แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 810

เมื่อกษัตริย์แห่งหนานเจียงกล่าวเช่นนี้ สายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่ร่างของซ่งฉงปิง

เกือบทุกคนที่คิดว่าซ่งฉงปิงจะปฏิเสธ ถึงอย่างไรก่อนหน้านี้ซ่งฉงปิงก็เคยปฏิเสธแม้แต่การขอแต่งงานของกษัตริย์แห่งหนานเจียง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการพักอยู่ในวังเลย

แม้ว่าหนานเจียงของพวกเขาจะไม่พิถีพิถันมากนัก การเชิญแขกผู้มีเกียรติให้พักอยู่ในวังก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แต่ต้าชิ่งนั้นแตกต่างออกไป ต้าชิ่งให้ความสำคัญกับเรื่องเหล่านี้ที่สุด

แต่ไม่คิดเลยว่าซ่งฉงปิงตอบรับ

“ในเมื่อกษัตริย์แห่งหนานเจียงทรงมีน้ำพระทัยเรียนเชิญแล้ว ข้าก็จะไม่ปฏิเสธ”

ซ่งฉงปิงตอบรับ ผู้คนไม่ตอบสนองอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

ก็......ตอบรับเช่นนี้เลยหรือ?

กษัตริย์แห่งหนานเจียงก็ตกตะลึงเช่นกัน เห็นได้ชัดว่าไม่คาดคิดว่าซ่งฉงปิงจะตอบรับ

แต่ถึงอย่างไรก็เป็นกษัตริย์ของแคว้น ไม่นานสีหน้าของกษัตริย์แห่งหนานเจียงก็กลับมาปกติ และให้คนไปจัดการ

สำหรับซ่งฉงปิง เหตุผลที่นางอยู่ในวังหนานเจียง ไม่ใช่เพื่อตามหาที่อยู่ของเหมียวหลาน

ถึงอย่างไรเหมียวหลานก็แต่งงานเข้ามาในวังแล้ว นางคงไม่อยู่ดีๆ แล้วหายไปใช่หรือไม่?

ไม่นานซ่งฉงปิงก็ถูกจัดแจงไปยังที่พัก แน่นอนว่าไป๋เสากับฉีเทียนเห้าก็ตามไปด้วย

เพื่อแสดงให้เห็นความสำคัญ กษัตริย์แห่งหนานเจียงต้องการส่งซ่งฉงปิงไปยังที่พำนักพิเศษ

เรื่องนี้ซ่งฉงปิงแอบคิดในใจ: ไม่จำเป็นอย่างมาก

นางไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องกับการที่กษัตริย์แห่งหนานเจียงขอนางแต่งงานต่อหน้าสาธารณชนเลยแม้แต่น้อย เป็นการดีที่ที่จะอยู่ห่างๆ ให้มากที่สุด

มิเช่นนั้นคืนนี้นางอาจจะต้องแบกรับ อย่างไรเสียข้างกายนางก็มีคนขึ้หึง

แต่เห็นได้ชัดว่าหลังจากส่งคนออกไปหมดแล้ว กษัตริย์แห่งหนานเจียงก็ไม่คิดที่จะจากไปอย่างรวดเร็ว

ไม่เพียงแต่เขาจะไม่จากไป แต่ยังนั่งอยู่ที่นั่นเป็นเวลานาน และไม่มีท่าทีว่าจะจากไป

ซ่งฉงปิง “กษัตริย์แห่งหนานเจียงว่างมากหรือ?”

เมื่อเยโม่ได้ยินก็เม้มริมฝีปาก “เจ้าคิดว่าข้าว่างมากหรือ?”

ซ่งฉงปิงไม่เกรงใจ “หรือว่ามิใช่?”

เมื่อเยโม่ได้ยินก็หัวเราะฮ่าๆ

ที่แท้สตรีของต้าชิ่งก็ต่างออกไป กล่าวเช่นนี้ไม่เกียรติเขาที่เป็นกษัตริย์แห่งหนานเจียงเลย

หากซ่งฉงปิงรู้ความคิดของเยโม่ นางคงตอบกลับอย่างไม่พอใจว่านางเป็นสตรีที่มาจากยุคปัจจุบันอย่างแน่นอน และย่อมมีจุดเด่นบางอย่างที่ผู้อื่นไม่มี

ซ่งฉงปิงมองไปที่เยโม่อย่างเย็นชา และเห็นเขาหัวเราะ แต่นางรู้สึกว่าไม่น่าขบขันเลยแม้แต่น้อย

คนผู้นี้ยิ่งอยู่ที่นี่นาน คืนนี้คนขี้หึงผู้นั้นก็จะยิ่งง้อยาก

ดังนั้นไปเร็วก็สบายใจเร็ว

แต่ดูเหมือนว่าเยโม่จะอยู่ที่นี่ จนกระทั่งสั่งให้คนรับใช้ยกน้ำชา

“นี่เป็นจุดเด่นของหนานเจียงของพวกเรา องค์หญิงใหญ่จะชิมหน่อยหรือไม่?”

ซ่งฉงปิงเหลือบมองสิ่งที่อยู่บนโต๊ะ และเกือบจะอาเจียนออกมา

สิ่งที่เรียกว่าจุดเด่นก็คือแมลงเหล่านั้น

แม้ว่าจะเป็นคนยุคปัจจุบัน นางก็รู้ว่าแมลงมากมายสามารถทำเป็นอาหารได้ แต่ขอโทษที สำหรับนางแล้วยากที่จะยอมรับได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในตอนนี้นางตั้งครรภ์ นับว่านางสามารถควบคุมตัวเองได้ที่เห็นแมลงเหล่านั้นแล้วไม่อาเจียนออกมาในทันที

เยโม่เขาย่อมรู้ว่านอกจากพวกเขาชาวหนานเจียงแล้ว ไม่มีใครสามารถทนกับแมลงเหล่านี้ได้

ความตั้งใจเดิมของเขาคือหยอกล้อซ่งฉงปิง เพื่อดูว่าซ่งฉงปิงจะมีปฏิกิริยาอย่างไรเมื่อเห็นแมลงเหล่านี้

เขามองแวบเดียวก็รู้ว่าซ่งฉงปิงแตกต่างจากหญิงอื่น ดังนั้นในใจจึงไม่ได้คาดคิดว่าซ่งฉงปิงจะมีปฏิกิริยาที่ไม่ต่างกัน

แต่แค่คิดไม่ถึงว่าซ่งฉงปิงจะหน้าซีด และดูท่าทางอยากจะอาเจียน

อีกทั้งดูเหมือนไม่ได้แกล้ง