แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 806

ในที่สุดลั่วอิงก็ถูกพาตัวไป นางกำยาเม็ดในมือไว้แน่น นางเดินจากไปอย่างสงบมาก แต่จะหันมามองซ่งฉงปิงเป็นระยะ

ซ่งฉงปิงรู้ว่านางไม่วางใจบุตรสาวของตนเอง และเป็นห่วงบุตรสาวของตนเองมาก

ในที่สุดฝูงชนก็แยกย้ายกันไป

“เข้าไปเถอะ” ฉีเทียนเห้ากล่าวเตือน

ซ่งฉงปิงส่ายหัว “ข้าอยากไปที่บ้านของนาง”

นางหมายถึงใคร ฉีเทียนเห้ารู้

แม้ว่าจะขมวดคิ้ว แต่ฉีเทียนเห้าก็เต็มใจกับคำขอของซ่งฉงปิงมาแต่ไหนแต่ไร

ไม่นานซ่งฉงปิงก็มาถึงที่พักอาศัยของลั่วอิง

ที่พักอาศัยทรุดโทรมมาก แต่ชื่นชมมากที่ทำความสะอาด แค่คิดก็รู้ว่าเรื่องราวเป็นอย่างไร ลั่วอิง เป็นคนที่รักความสะอาด

แต่น่าเสียดาย กฎแห่งธรรมชาติไม่ยุติธรรมกับนางมากเกินไป

หรือไม่สามารถโทษกฎแห่งธรรมชาติได้ แต่ต้องโทษคนชั่วช้าในตระกูลลั่วเหล่านั้น

หากไม่ใช่เพราะความเห็นแก่ตัว เลือดเย็นและความโหดเหี้ยมของพวกเขา ลั่วอิงและเจ้าของร่างพวกนางคงไม่ต้องทุกข์ยากลำบาก

แต่ซ่งฉงปิงและหลายคนค้นหาทั่วทั้งในบ้านและนอกบ้านก็ไม่พบแม้เงาบุตรสาวของลั่วอิง

“คนล่ะ?” ไป๋เสางุนงง

ซ่งฉงปิงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“อาๆๆๆ——อย่าแตะต้องตัวข้า——อย่า——ท่านแม่——ท่านแม่——”

ในขณะนี้ ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องตะโกนดังขึ้นมา

เสียงนี้ดังมาจากข้างบ้าน

“อา——”

เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น

ต่อมาก็มีเสียงด่าทอ

“เจ้าเด็กชั่ว เจ้ากล้ากัดข้า”

จากนั้นก็ร้องไห้อีกครั้ง

เมื่อซ่งฉงปิงขึ้นไปบนสันกำแพง สิ่งที่นางเห็นทำให้นางรู้สึกเพียงว่าเลือดกำลังพลุ่งพล่าน

ข้างบ้านมีแม่ลูกคู่หนึ่งอาศัยอยู่

ตอนนี้สองแม่ลูกกำลังร่วมกันถอดเสื้อผ้าของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง

แววตาของเด็กผู้หญิงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว บนใบหน้าเลอะเทอะไปด้วยน้ำตาและฝุ่น

ในเวลาเดียวกัน หญิงผู้นั้นก็ด่าทอว่า “เจ้าเด็กชั่ว แม่ของเจ้าถูกจับตัวไปแล้ว พวกเราพาเจ้ากลับมาเพราะสงสารเจ้า ให้เจ้าได้มีข้าวกิน ตอนนี้จะให้เจ้ามีหลานชายให้ข้าแล้วอย่างไร? หากไม่เชื่อฟัง ก็จะถูกทุบตีทุกวัน”

ในขณะพูดก็ข่มขู่ และฉีกเสื้อผ้าของเด็กหญิงผู้นั้น

เด็กหญิงผู้นั้นยังคงขัดขืน ตะโกนเรียกท่านแม่ และหลั่งน้ำตา เห็นได้ชัดว่านางตกใจกลัวกับเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า

ซ่งฉงปิงโกรธมาก และไม่เคยเห็นผู้ที่ไร้ยางอายเช่นนี้มาก่อน

แย่งชิงคนไปแล้ว สองแม่ลูกยังบีบบังคับให้เด็กหญิงมีลูกให้อีก อีกทั้งยังข่มขู่และพูดอย่างสง่าผ่าเผย ราวกับว่าพวกเขาทำความดีใหญ่หลวง

แต่ลั่วอิงบอกว่าบุตรสาวของนางอายุเพียงแค่สิบสามเท่านั้น

เดรัจฉาน!

