แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 813

ในขณะนี้ มีคนยืนอยู่ไม่ไกลจากข้างหน้าของซ่งฉงปิง

คนผู้นี้สวมชุดดำ เป็นกษัตริย์แห่งหนานเจียงอย่างไม่ต้องสงสัย

เพียงแต่เมื่อซ่งฉงปิงสบตากับกษัตริย์แห่งหนานเจียง นางรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆ

ความรู้สึกที่กษัตริย์แห่งหนานเจียงมอบให้นางเมื่อวาน แม้ว่าจะลึกซึ้งจนคาดเดาไม่ถูก แต่สายตานั้นมีความรุกราน

แต่กษัตริย์แห่งหนานเจียงในวันนี้ ทำให้นางรู้สึกหม่นหมอง ดูจากแววตาของนางก็มืดมนอย่างเห็นได้ชัด ทำให้นางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนาว แม้จะเป็นในเวลากลางวันแสกๆ

ปัญหาคือสภาพอากาศของหนานเจียงไม่ชัดเจนตลอดทั้งปี กล่าวได้ว่ามีเพียงฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อนแค่สองฤดูเท่านั้น แล้วจะหนาวได้อย่างไร?

ซ่งฉงปิงเต็มไปด้วยความสงสัย ทันใดนั้นกษัตริย์แห่งหนานเจียงก็หลบและหายตัวไปต่อหน้าซ่งฉงปิง

เกือบจะในทันทีต่อมา ฉีเทียนเห้าก็ปรากฏตัวขึ้นข้างๆ ซ่งฉงปิง “เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่?”

ฉีเทียนเห้าสังเกตซ่งฉงปิงอย่างละเอียด ในดวงตามีความวิตกกังวลอย่างไม่สามารถปิดบังได้

ซ่งฉงปิงส่ายหัว “ข้าไม่เป็นไร”

ในขณะก็มองไปที่ฉีเทียนเห้า “คนผู้นั้นเมื่อครู่เล่า?”

ฉีเทียนเห้า “ตายแล้ว”

เมื่อซ่งฉงปิงได้ยินก็ไม่พูดอะไร

เมื่อนึกถึงกษัตริย์แห่งหนานเจียงที่เห็นเมื่อครู่ ซ่งฉงปิงก็มองไปที่ฉีเทียนเห้า “ท่านเคยได้ยินว่ากษัตริย์แห่งหนานเจียงมีพี่น้องฝาแฝดหรือไม่?”

ฉีเทียนเห้า “ไม่เคยได้ยิน”

พูดจบ ฉีเทียนเห้าก็จับคำพูดที่ผิดปกติของซ่งฉงปิง “เหตุใดเจ้าถึงพูดเช่นนี้?”

ซ่งฉงปิงจึงเล่าสิ่งที่เห็นเมื่อครู่ให้ฉีเทียนเห้าฟังอีกรอบ

เมื่อไป๋เสาที่อยู่ข้างๆ ได้ยิน สีหน้าก็ดูประหลาดแปลกใจ “เมื่อครู่บ่าวไม่เห็นเลยเจ้าค่ะ”

เมื่อซ่งฉงปิงได้ยินก็ไม่ได้พูดอะไร

อย่างไรเสียกษัตริย์แห่งหนานเจียงก็ปรากฏตัวเพียงชั่วครู่เท่านั้น

ฉีเทียนเห้าขมวดคิ้ว และกล่าวในทันทีว่า “ข้าจะให้คนสืบเรื่องนี้”

ฉีเทียนเห้าใส่ใจเรื่องนี้

เขาเชื่อสิ่งที่ปิงเอ๋อร์พูด ในเมื่อปิงเอ๋อร์พูดแล้ว เช่นนั้นก็หมายความว่าเรื่องนี้ต้องมีบางอย่างผิดปกติอย่างแน่นอน

ซ่งฉงปิงพยักหน้า และไม่ได้พัวพันกับเรื่องนี้อีกต่อไป

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็เดินไปหาเด็ก

ยังไม่ทันถึงที่พัก ก็เห็นนางกำนัลและขันทีหลายคนกำลังเล่นเป็นเพื่อนเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง

เด็กผู้หญิงคนนั้นสวมชุดของชนเผ่า ผิวพรรณดูขาวผ่อง ดูแล้วน่าจะอายุเท่าๆ กับเซี่ยงเซี่ยง และน่ารักมาก

แต่เมื่อเห็นซ่งฉงปิงและพรรคพวกเข้ามาใกล้ เด็กหญิงคนนั้นดูเหมือนจะหวาดกลัว และรีบหลบไปอยู่ข้างหลังนางกำนัลคนหนึ่ง มือเล็กๆ จับชายเสื้อของนางกำนัลผู้นั้นไว้แน่นยิ่งขึ้น และดูหวาดกลัวมาก

เมื่อเหล่านางกำนัลเห็นซ่งฉงปิง พวกนางก็รู้ตัวตนของซ่งฉงปิง และต่างคำนับให้ซ่งฉงปิง

ซ่งฉงปิงกวาดสายตามองคนเหล่านั้น และในที่สุดสายตาก็หยุดอยู่ที่ร่างของเด็กผู้หญิงคนนั้น

เด็กผู้หญิงคนนั้นกลัวคนแปลกหน้า เพียงแค่กล้ามองไปด้านข้างของนางอย่างระมัดระวังเท่านั้น

นี่เป็นลูกสาวของเหมียวหลานกับเซี่ยงเซียวเซียนหรือ?

ซ่งฉงปิงต้องการหาเงาของเซี่ยงเซียวเซียนบนใบหน้าของนาง แต่ก็หาไม่พบ

นางคิดว่าเด็กคนนี้คงจะเหมือนแม่ของนาง

เดิมทีซ่งฉงปิงอยากจะทำความสนิทสนมกับเด็กคนนั้น หลังจากนั้นก็ลองถามเกี่ยวกับที่อยู่ของเหมียวหลาน

แต่สุดท้ายซ่งฉงปิงก็ล้มเลิกความคิดนี้

เด็กคนนี้กลัวคนแปลกหน้ามาก เกรงว่าหากตนเองเข้าไปใกล้ แล้วจะทำให้นางตกใจ

อีกอย่างเด็กที่กลัวคนแปลกหน้า เป็นไปได้ว่าจะพูดไม่เก่ง ไม่ว่านางต้องการถามอะไร เกรงว่าคงจะยากมาก

ดังนั้นซ่งฉงปิงจึงคิดว่าตนเองเพียงแค่ผ่านมา พยักหน้าให้พวกเขาและจากไป

หลังจากเดินเล่นรอบพระราชวังของหนานเจียงแล้ว ซ่งฉงปิงก็กลับไปยังที่พักตนเอง

“ท่านเดินจนทั่วพระราชวังของหนานเจียงแล้วหรือ?” ซ่งฉงปิงถามฉีเทียนเห้า

เมื่อฉีเทียนเห้าได้ยินก็พยักหน้า “สถานที่ที่ไปได้ เบื้องต้นก็ไปมาหมดแล้ว”

เมื่อซ่งฉงปิงได้ยินก็ขมวดคิ้ว หรือว่าเหมียวหลานจะไม่ได้อยู่ที่พระราชวังของหนานเจียง?

เมื่อเห็นซ่งฉงปิงขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด ฉีเทียนเห้าก็เห็นว่าในห้องมีเพียงไป๋เสาคนเดียวที่ขวางหูขวางตา จึงไล่ไป๋เสาออกไป

เมื่อในห้องเหลือเพียงเขากับซ่งฉงปิง ฉีเทียนเห้าก็กล่าวว่า “ข้าจะไปสืบเรื่องนี้เอง เจ้าเลิกคิดมากได้แล้ว”

พูดจบ เขาก็พูดเสริมว่า “คิดมากเกินไปจะไม่ดีต่อร่างกาย เจ้าพักผ่อนก่อนเถิด”