แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 805

ควรจะเป็นมอดเช่นลั่วเหอซิ่งที่บอกเรื่องของตระกูลลั่วกับลั่วอิง

ในขณะที่คิด ซ่งฉงปิงก็กวาดสายตามองไปที่ฝูงชน

เพียงแต่ไม่เห็นร่างที่นางรู้สึกคุ้นเคย

ซ่งฉงปิงละสายตา มองไปที่ลั่วอิง และเดินเข้าไปหาหลายก้าว จากนั้นอธิบายสั้นๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตระกูลลั่ว

ไป๋เสากับฉีเทียนเห้าเฝ้าอยู่ข้างกายซ่งฉงปิงตลอดเวลา และมองไปที่ลั่วอิงด้วยท่าทางที่ระมัดระวัง

โชคดีที่ลั่วอิงไม่ได้ทำอะไร

“พวกเขาทั้งหมดสมควรตาย!” หลังจากฟังจบ ลั่วอิงก็กล่าวประโยคนี้

หลังจากนั้นก็หัวเราะ เสียงหัวเราะเยือกเย็นและเจ็บปวดใจ

ซ่งฉงปิงมองไปที่ลั่วอิงด้วยความเห็นอกเห็นใจ และเพียงแค่มองอย่างเงียบๆ

นานมากกว่าลั่วอิงจะหยุดหัวเราะ และหันไปหาทุกคน “ก่อนหน้านี้ ขอบคุณพวกเจ้าที่พูดแทนข้า การตายของสามีข้าไม่เกี่ยวอะไรกับท่านนี้ เขา ข้าเป็นคนฆ่าเอง”

เมื่อได้ยินที่ลั่วอิงกล่าว ผู้คนก็ตกตะลึง

นางเป็นคนฆ่า?

สามีของนางไม่ได้ป่วยตายหรือ?

ลั่วอิงยิ้มให้ฝูงชนอย่างเศร้าสลด “ข้าวางยาพิษสามีของข้า พวกเจ้าไปแจ้งศาลเถิด”

เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของลั่วอิง ผู้คนก็รู้สึกเศร้าอย่างอธิบายไม่ถูก แต่ไม่มีใครโกรธ

สีหน้าท่าทางของลั่วอิงทั้งสิ้นหวังและอ้างว้าง เศร้าโศกและเดียวดาย ทำให้ผู้คนสังหรณ์ว่านางฆ่าสามีของตนเอง เพราะมีความรู้สึกอื่นซ่อนอยู่ในใจ

เป็นเช่นนั้นจริงๆ ลั่วอิงเปิดปากเล่าเรื่องของนาง

“ข้าไม่เป็นที่รักของครอบครัวมาตั้งแต่เด็ก ทำงานยิ่งกว่าวัว กินน้อยยิ่งกว่าไก่ สุดท้ายก็ถูกท่านแม่ของข้าขาย——”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าท่าทางของลั่วอิงก็ไร้ความรู้สึก ราวกับว่านี่เป็นเพียงเรื่องราวของผู้อื่น

“หลังจากที่ถูกท่านแม่ของข้าขาย ข้าก็ถูกขายมาห้าหกครั้งแล้วในชีวิต และทุกครั้งก็ไม่ลงเอยด้วยดี”

ในขณะที่พูดเช่นนี้ ลั่วอิงก็มองไปยังศพของชายที่อยู่ข้างๆ ทันใดนั้นความเกลียดชังในแววตาก็ปะทุขึ้นมา “ข้าไม่รู้ว่าทำไมชีวิตของข้าถึงได้ขมขื่นเช่นนี้? สามีที่ซื้อข้ามาไม่ใช่คน ทั้งด่าทั้งตบตีข้า ข้ามีชีวิตอยู่เยี่ยงสัตว์เดรัจฉาน และสัตว์เดรัจฉานผู้นี้——”

ลั่วอิงเริ่มหายใจแรง “สัตว์เดรัจฉานผู้นี้! เขาทำร้ายบุตรสาวที่สามีคนที่ห้าของข้าพาออกมา ทำร้ายบุตรสาวของข้าจากคนที่ปกติให้กลายเป็นคนสติไม่สมประกอบ ข้าเกลียดเขา จนแทบอยากจะทุบกระดูกของเขาให้เป็นเถ้าถ่าน”

