แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 811

“ออกไป!” ฉีเทียนเห้าจ้องมองซ่งฉงปิงด้วยสายตาอันเยือกเย็น แต่ทว่าพูดกับไป๋เสาที่อยู่ข้างๆ

ไป๋เสาเหลือบมองซ่งฉงปิง และเห็นว่าซ่งฉงปิงไม่คัดค้าน จึงคำนับให้ทั้งสองคนแล้วถอยออกไป

“คือว่า......ท่านก็เห็นแล้ว อย่ามายุ่งเรื่องของข้า——” ซ่งฉงปิงถูกฉีเทียนเห้าจ้องมองด้วยสายตาเช่นนั้น นางก็หวาดกลัวเล็กน้อย

ฉีเทียนเห้า “งั้นหรือ?”

เมื่อซ่งฉงปิงได้ยินก็ยืดอกในทันที และกล่าวตามเหตุตามผลว่า “แน่นอน!”

หลังจากนั้นก็แสร้งทำเป็นโมโห และจ้องมองไปที่ฉีเทียนเห้า “ทำไม ท่านคิดว่าเรื่องนี้เป็นปัญหาของข้า? ”

ในเวลานี้ท่าทางของซ่งฉงปิงดูเหมือนว่า ‘หากท่านกล้าพูด ท่านตายแน่’

ฉีเทียนเห้าทำหน้าขรึม “ใช่——”

ใบหน้าของซ่งฉงปิงทรุดลง ทันใดนั้นก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย

ฉีเทียนเห้า นางจะบอกว่าใช่ได้อย่างไร?

เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับนาง?

นางก็ไม่ได้ให้กษัตริย์แห่งหนานเจียงชอบตนเอง

นางก็ไม่ได้ให้กษัตริย์แห่งหนานเจียงพูดคำเหล่านั้น

เดิมทีแค่อยากจะล้อเล่นเพื่อหลีกเลี่ยงความโมโหร้ายของฉีเทียนเห้า แต่ไม่คิดเลยว่าผลสุดท้ายจะทำให้ซ่งฉงปิงยากที่จะยอมรับได้

บางทีอาจเป็นผลกระทบจากฮอร์โมนโปรเจสเตอโรน ในเวลานี้ซ่งฉงปิงทั้งโกรธทั้งโมโหและน้อยใจ

ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน และทำให้นากไม่สบายใจอย่างมาก

นางไม่ต้องการให้ฉีเทียนเห้าเห็นใบหน้าที่อ่อนแอของตนเอง ดังนั้นหลังจากได้ยินฉีเทียนเห้ากล่าวว่า ‘ใช่’ ซ่งฉงปิงก็หันหลังจากไป

แต่ทันทีที่หันหลังจากไป มือของซ่งฉงปิงก็ถูกฉีเทียนเห้าคว้าไว้

“เป็นเจ้าที่โดดเด่นเกินไป ถึงทำให้เขามองเจ้าท่ามกลางฝูงชน ข้าหึง” ในขณะที่ฉีเทียนเห้าพูด เขาก็กอดซ่งฉงปิงไว้แน่น และวางคางลงบนไหล่ของซ่งฉงปิง

สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าเมื่อครู่ในขณะนั้นเขาบุ่มบ่าม และต้องการจะฆ่ากษัตริย์แห่งหนานเจียงจริงๆ

ผู้หญิงของเขา ไม่ใช่ใครอยากจะได้ก็ได้

แต่เขาไม่ได้

หากกษัตริย์แห่งหนานเจียงสิ้นพระชนม์ หนานเจียงจะตกอยู่ในความโกลาหลอีกครั้ง

และเมื่อถึงเวลานั้น เกรงว่าความสัมพันธ์ของหนานเจียงและต้าชิ่งจะได้รับผลกระทบอย่างมาก

หากเกิดสงครามขึ้น เป็นประชาชนที่จะต้องทุกข์ยาก

ด้วยเหตุนี้ จึงเป็นเรื่องยากมากที่เขาจะระงับความโกรธในใจ

เมื่อซ่งฉงปิงได้ยินก็ตกตะลึง

แต่สายเกินไปแล้ว น้ำตาเอ่อล้นออกมาจากดวงตาของนางอย่างไม่ทันตั้งตัว

และน้ำตาที่ไหลลงมาก็ทำให้ซ่งฉงปิงรู้สึกหวั่นกลัว

ตนเองแค่ตั้งครรภ์เท่านั้น ทำไมถึงเปลี่ยนเป็นอ่อนแอเช่นนี้?

รู้อยู่ว่าเป็นไปไม่ได้ที่ฉีเทียนเห้าจะเป็นคนเช่นนั้น

รู้อยู่ว่าฉีเทียนเห้าเป็นแค่คนขี้หึงคนหนึ่ง

ฮอร์โมนโปรเจสเตอโรน รุนแรงขนาดนี้เชียวหรือ? ทำให้นางเปลี่ยนไปจนเหมือนไม่ใช่ตัวเอง

ในขณะที่ซ่งฉงปิงคิดเช่นนี้ นางก็ไม่ได้สังเกตว่าน้ำตาของตนเองเมื่อครู่หยดลงบนหลังมือของฉี เทียนเห้า

ฉีเทียนเห้ารู้สึกได้และมือสั่น จากนั้นก็ผละซ่งฉงปิงออกด้วยความประหม่าและระมัดระวัง

เมื่อเห็นว่าดวงตาของซ่งฉงปิงแดงก่ำ ฉีเทียนเห้าก็ตื่นตระหนก

“ข้า......เจ้าเป็นอะไรไป? ไม่สบายหรือ?”

วงจรสมองของฉีเทียนเห้า แน่นอนว่าคิดไม่ถึงว่าซ่งฉงปิงจะได้รับผลกระทบจากฮอร์โมนโปรเจสเตอโรน และโกรธเพราะสิ่งที่ตนเองกล่าวเมื่อครู่

เขาเพียงแค่คิดว่าซ่งฉงปิงรู้สึกไม่สบายและทรมาน

แต่เขาเคยได้ยินมาว่าหญิงตั้งครรภ์จะไม่สบายตัวมาก และเมื่อครู่ตอนที่ปิงเอ๋อร์เห็นแมลงเหล่านั้น สีหน้าก็ซีดขาวมาก และดูเหมือนอยากจะอาเจียน

ในตอนนี้ไม่ใช่ว่าร่างกายยังไม่สบายอยู่หรือ?

เมื่อคิดเช่นนี้ ฉีเทียนเห้าก็กอดซ่งฉงปิงอย่างตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก “ข้าจะพาเจ้าไปหาหมอผี”

ซ่งฉงปิงรีบคว้าคอเสื้อของฉีเทียนเห้า “ท่านไม่ต้องร้อนใจ ข้าไม่เป็นไร”