แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 798

"เด็กมาจากไหน?" ฉีเทียนเห้าเอ่ยถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ดวงตาจ้องมองไปยังเด็กที่ยึดที่นอนของเขาอยู่

ถึงแม้ว่าฉีเทียนเห้าจะไม่ได้เกลียดชังเด็ก แต่ว่า ไม่ชอบให้มีคนมาแย่งภรรยาของเขาไป ต่อให้เป็นลูกของตนเองก็ตาม

ตามปกติแล้ว อานอานกับเล่อเล่อมักต้องการอยู่ด้วยกันกับแม่ของตนให้นานๆ แต่กลับถูกฉีเทียนเห้าไล่ออกไปด้วยเหตุผลต่างๆ นานา

ตอนนี้การอยู่ด้วยกันโดยไม่ถูกรบกวนก็ไม่ง่ายเลย นี่ยังมีเด็กโผล่มาจากไหนอีกคนหนึ่ง?

ในน้ำเสียงของฉีเทียนเห้ามีความไม่พอใจโดยไม่ปิดบังแม้แต่น้อย

เดิมทีเซี่ยงเซี่ยงที่นั่งเล่นด้วยกันกับซ่งฉงปิงอยู่บนเตียง ก็ถูกฉีเทียนเห้าทำให้ตกใจกลัวจนคอหด และมุดเข้าไปในอ้อมแขนของซ่งฉงปิงทันที

ฉีเทียนเห้า : "......"

สีหย้าเคร่งขรึมมากยิ่งขึ้น

แต่ทว่า เมื่อฉีเทียนเห้ากำลังแสดงความไม่พอใจของตนเอง ซ่งฉงปิงก็จ้องถมึงทึงเข้ามาด้วยดวงตาราวกับคมมีด

"เจ้าอย่าทำให้เด็กตกใจกลัวสิ"

ฉีเทียนเห้า : "......" ภรรยาถูกยึดครองโดยเด็กที่ปรากฏตัวอย่างลึกลับ เขากลับไม่มีพื้นที่ที่จะบรรยายความไม่เป็นธรรมเลย แล้วก็ถูกภรรยาดุเอาด้วย

ฉีเทียนเห้ารู้สึกว่า ในใจกลุ้มจนจะแย่

ฉะนั้น สีหน้าก็เคร่งขรึมมากยิ่งขึ้น คำว่า'ไม่มีความสุข'ปรากฏบนใบหน้าอย่างชัดเจน

ซ่งฉงปิง : "......"

คนที่รู้จักฉีเทียนเห้ามากที่สุด ก็คือซ่งฉงปิง

เห็นฉีเทียนเห้าเป็นเช่นนี้ ก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ และอธิบายว่า "วันนี้เด็กคนนี้เกือบถูกคนลักพาตัวไป ข้าพบเห็นจึงพากลับมาด้วย"

ฉีเทียนเห้า : "ให้นางออกไป"

ปิงเอ๋อร์เป็นคนจิตใจดีมีเมตตา จะพาเด็กกลับมาเขาไม่ได้คัดค้าน

แต่ว่า หากเด็กคนนี้ต้องการจะครอบครองปิงเอ๋อร์มันเป็นไปไม่ได้

ปิงเอ๋อร์ ต้องเป็นของเขาเท่านั้น

ฉีเทียนเห้าแสดงความเป็นเจ้าของมากจนเกินไป

เซี่ยงเซี่ยงเหมือนกับว่าเข้าใจคำพูดของฉีเทียนเห้า ทันใดนั้น ก็จับเสื้อของซ่งฉงปิงเอาไว้และร้องไห้ขึ้นมา

"ไม่เอา......ไม่อยากแยกจากพี่สาวไป ท่านลุงใจร้าย อย่านะท่านลุง....."

เสียงร้องไห้ของเด็กสองขวบครึ่งค่อนข้างทะลุทะลวง เมื่อร้องไห้ขึ้นมาก็รู้สึกเสียงดังอึกทึก และอดไม่ได้ที่ต้องการจะปิดหู

แต่ว่า ความสนใจของฉีเทียนเห้ากลับไม่ได้อยู่ที่เสียงร้องไห้ แต่เป็นคำพูดของเซี่ยงเซี่ยง

พี่สาว?

