แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 817

เขาคิดว่า เขาเงียบไม่พูดจามาโดยตลอด เป็นเพราะเขารู้สึกว่าเรื่องราวของตนเองหากถูกรู้เข้าก็เป็นเรื่องที่ไม่น่าสนใจหรือเป็นเรื่องทั่วไป

แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่ไม่คาดคิด คือเขาเจ็บปวด

ใช่แล้ว กล้ามเนื้อของเขาแข็งแกร่งอย่างมาก และรู้สึกว่าเป็นตะคริวทั่วทั้งร่างกาย ชัดเจนว่าเจ็บปวดเป็นอย่างยิ่ง

แต่บนใบหน้าของเขาไม่แสดงอารมณ์อื่นใดแม้แต่น้อย กระทั่งคล้ายกับคนที่ไม่เป็นอะไร เหงื่อก็ไม่มีออก

ถ้าหากนางไม่ได้จับชีพจร ก็คงจะมองถึงเงื่อนงำไม่ออกโดยสิ้นเชิง

ซ่งฉงปิงระงับความประหลาดใจ แล้วจดจ่อกับการตรวจชีพจรให้เยหลิน

เมื่อเชื่อมโยงกับคำพูดของเยโม่ ซ่งฉงปิงก็เข้าใจอย่างชัดเจน

"ถ้าหากข้าช่วยเจ้า คุณจะสามารถปล่อยวางทุกสิ่งทุกอย่างได้หรือไม่? รวมทั้งเหมียวหลานด้วย" ซ่งฉงปิงมองเยหลิน

ถึงแม้ว่าเขาจะเจ็บปวดจนไม่สามารถขยับตัวได้ แต่นางก็รู้ว่า นี่ไม่ใช่อุปสรรคขัดขวางการที่เขาจะได้ยินตนเอง

เยหลินเคลื่อนสายตาอย่างช้าๆ แล้วสายตาก็ตกอยู่ที่ซ่งฉงปิง

ทันใด ก็แสดงสีหน้าเย้ยหยัน

"ช่วยข้า เข้าจะช่วยข้าได้อย่างไร? ใครจะสามารถช่วยข้าได้จริงๆ หรือ?" ในน้ำเสียงของเยหลินแฝงไปด้วยความฮึกเหิม และจากในเส้นเสียงของเขาก็สามารถฟังออกว่า ความทรมานที่เขาได้รับในเวลานี้มันมากมายขนาดไหน

สองสามประโยคนี้ เขาพูดออกมาด้วยความยากลำบากอย่างยิ่ง

เดิมที สำหรับคนคนนี้ ซ่งฉงปิงก็ทั้งระแวงทั้งหวาดกลัว กระทั่งควรจะเกลียดเขาด้วยซ้ำไป ถึงอย่างไรเขาก็เกือบจะฆ่าตนเอง แล้วก็บุตรในท้องของตนเองอีกด้วย

แต่เมื่อเห็นท่าทีนี้ของเขาแล้ว นางก็เกลียดไม่ลง

เผชิญหน้ากับความฮึกเหิมของเขา ซ่งฉงปิงก็สงบอย่างมาก "ข้าสามารถช่วยเจ้าได้"

ในน้ำเสียงของซ่งฉงปิง แฝงไปด้วยความเชื่อมั่น

แต่ทว่าในเวลานี้ เยหลินกลับไม่สนใจ

"หึ——เจ้าช่วยข้าได้อย่างนั้นหรือ? เจ้าจะสามารถช่วยความเจ็บปวดทรมานปางตายนี้ของข้าได้หรือ? จะสามารถช่วยให้ข้ากลายเป็นคนธรรมดาหรือสามารถช่วยข้าให้ออกจากหนานเจียงได้หรือ?"

ชัดเจนว่า เยหลินไม่เชื่อซ่งฉงปิง

กระทั่ง เขาในตอนนี้ ไม่เชื่อคนทั้งโลก

ซ่งฉงปิงเงียบไม่พูดจาไปครู่หนึ่ง ทันใดก็หยิบเข็มออกมาจากในแขนเสื้อ

เมื่อหยิบเข็มออกมา ซ่งฉงปิงก็กำลังจะฝังให้เยหลิน

แต่เยหลินอดกลั้นต่อความเจ็บปวด และคว้าข้อมือของซ่งฉงปิงเอาไว้ เพียงแค่ออกแรงอีกเล็กน้อย มือของซ่งฉงปิงก็จะต้องหักเป็นแน่

แต่ทว่า ซ่งฉงปิงไม่ขยับ ไม่หลบเลี่ยง เพียงแต่มองเยหลินอย่างนิ่งๆ "ตอนนี้ข้ากำลังจะช่วยระงับความเจ็บให้กับเจ้า"

เพียงแต่ เมื่อซ่งฉงปิงพูดคำนี้จบ เยหลินก็ยังคงไม่ปล่อยมือของนาง

จากในสายตาของเขา ซ่งฉงปิงก็รู้ว่าเขาไม่เชื่อ

ซ่งฉงปิง: "ให้ข้าได้ลองสักหน่อย"

น้ำเสียงสงบนิ่งอย่างมาก ไม่มีคลื่นแม้แต่น้อย คล้ายกับว่าจะลองหรือไม่ก็ไม่ได้สนใจ

แต่มีเพียงซ่งฉงปิงที่รู้ว่า ด้านหลังของนางเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

ข้อมือของนางยังอยู่ในมือของเยหลิน เขาเพียงแค่ออกแรง ข้อมือของตนเองก็จะต้องหักเป็นแน่

นางแค่กำลังพนันอยู่ พนันว่าเยหลินไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อโลกใบนี้ แล้วก็ได้รับความเจ็บปวดทรมานนั้นมามากพอแล้ว

เวลาผ่านไปแต่ละนาทีแต่ละวินาที ทั้งสองก็ยืนกรานไม่ยอมอ่อนข้ออยู่อย่างนั้น

เยโม่เห็นฉากนี้ ภายในใจก็ตึงเครียดอย่างมาก

เยโม่กำลังจะเอ่ยปากโน้มน้าวสักสองสามคำ ในที่สุดเยหลินก็ปล่อยมือ

ซ่งฉงปิงและเยโม่ รู้สึกโล่งอกในเวลาเดียวกัน

ซ่งฉงปิงหยิบเข็มสีทองขึ้นมา เตรียมที่จะฝังลงไป

เพียงแต่ ในขณะที่กำลังจะลงมือ มือของซ่งฉงปิงก็หยุดชะงัก

ทันใด ซ่งฉงปิงก็มองไปยังเยโม่ที่อยู่ข้างๆ

"เจ้าถอดเสื้อของเขาออกด้วย"

การฝังเข็มระงับอาการปวด เป็นเรื่องที่เคร่งครัดอย่างมาก

หากมีสิ่งหนึ่งไม่ดี ก็สามารถทำให้คนเป็นอัมพาตได้

เพราะว่าจุดฝังเข็มที่นางจะต้องเดิน โดยเนื้อแท้แล้ว ก็คือเสี่ยงเพราะเข้าตาจน

เหมือนกับว่าเป็นจุดตายของร่างกาย

เพียงแต่ เมื่อเกิดความผิดพลาดจะไม่ตาย แค่ทำให้คนเป็นอัมพาต