แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 814

บนเตียงเป็นผู้หญิงรูปร่างหน้าตาซีดเซียวคนหนึ่ง

เบ้าตาของนางลึก ผอมหนังหุ้มกระดูก ทำให้มองไม่ชัดเจนว่านางหน้าตาเป็นอย่างไร

นางในเวลานี้ แค่ดูก็รู้ว่ามีชีวิตอยู่ได้อีกไม่กี่วัน

สิ่งที่ทำให้ซ่งฉงปิงตกใจไม่ใช่รูปร่างหน้าตาที่น่ากลัวของหญิงผู้นี้ แต่เป็นความจริงที่ว่าหญิงผู้นี้คล้ายกับเซี่ยงเซียวเซียนมาก

ไม่ได้พูดถึงรูปลักษณ์ แต่เป็นสภาพ

สภาพของพวกเขาแทบจะเหมือนกันทุกประการ

ทันใดนั้นซ่งฉงปิงก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา

เพื่อพิสูจน์ว่าความคิดของนางถูกต้องหรือไม่ ซ่งฉงปิงจึงยื่นมือไปจับชีพจรของหญิงผู้นั้นโดยตรง

หลังจากตรวจดูอาการของหญิงผู้นั้นอย่างชัดเจนแล้ว ดวงตาของซ่งฉงปิงก็เบิกกว้าง

นี่……

ไม่คิดเลยว่า……

ซ่งฉงปิงพูดไม่ออกว่าตอนนี้ตนเองรู้สึกอย่างไร รู้เพียงว่าตนเองรู้สึกตื่นเต้น และมีความรู้สึกที่ว่ายามตั้งใจหากลับหาไม่เจอ ยามไม่หากลับเจอ

แม้กระทั่งในขณะนี้ ซ่งเฉียงปิงก็ลืมสถานการณ์ของตนเองไปแล้ว

ทันใดนั้นร่างกายของซ่งฉงปิงก็แข็งทื่อ

ซ่งฉงปิงหันกลับมาอย่างฉับพลัน และสูดหายใจเข้าลึกๆ

เพราะไม่รู้ว่าด้านหลังของนางมีเงามากขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่

และสายตาของเงานั้นก็จับจ้องมาที่นาง ทำให้คนรู้สึกหม่นหมองและหวาดกลัวมาก

แม้ว่าในห้องจะมืดสลัว แต่ก็ยังสามารถมองเห็นได้ และซ่งฉงปิงสามารถเห็นใบหน้าของเงานั้นได้อย่างชัดเจน

ซ่งฉงปิงตกใจมาก

แต่ไม่นานซ่งฉงปิงสงบลง

“เจ้าไม่ใช่กษัตริย์แห่งหนานเจียง” ซ่งฉงปิงกล่าวข้อเท็จจริงนี้ด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจน

ใช่ เงานี้รูปลักษณ์หน้าตาเหมือนกับกษัตริย์แห่งหนานเจียงทุกประการ

แม้กระทั่งซ่งฉงปิงที่มองแวบเดียวก็จำได้ว่านั่นคือ ‘กษัตริย์แห่งหนานเจียง’ ที่นางเห็นเมื่อวานตอนเช้า

แต่การได้พบกันครั้งนี้ ซ่งฉงปิงแทบจะแน่ใจว่าเขากับกษัตริย์แห่งหนานเจียงไม่ใช่คนคนเดียวกัน

คนผู้นี้ทำให้นางรู้สึกหม่นหมองมากเกินไปจริงๆ และความมีสง่าราศีของกษัตริย์ก็แตกต่างจากกษัตริย์แห่งหนานเจียงอย่างมาก

“เหอะๆ——” เงาหัวเราะ

เสียงหัวเราะช่างน่าขนลุก

เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะนั้น ซ่งฉงปิงก็รู้สึกตื่นตระหนกอยู่ชั่วขณะหนึ่ง และก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

เพียงแต่ด้านหลังเป็นเตียง และนางไม่สามารถที่ถอยได้แล้ว

“องค์หญิงใหญ่แห่งต้าชิ่ง เจ้ารู้หรือไม่ว่าผู้ที่รู้ความลับของข้า ตอนนี้ตายเกือบจะหมดแล้ว” เงากล่าว แม้แต่น้ำเสียงก็ล้วนทำให้คนรู้สึกขนลุก

เมื่อซ่งฉงปิงได้ยินก็แค่รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรง

และมีลางสังหรณ์ไม่ดี

แต่ซ่งฉงปิงยังคงมองไปที่เงาอย่างไม่สะทกสะท้าน “เจ้าเป็นใคร? เป็นเจ้าที่จับข้ามาที่นี่? เจ้ามีจุดประสงค์อะไร?”

การถามคำถามสามข้อติดต่อกัน ไม่ได้ทำให้ซ่งฉงปิงรู้สึกสบายใจ ตรงกันข้าม นางรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเต้นเร็วยิ่งขึ้น

“ถามได้ดี! ” เสียงที่น่ากลัวของเงา ทำให้ซ่งฉงปิงอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

จากนั้นก็ได้ยินเงากล่าวว่า “หากไม่อยากตาย เจ้าก็ช่วยชีวิตนาง”

ซ่งฉงปิงตกใจ แต่ยังคงอดกลั้นความกลัวไว้ในใจและถามว่า “นาง......นางคือเหมียวหลานใช่หรือไม่?”

ทันทีที่ซ่งฉงปิงกล่าวเช่นนี้ สายตาที่มีเจตนาฆ่าของเงานั้นก็มองตรงไปที่ร่างของซ่งฉงปิง

ซ่งฉงปิงรู้ว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่นางควรถาม

แต่ในขณะเดียวกัน จากปฏิกิริยาของเงา นางก็รู้ว่าตัวเองเดาถูก

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ซ่งฉงปิงก็กล่าวว่า “ข้าจะพยายาม——”

“ที่นี่ไม่มีคำว่าพยายาม นางรอด เจ้ารอด นางตาย เจ้าตาย” เงาพูดขัดจังหวะซ่งฉงปิงอย่างเยือกเย็น

และพูดด้วยเสียงเย็นชาในทันที “จริงสิ หากเจ้าตาย สาวใช้และองครักษ์ลับของเจ้าก็ต้องตายด้วย”

เมื่อซ่งฉงปิงได้ยินก็ตื่นตกใจ

ไป๋เสา นางก็ถูกจับมาด้วยหรือ?

แล้วก็องครักษ์ลับ? คือใคร?