แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 819

"ไม่ได้!" น้ำเสียงของฉีเทียนเห้าแข็งกร้าว

แต่ท่าทางราวกับเด็กน้อยนี้ของซ่งฉงปิง ก็แทบจะทำให้ฉีเทียนเห้าต้องยอมจำนนจริงๆ

ฉะนั้น ฉีเทียนเห้าจึงเลือกที่จะเคลื่อนสายตาออก

ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถปล่อยให้ปิงเอ๋อร์อยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป

ซ่งฉงปิงเห็นว่าฉีเทียนเห้ายังคงปฏิเสธ จึงปล่อยมือออก

ฉีเทียนเห้าอดไม่ได้ที่จะหันหน้ากลับมาอีกครั้ง ในสายตาก็คือใบหน้าที่เต็มไปด้วยความผิดหวังนั้นของซ่งฉงปิง

ฉีเทียนเห้าอ้าปากเล็กน้อย อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ในที่สุดก็ยังไม่ได้พูดอะไร ปากยังคงปิดแน่น

"ในเมื่อต้องการให้กลับไป เช่นนั้นก็กลับเถิด" ซ่งฉงปิงหันตัวกลับจะไปเก็บข้าวของ ทำท่าทีประนีประนอม

แต่ทว่า ภาพด้านหลังยังคงแสดงออกถึงความรู้สึกผิดหวัง

ฉีเทียนเห้าเห็นซ่งฉงปิงที่เป็นแบบนี้ ก็รู้ว่าซ่งฉงปิงเจตนาทำเช่นนี้

แต่เมื่อเห็นว่านางไม่สบายใจ ในที่สุดฉีเทียนเห้าก็ยังคงประนีประนอม

"อย่างมากก็อยู่ได้อีกแค่สองวัน" น้ำเสียงของฉีเทียนเห้าแข็งเล็กน้อย

ซ่งฉงปิงได้ยินเช่นนี้ ในที่สุดก็โล่งอก

สามารถอยู่ต่อได้อีกก็ดี

ซ่งฉงปิงหันกลับมา แล้วมองไปยังฉีเทียนเห้า "ไป๋เสาและคนอื่นๆ เป็นอย่างไรบ้างหรือ?"

"ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเขาหรอก" ฉีเทียนเห้าไม่อยากสนใจคนอื่น

ซ่งฉงปิง: "......แล้ว——"

"เจ้าดูแลตัวเจ้าให้ดีเถิด ทางด้านนั้นมีหนานซิงไปจัดการแล้ว" ฉีเทียนเห้าไม่มีความสุขเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าเขาตื่นตระหนกตกใจหรือไม่?

นับตั้งแต่กลับมาจนถึงตอนนี้ ในปากล้วนมีแต่คนอื่น

ชัดเจนว่า ซ่งฉงปิงรู้สึกได้ถึงความไม่พอใจของฉีเทียนเห้า จึงอ่านสถานการณ์ออกและไม่กล่าวถามอะไรอีก แต่เดินไปยังตรงหน้าของฉีเทียนเห้า และโอบกอดฉีเทียนเห้าเอาไว้

"ขอโทษนะ ที่ทำให้เจ้าต้องเป็นห่วง"

"อืม" ฉีเทียนเห้าพูดอืมมาคำหนึ่ง ถึงแม้ว่าน้ำเสียงยังคงเย็นชาเล็กน้อย แต่ก็ชัดเจนว่าอ่อนโยนลงอย่างมาก

ซ่งฉงปิง: "ข้าง่วงแล้ว เป็นเพื่อนข้านอนหลับสักครู่ได้ไหม?"

นับตั้งแต่ตื่นขึ้นมาจากในบ้านนั้น นางก็ไม่ได้หลับตานอนอีกเลย ด้วยอารมณ์ที่ตึงเครียดมาโดยตลอด บวกกับการตั้งครรภ์——นางจึงรู้สึกเหนื่อยจริงๆ

ฉีเทียนเห้าได้ยินเช่นนี้ จึงอุ้มซ่งฉงปิงขึ้นมาทันที

ซ่งฉงปิงอุทานด้วยความตกใจ และโอบคอของฉีเทียนเห้าเอาไว้

คนทั้งสองสบตากัน

หลังจากนั้น ทันใดฉีเทียนเห้าก็จูบริมฝีปากของซ่งฉงปิงเอาไว้ การกระทำบ้าระห่ำ คล้ายกับต้องการระบายความโกรธเคืองและตึงเครียดภายในใจออกมาในจูบนี้

จนกระทั่งซ่งฉงปิงแทบจะหายใจไม่ออก ในที่สุดฉีเทียนเห้าจึงปล่อยนาง

เมื่อซ่งฉงปิงหายใจหอบ ฉีเทียนเห้าก็ได้นำนางวางลงบนเตียง

ในขณะที่ซ่งฉงปิงคิดว่าจะมีขั้นต่อไป และตนเองก็เตรียมพร้อมที่จะเผชิญหน้าขั้นต่อไปนั้น ฉีเทียนเห้าก็เอนตัวนอนลงข้างๆ นาง และโอบกอดนางเอาไว้ในอ้อมกอด "นอน"

น้ำเสียงของฉีเทียนเห้าแฝงไปด้วยความแหบพร่าและปิดบังเล็กน้อย ชัดเจนว่า ในเวลานี้เขาเป็นทุกข์อย่างมาก

แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ ฉีเทียนเห้าก็ไม่อาจทำอะไรในเวลานี้ได้

เพราะปิงเอ๋อร์บอกว่า นางเหนื่อยแล้ว

ซ่งฉงปิงได้ยินเช่นนี้ก็ตกตะลึงไป

เดิมทีนางยังคิดว่า ทำอะไรบางอย่างเพื่อเป็นการปลอบโยนหัวใจ'ที่ได้รับบาดเจ็บ'ของผู้ชายคนนี้ก็ดีเหมือนกัน

เพียงแต่ ในเมื่อเขาไม่คิดที่จะทำ เช่นนั้นนางก็ควรพักผ่อน

เมื่อคิดเช่นนี้ ซ่งฉงปิงก็ผ่อนคลายลง และคนก็จมดิ่งอยู่ในความหลับฝัน

มองซ่งฉงปิงที่อยู่ในอ้อมกอดหลับไปแล้ว มือของฉีเทียนเห้าก็อดไม่ได้ที่จะกำแน่นขึ้น ในสายตาที่มองนางเต็มไปด้วยความรักทะนุถนอม แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมา ก็เต็มไปด้วยความเย็นชา

เวลานี้ ที่หน้าประตูมีการเคลื่อนไหวพอดี

ฉีเทียนเห้าจึงปล่อยซ่งฉงปิง และลุกขึ้นเดินไปที่หน้าประตู

ที่หน้าประตู หนานเฉินที่เพิ่งกลับมาเมื่อวานยืนอยู่ตรงนั้น

"คนหนีไปแล้ว" หนานเฉินพูดเพียงแค่สี่คำ

สายตาของฉีเทียนเห้าก็เยือกเย็น "ไปตามหา"

……