ท่านลุง?

นั่นไม่ใช่เพราะว่าเขาต่างวัยกันกับปิงเอ๋อร์หรอกหรือ?

เขาแก่ขนาดนั้นเลยหรือ?

ใบหน้าของฉีเทียนเห้ามืดมนลงอย่างมาก

ซ่งฉงปิงรู้สึกจนใจเล็กน้อยกับการเรียกชื่อของเซี่ยงเซี่ยง

แต่ว่า แต่เด็กที่น่ารักเช่นนี้ร้องไห้ นางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสาร

เมื่อก่อนนางไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อเด็กๆ แต่ตอนนี้ เมื่อเห็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักน่าเอ็นดู หัวใจก็อ่อนโยนลงมาทันที

ดังนั้น ซ่งฉงปิงจึงโอบกอดเซี่ยงเซี่ยง และตบๆ เบาๆ "เซี่ยงเซี่ยง เซี่ยงเซี่ยงไม่ร้องไห้นะ น้าจะไม่แยกจากเซี่ยงเซี่ยงไปไหน ท่านลุงเพียงแค่พูดล้อเล่นกับเซี่ยงเซี่ยงเท่านั้น"

เพียงแต่ว่า เซี่ยงเซี่ยงเด็กคนนี้บางทีอาจจะเผชิญกับเรื่องที่เกือบจะถูกลักพาตัวเอาไปขาย จึงรู้สึกไม่ปลอดภัยเป็นพิเศษ

ถึงแม้ว่าซ่งฉงปิงจะเกลี้ยกล่อมแล้ว เซี่ยงเซี่ยงก็ไม่ได้คิดที่จะหยุดร้องไห้เลย

ไม่นานเด็กน้อยก็ร้องไห้จนสะอึก ทำให้ดูน่าสงสารอย่างยิ่ง

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง บนใบหน้าขาวผ่องนั้น เปื้อนไปด้วยน้ำตาก็ยิ่งทำให้คนรู้สึกเอ็นดู

เห็นถึงสถานการณ์นี้ ซ่งฉงปิงทำได้เพียงปฏิบัติต่อฉีเทียนเห้าอย่างไม่เป็นธรรม "เจ้าออกไปก่อน"

ฉีเทียนเห้าคาดไม่ถึง ว่าจะเป็นตนเองที่ถูกขับไล่ออกไป เวลานี้เขามองซ่งฉงปิงด้วยสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อ

ตอนนี้ ไม่ควรจะเป็นเด็กคนนี้ที่ร้องไห้จนน่าปวดหัวต้องออกไปหรอกหรือ?

"เจ้าออกไปก่อน" ซ่งฉงปิงกล่าวอีกครั้ง

ภรรยาพูดถึงสองครั้ง ฉีเทียนเห้าจะทำอะไรได้อีก?

แน่นอนว่าต้องฟังคำพูดของภรรยา

เพียงแต่ว่า ท่านอ๋องเทพสงครามผู้สง่าผ่าเผย เวลานี้เดินอย่างอาลัยอาวรณ์ด้วยใบหน้าน้อยเนื้อต่ำใจ มองดูน่าสงสารและดูเหงาหงอย ดูไม่สอดคล้องกับภาพลักษณ์ของเขาเลย

ด้วยเหตุฉะนี้ เนื่องจากฉีเทียนเห้าคิดว่าซ่งฉงปิงจะเรียกตนเองให้หยุด และเปลี่ยนใจ

แต่ว่า อย่าพูดถึงว่าซ่งฉงปิงเรียกฉีเทียนเห้าให้หยุดเลย แม้แต่สายตาก็ไม่ได้มองมาที่เขาเลย ยังคงตั้งใจเกลี้ยกล่อมเด็กที่อยู่ในอ้อมกอดคนนั้น