ลั่วอิงเกือบจะตะโกนประโยคนี้ออกมาด้วยเสียงที่แหบแห้ง

เมื่อผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ได้ฟังเสียงของนาง เบ้าตาก็ไม่แดงอย่างไม่ต้องสงสัย

โดยเฉพาะผู้หญิง ยิ่งง่ายที่จะเข้าถึงบทบาทของลั่วอิง

เมื่อเทียบกับการแสดงครั้งก่อนของลั่วอิง นางในตอนนี้ยิ่งทำให้คนเห็นอกเห็นใจ

หลังจากตะโกนจบ ลั่วอิงก็ร้องไห้เสียใจ

เสียงนั้นทำให้คนที่ได้ยินต่างอดสงสารไม่ได้

แม้แต่ซ่งฉงปิงก็อดไม่ได้ที่จะเห็นอกเห็นใจลั่วอิง

นางน่าสงสารยิ่งกว่าเจ้าของร่างเดิมเสียอีก

อย่างน้อยเมื่อหลายปีก่อนเจ้าของร่างเดิมก็มีชีวิตที่ดี เพราะมีประโยชน์ต่อตระกูลลั่ว

แต่ชีวิตของลั่วอิงไม่มีวันที่ดีสักวันเลยจริงๆ

หลังจากลั่วอิงร้องไห้เสร็จ ราวกับว่านางรู้สึกดีขึ้นมาก

เมื่อมองไปที่ซ่งฉงปิงอีกครั้ง ในสายตาของลั่วอิงไม่มีความเกลียดชังอีกต่อไป และสีหน้าดูซาบซึ้งใจ

“ความอบอุ่นในชีวิตของข้าล้วนมาจากพี่สี่ สำหรับข้ามีเพียงพี่สี่เท่านั้นที่เป็นญาติแท้ๆ ของข้า แต่น่าเสียดายที่ชีวิตนี้ข้าคงไม่ได้พบเขาอีก ข้าขอบคุณเจ้ามากที่ลงโทษคนในตระกูลลั่วเหล่านั้น และไม่ได้ทำร้ายพี่สี่ของข้า ได้รู้ว่าเขามีชีวิตที่ดี ข้าก็วางใจ”

ในขณะพูด ลั่วอิงก็โขลกศีรษะให้ซ่งฉงปิงอย่างจริงใจ

ซ่งฉงปิงไม่ได้หลบเลี่ยง

นางดูออกว่าลั่วอิงดูเหมือนมีอย่างอื่นจะขอ

เป็นเช่นนั้นจริงๆ หลังจากโขลกศีรษะสามครั้งแล้ว ลั่วอิงก็มองไปที่ซ่งฉงปิง “บุตรสาวผู้นั้นของข้าเกิดมาจากสามีคนที่สามของข้า พวกเขาไม่ชอบที่ข้าให้กำเนิดแล้วต้องมีค่าใช้จ่าย จึงขายพวกเราพร้อมกัน หลายบ้านต่อมา พวกเราสองแม่ลูกหลบหนี แต่ก็ถูกขายอีก......ชีวิตเหมือนตกนรกทั้งเป็น แต่ก็พึ่งพาอาศัยกัน ถึงแม้ชีวิตจะยากลำบาก แต่ก็ยังกัดฟันมีชีวิตอยู่ไป...... ”

“แต่ไม่คิดเลยว่าข้าจะไม่สามารถปกป้องลูกของข้าได้ ทำให้นางถูกข่มเหง ข้าขอร้องให้เจ้าช่วยจัดการที่อยู่ให้นาง ข้าไม่ขอสิ่งอื่นใด เพียงแค่หวังว่านางจะไม่อดตายและไม่ถูกรังแก ขอร้องล่ะ——”

นี่เป็นคำขอร้องของแม่คนหนึ่ง

ถึงแม้จะรู้ว่าตนเองต้องติดคุก นางก็หวังว่าลูกของตนเองจะมีที่พึ่งพิงที่ดี แม้ว่าลูกของนางจะเป็นบ้าไปแล้วก็ตาม