“ทุบตีให้หนัก แค่ยังมีลมหายใจก็พอ” ซ่งฉงปิงยืนบนสันกำแพงและสั่งการ

แน่นอนว่าการทุบตียังไม่ถึงตาของฉีเทียนเห้าและไป๋เสา ตอนนี้หน้าที่ของทั้งสองคนคือปกป้อง ซ่งฉงปิง

ดังนั้นทันทีที่ซ่งฉงปิงพูดจบ เงาสองเงาก็ปรากฏออกมาจากที่มืด

ทันใดนั้นสองแม่ลูกที่กำลังลงมือกับเด็กผู้หญิงก็ได้ยินเสียงผู้หญิง จึงเงยหน้าขึ้นด้วยความสงสัย และรู้สึกว่าคอเสื้อแน่นขึ้น

จากนั้นก็มีหมัดลงมาบนร่างพวกเขา และหมัดนั้นก็ต่อยเข้ากล้ามเนื้อ เจ็บปวดไปถึงหัวใจ

ต่อมาในลานบ้านก็มีเสียงร้องขอความเมตตาเหมือนหมูถูกเชือดของสองแม่ลูก

เพียงแต่เสียงของพวกเขาแหบแห้ง และไม่มีใครสนใจพวกเขา

และซ่งฉงปิงเพียงแค่เหลือบมองพวกเขาอย่างเย็นชา จากนั้นสายตาก็มองไปยังเด็กหญิงผู้นั้นที่ขดตัวอยู่ในมุม

ในเวลานี้เด็กหญิงผู้นั้นตัวสั่นไปทั้งตัว และขดตัวอยู่ในมุมเหมือนนกกระทา ดูน่าสงสารมาก

ซ่งฉงปิงถอนหายใจ จากนั้นกระโดดลงจากสันกำแพง และเดินไปข้างๆ เด็กหญิงผู้นั้น

ฉีเทียนเห้าและไป๋เสาต้องการตามไป แต่ถูกซ่งฉงปิงห้ามไว้

สถานการณ์ของเด็กหญิงผู้นั้นไม่ค่อยดีนัก หากพวกเขาสองคนเข้ามาใกล้ ด้วยใบหน้าที่เย็นชาของพวกเขา เกรงว่าจะทำให้เด็กหญิงผู้นั้นหวาดกลัว

“ฉางชุน?”

ซ่งฉงปิงยืนอยู่ตรงหน้าเด็กหญิงผู้นั้น และเรียกชื่อของนางตามที่ลั่วอิงบอก

เมื่อได้ยินชื่อของตนเอง เด็กหญิงผู้นั้นก็เงยหน้าขึ้น

เมื่อเห็นใบหน้าที่นางไม่คุ้นเคย นางก็ก้มหน้าลงด้วยความกลัวอีกครั้ง และพึมพำ “อย่าตีข้า อย่าตีข้า ฉางชุนจะเชื่อฟัง ฉางชุนจะเชื่อฟัง อย่าตีข้าอีกเลย……”

หญิงผู้นั้นพึมพำอยู่คนเดียว

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซ่งฉงปิงก็สะอื้น

เด็กคนนี้ต้องผ่านความยากลำบาก ถูกทุบตีและด่าทอมามากเพียงใด ถึงทำให้นางเป็นบ้าและพูดพึมพำเช่นนี้?

“ฉางชุน เจ้าคิดถึงท่านแม่ของเจ้าหรือไม่?”

ซ่งฉงปิงปรับอารมณ์ของตัวเองให้ได้มากที่สุด ทำให้เสียงของตัวเองอ่อนโยนลง และถามฉางชุน

เมื่อฉางชุนได้ยินคำว่า ‘ท่านแม่’ นางก็เงยหน้าขึ้นอย่างโหยหาในทันที “ท่านแม่——ท่านแม่ของข้าอยู่ที่ไหน? ข้าต้องการท่านแม่ของข้า ท่านแม่——”

เด็กหญิงผู้นั้นเริ่มมองหาอย่างคาดหวัง

เมื่อเห็นท่างของเด็กหญิงผู้นั้น ซ่งฉงปิงก็รีบนั่งลงยองๆ และมองไปที่ฉางชุน “ฉางชุนเด็กดี เจ้าฟังข้านะ ท่านแม่ของเจ้ามีบางอย่างต้องไปทำ นางให้ข้าดูแลเจ้า”

ซ่งฉงปิงปลดปล่อยความเจตนาดีทั้งหมดของนางให้ได้มากที่สุด และบอกกับเด็กคนนี้ว่านางไม่ใช่คนไม่ดี

อาจเป็นเพราะความเจตนาดีของซ่งฉงปิง ทำให้ฉางชุนรับรู้ได้ ฉางชุนมองไปที่ซ่งฉงปิงด้วยความงุนงง

“ท่านแม่——นางไปไหน?” ฉางชุนถามอย่างระมัดระวัง

ซ่งฉงปิง “นางไปไกลแล้ว”

ในขณะพูด ซ่งฉงปิงก็ค่อยๆ โน้มน้าว “ข้าจะพาเจ้าไปยังที่ที่ไม่ถูกทุบตีดีหรือไม่?”

“ไม่ถูกทุบตีหรือ?” ฉางชุนดูเหมือนคาดหวัง

ทันใดนั้นไม่รู้ว่านางคิดอะไร แล้วก็หดคอ “เช่นนั้น......มีข้าวกินหรือไม่?”

ซ่งฉงปิงมองไปที่ฉางชุน เบ้าตาของนางแดงหมดแล้ว

เห็นได้ชัดว่าอายุสิบสามแล้ว แต่ดูเหมือนเป็นเด็กอายุสิบขวบ

อีกอย่างเมื่อครู่นางเห็นว่าบนผิวหนังที่เปิดเผยของฉางชุนเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น