แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 816

เยหลินตะคอกเสร็จ ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบอย่างแปลกประหลาด

ซ่งฉงปิงชำเลืองมองเยหลิน ทันใดสายตาก็ตกอยู่ที่เยโม่

สายตาของนางยังคงเย็นชา และแฝงไปด้วยความเมินเฉยไม่แยแส

แต่เยโม่รู้ดีว่า ซ่งฉงปิงกำลังอยากรู้อยากเห็น

ชำเลืองมองเยหลิน ในดวงตาของเยโม่แฝงไปด้วยความทุกข์ใจ

"เขา——คือน้องชายฝาแฝดของข้า" เสียงของเยโม่ ดูเหมือนจะแหบพร่า

ชัดเจนว่า ในเวลานี้ ภายในใจของเยโม่ก็คงจะทรมานอย่างยิ่ง

อีกทั้งความทรมานนี้ ไม่ได้ก่อตัวขึ้นหนึ่งวันสองวันอย่างแน่นอน

ซ่งฉงปิงไม่ได้พูดจา เพียงแค่ฟังอย่างนิ่งๆ

แต่เยหลิน ก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรภายในใจ จึงไม่ได้ขัดขวางเยโม่ที่จะเล่าเรื่องของเขา

แต่เดิมที——

ที่หนานเจียง ชนเผ่าอู หรือราชวงศ์หนานเจียง มีประเพณีที่สืบทอดกันมา

นั่นก็คือ ไม่สามารถมีฝาแฝดได้

ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ก็จะต้องกำจัดทิ้งไปคนหนึ่ง

และชนเผ่าอู เพื่อไม่ให้ฝาแฝดเหล่านั้นส่งผลกระทบต่อชะตากรรมของประเทศของพวกเขา ฝาแฝดผู้นั้นที่ถูกกำจัดทิ้ง จะไม่สามารถตายง่ายเกินไปได้

แทบจะเป็นจำนวนมากที่คลอดออกมา ล้วนจะต้องถูกทรมานจนตาย

และโดยปกติ คนนั้นที่ถูกกำจัดทิ้ง ถ้าไม่ใช่เพราะตัวเล็ก ก็เป็นเพราะสุขภาพอ่อนแอ

แต่บังเอิญว่า ทั้งสองคนแข็งแรงดี

และวิธีการที่ทรมานเด็กจำนวนมากที่เกิดมานั้น ก็ปรากฏออกมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

บางคนก็ถูกโยนเข้าไปในที่ที่เต็มไปด้วยสารพิษ บางคนก็ถูกโยนเข้าไปยังสถานที่ที่มีงูและสถานที่ที่มีสัตว์มีพิษโดยตรง

พูดได้ว่า เป็นวิธีที่โหดเหี้ยมเป็นอย่างยิ่ง

แต่โชคชะตาของเยหลิน เมื่อเทียบกับฝาแฝดเหล่านั้นที่ตายอย่างน่าเวทนาแล้ว ก็ไม่ได้ดีไปกว่าแม้แต่น้อย

เพราะว่านับตั้งแต่เกิด เยหลินก็ถูกทำเป็นคนทดลองยา

เริ่มแรก เยหลินเพียงแค่ทดลองยาทุกชนิด

ทดลองมาตั้งแต่ช่วงเด็ก จนถึงสามขวบก็ไม่เป็นไร

จากนั้น ก็เริ่มทดลองพิษทุกชนิด

งูพิษ แมลงมีพิษ สารพิษต่างๆ นานา เยหลินล้วนผ่านมาหมดแล้ว

กระทั่งที่เยหลินเคยผ่านมา บนร่างกายถูกแมลงมีพิษงูพิษกัดแทะจนเป็นแผลนับร้อยนับพัน

เพียงแต่ เพราะสารพิษและยาแต่ละชนิดที่มีจำนวนมากเกินไป ฉะนั้นบาดแผลบนร่างกายจึงมีความสามารถในการฟื้นฟูที่ดีอย่างยิ่ง

แต่ทว่า ก็ไม่ใช่เพียงแค่เช่นนี้เท่านั้น

พิษในร่างกายมีมาก เลือดของเยหลินก็กลายเป็นพิษ ไม่เพียงแต่เช่นนี้ ความรู้สึกเจ็บปวดบนร่างกายของเขายังเป็นเพราะผลกระทบจากสารพิษอีกด้วย และมากกว่าคนทั่วไปหลายเท่า

คนอื่นๆ เมื่อถูกมดกัดอาจจะไม่ได้รู้สึกอะไร แต่เยหลินไม่ใช่อย่างนั้น

เยหลินถูกมดกัด ก็รู้สึกเจ็บปวดเหมือนกับว่าถูกมีดแทง.....

