แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 812

เส้นเลือดบนหน้าผากของฉีเทียนเห้าปูดขึ้น จนหนังหน้ามนุษย์บนใบหน้าแทบจะยับยั้งไม่อยู่

“เจ้าอย่าจุดไฟ” ฉีเทียนเห้ากัดฟันเล็กน้อย

คราวนี้ซ่งฉงปิงไม่พูดอะไร และแสดงออกด้วยการกระทำโดยตรง

นางเงยหน้าขึ้นและจูบริมฝีปากของฉีเทียนเห้า

“หึ่ง——” ฉีเทียนเห้าแค่รู้สึกว่าสมองว่างเปล่าไปชั่วขณะหนึ่ง

หากทนต่อไปไม่ไหว ก็ไม่ต้องทนแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น หญิงงามอยู่ในอ้อมแขน ยังจะทนได้อย่างไร?

ในเวลานี้ฉีเทียนเห้าไม่สนใจหนังหน้ามนุษย์บนใบหน้า ไม่สนใจว่าใบหน้านี้ไม่ใช่ใบหน้าของตนเอง เขากอดศีรษะของซ่งฉงปิง และจูบอย่างลึกซึ้ง

เพียงแต่……

หลังจากนั้นไม่นาน ฉีเทียนเห้าก็ถอนหายใจยาวและเตรียมที่จะลุกขึ้น

แม้ว่าจะทนไม่ไหว แต่ก็ยังต้องอดทนเอาไว้ ถึงอย่างไรร่างกายของปิงเอ๋อร์ก็สำคัญ

“ท่านจะอดทนจริงๆ หรือ?” ซ่งฉงปิงมองไปที่ฉีเทียนเห้าและถาม

ในเวลานี้แววตาของซ่งฉงปิงขุ่นมัว ในสายตาของฉีเทียนเห้านั่นเป็นการส่งสายตาหยาดเยิ้ม และเย้ายวนอย่างมาก

“เลิกก่อกวนได้แล้ว——” ฉีเทียนเห้าทำอะไรไม่ถูกจริงๆ

เขาอดทนไม่ได้ง่ายๆ ?

เมื่อเห็นว่าฉีเทียนเห้าอดทนอย่างทรมานจริงๆ ซ่งฉงปิงก็ใช้มือจับเบาๆ จากนั้นกระซิบข้างหูของฉีเทียนเห้า “ข้ายังมีท่วงท่าที่จะไม่ทำร้ายข้า ท่านอยากรู้หรือไม่?”

ลมหายใจอุ่นๆ แผ่ซ่านรอบหูของฉีเทียนเห้า ทำให้ร่างกายของฉีเทียนเห้ายิ่งแข็งทื่อ

และคำพูดของซ่งฉงปิง ทำให้ฉีเทียนเห้าที่เหมือนแห้งแล้งมานานได้พบฝนฉ่ำ คนทั้งคนก็สดชื่นและกระวนกระวายเล็กน้อย

“อยาก——”

หลังจากนั้นก็พูดไม่ออก

เมื่อทุกอย่างหยุดลง ท้องฟ้าก็มืดแล้ว

ซ่งฉงปิงหมดแรงและอยากจะนอน

ในเวลานี้ซ่งฉงปิงรู้สึกเสียใจภายหลังเล็กน้อย ช่างหาเหาใส่หัวเสียจริง ผู้ที่เหนื่อยคือตัวเอง แต่ผู้อื่นอารมณ์ดี ทำไมช่างไม่ยุติธรรม?

“เด็กดี เจ้านอนก่อน ข้าจะไปสืบว่าเหมียวหลานอยู่ที่ไหน” ฉีเทียนเห้าลูบหัวของซ่งฉงปิง และบอกให้นางรีบนอน

ฉีเทียนเห้าย่อมรู้ดีถึงจุดประสงค์ที่ซ่งฉงปิงตอบตกลงเข้ามาพำนักอยู่ในวัง

ดังนั้นเขาจะฉวยโอกาสในคืนนี้ไปสืบให้ชัดเจน และพยายามกลับไปอยู่ที่สวนเพลินของพวกเขาให้เร็วที่สุด

ถึงอย่างไรที่นี่ก็ยังมีกษัตริย์แห่งหนานเจียงที่พร้อมจะเขมือบเสี่ยวปิงอยู่ตลอดเวลา

ซ่งฉงปิงพยักหน้า ดูเหมือนว่านางต้องการจะหลับแล้ว

ในความเป็นจริง หากฉีเทียนเห้าไม่คุยกับนาง นางก็หลับไปในไม่กี่นาที

ฉีเทียนเห้าไม่ได้ปล่อยให้ซ่งฉงปิงหลับในทันที “เจ้ารอก่อน รอวางแผนแล้วค่อยหลับ”

แม้ว่าปิงเอ๋อร์จะอยู่ในวังแห่งนี้ และกษัตริย์แห่งหนานเจียงไม่กล้าทำอะไรปิงเอ๋อร์ ถึงอย่างไรกษัตริย์แห่งหนานเจียงก็ไม่กล้าที่จะฉีกหน้าต้าชิ่ง

แต่กันไว้ดีกว่าแก้

อย่างไรเสียปิงเอ๋อร์ก็ต้องการเข้ามาในวังแห่งนี้ แน่นอนว่าไม่สามารถพาคนมาได้หลายคน

แม้ว่าไป๋เสาจะคุ้มกันอยู่ข้างปิงเอ๋อร์ตลอดเวลา แต่หากพบกับผู้ที่แข็งแกร่งจริงๆ นางก็คงไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร

ดังนั้นเขาจึงไม่วางใจที่จะออกไปข้างนอก แล้วทิ้งปิงเอ๋อร์ไว้ที่นี่

เมื่อซ่งฉงปิงได้ยินก็หยิบกล่องออกมาจากในแขนเสื้อ หลับตาลงแล้วกล่าวว่า “นี่เป็นเครื่องหอม มันไม่มีประโยชน์สำหรับข้า ใครก็ตามที่เข้าใกล้จะต้องหลับ”

ในขณะพูดซ่งฉงปิงก็หลับตาและหยิบยาออกมาอีกสองเม็ด จากนั้นส่งให้ฉีเทียนเห้า “เม็ดหนึ่งให้ท่าน อีกเม็ดหนึ่งให้ไป๋เสา”

ฉีเทียนเห้ารับยา และลูบใบหน้าของซ่งฉงปิงเบาๆ “นอนเถิด”

แทบจะในทันทีที่ฉีเทียนเห้าพูดจบ ซ่งฉงปิงก็หลับแล้ว

หลังจากที่ฉีเทียนเห้าจุดเครื่องหอมแล้ว เขาก็จากไปอย่างวางใจ

แน่นอนว่าแม้ว่าจะจากไปอย่างวางใจ แต่ในใจของฉีเทียนเห้าก็ยังเป็นกังวลอยู่

มีเพียงซ่งฉงปิงอยู่ตรงหน้าเขาเท่านั้น เขาถึงจะรู้สึกสบายใจอย่างแท้จริง