต้น

สำหรับสิ่งนี้ ซ่งฉงปิงก็ไม่ได้รู้สึกโกรธเคือง

คนเหล่านี้ไม่เหมือนกับคนที่ไม่มีความคิดเป็นของตนเอง ตอนนี่พวกเขายิ่งตื่นเต้น ก็ยิ่งพูดความคิดของพวกเขาออกมาอย่างชัดเจน และจะไม่อดทนต่อเรื่องการลักพาตัวเด็กนี้

ในเวลานี้ พวกเขาก็ได้ถูกปิดบังด้วยอคติเหล่านี้

ในความเป็นจริงแล้ว พวกเขามีจิตใจดีงามและความยุติธรรม

ซ่งฉงปิงชำเลืองมองผู้หญิงคนนั้น ก็เห็นสายตาที่ลำพองใจ และสีหน้าที่เย็นชาอย่างมากของผู้หญิงคนนั้น

"ทุกคนฟังข้าพูดก่อน"

เสียงของซ่งฉงปิงไม่ดัง แต่เพราะใช้แรงจากภายใน คนจำนวนมากจึงได้ยิน

ทุกคนนิ่งอึ้งไป แต่ทันใดก็มองซ่งฉงปิงอย่างโกรธเดือดดาล

"เจ้ายังอยากจะพูดแก้ตัวอะไรอีก?"

"ถึงเจ้าจะรูปร่างหน้าตางดงาม พวกข้าก็จะไม่ฟังคำแก้ตัวของเจ้า เจ้าจะต้องถูกส่งไปยังฝ่ายราชการ"

เมื่อเห็นว่าทุกคนตื่นเต้นขึ้นมาอีกครั้ง ซ่งฉงปิงจึงรีบกล่าวว่า "ตอนนี้ข้าก็ได้ถูกพวกเจ้าล้อมเอาไว้แล้ว หนีไม่ได้หรอก ถ้าหากพวกเจ้าฟังคำพูดของข้าจบแล้วยังต้องการส่งข้าไปยังฝ่ายราชการ ข้าก็เต็มใจ แต่ได้โปรดให้ข้าพูดให้จบเสียก่อน"