ได้ฟังถึงจุดนี้ ซ่งฉงปิงก็มองไปยังเยหลินด้วยจิตสำนึก

เยหลินในเวลานี้ ที่เพิ่งจะทุบตีกับเยโม่ ตามคำพูดของเยโม่ เยหลินในเวลานี้จะไม่เจ็บปวดร่างกายจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไปหรือ?

แต่ท่าทีนั้นของเขา ไหนเลยจะเห็นว่ารู้สึกเจ็บปวด?

คล้ายกับว่าคนที่ไม่ได้เป็นอะไร

เยโม่สังเกตเห็นสายตาของซ่งฉงปิง จึงมองไปยังเยหลิน

เมื่อมองเยหลิน ในสายตาของเยโม่ก็แฝงไปด้วยเจ็บปวดใจ

ถึงอย่างไร นั่นก็คือพี่น้องร่วมมารดาเดียวกันกับตนเอง เป็นน้องชายแท้ๆ ที่หน้าเหมือนกันกับตนเอง

บนโลกใบนี้ ไม่มีใครสนิทสนมกับตนเองไปมากกว่าเขาแล้ว

อีกอย่าง ถ้าหากไม่ใช่ตนเอง เขาก็คงจะไม่ได้รับความทุกข์ทรมานอย่างไร้มนุษยธรรมเหล่านั้น

เยโม่ไม่ได้อธิบายอะไร เพียงแต่เล่าเรื่องราวของพวกเขาต่อไป

แต่เรื่องนี้ เกี่ยวข้องกับเหมียวหลาน

สำหรับเยหลินแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ล้วนน่าเอือมระอา ใครๆ ก็ไม่สนใจ

กระทั่งชีวิตของเขา เขาก็ไม่ได้สนใจ

แต่เขา มีคนที่สนใจเพียงคนเดียว ก็คือเหมียวหลาน

เพียงเพราะว่า ตอนที่เขาหนีออกไปเมื่อตอนเด็ก เป็นครั้งแรกที่เป็นคนยิ้มให้เขา เป็นคนที่ให้อาหารเขากิน

สามารถพูดได้ว่า เหมียวหลานตอนยังเด็ก ทำให้โลกทั้งใบของเยหลินอบอุ่น

และเพราะเช่นนี้ ในสายตาของคนนอก เยโม่คือแต่งงานกับเหมียวหลานแล้ว

แต่ในความเป็นจริง คนที่เหมียวหลานแต่งงานด้วย คือเยหลิน แล้วก็ เป็นเยหลินเสมอมา

ต่อให้ เหมียวหลานจะมีลูก เยหลินก็ไม่ได้สนใจ

มีเพียงสิ่งเดียวที่เยหลินไม่อาจจะรับได้ คาดไม่ถึงว่าจะเป็นการตายของเหมียวหลาน

เมื่อฟังสิ่งเหล่านี้จบ ซ่งฉงปิงก็ไม่อาจไม่ยอมรับได้ เรื่องราวของเยหลิน เป็นโศกนาฏกรรมอย่างมาก

และความเชื่อผิดๆ ของชนเผ่าอู ก็ไม่มีเหตุผลอย่างมาก แล้วก็โหดเหี้ยมมากเกินไป

"พิษกู่ในร่างกายของเหมียวหลานเกิดขึ้นได้อย่างไรหรือ?" ซ่งฉงปิงกล่าวถาม

ตามคำพูดของเยโม่ เยหลินที่ให้ความสนใจต่อเหมียวหลานขนาดนั้น แล้วเหมียวหลานจะวางพิษกู่ได้อย่างไร?

และถ้าหากวางพิษกู่เหมียวหลาน แล้วทำไมจะต้องวางพิษกู่เซี่ยงเซียวเซียนด้วย?