แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 822

ฉีเทียนเห้า: "เรื่องนี้ข้าจะไปตรวจสอบ"

ซ่งฉงปิงได้ยินก็พยักหน้า

เพียงแต่ ฉีเทียนเห้ายังไม่สามารถตรวจสอบผลออกมาได้ แม่มดกู่ก็ปรากฏตัวแล้ว

ซ่งฉงปิงไปหาแม่มดกู่ด้วยตัวเอง ภายใต้การติดตามของฉีเทียนเห้า

เมื่อซ่งฉงปิงไป แม่มดกู่ก็กำลังทำเหล่าหนอนของนาง

ไม่เกินจริงแม้แต่น้อยที่จะบอกว่า แม่มดกู่ปฏิบัติต่อหนอนเหล่านี้ ราวกับปฏิบัติต่อลูกหลานของตนเอง ในปากยังคงพูดพึมพำว่า "ผอมไปแล้วๆ ไม่ได้เจอกันหลายวัน ผอมไปแล้วนะ"

แม่มดกู่พูดพึมพำพลาง พรมน้ำอะไรบางอย่างให้หนอนพิษกู่อันแปลกประหลาดเหล่านั้นไปพลาง

เพียงแต่ ถึงแม้ว่าจะเป็นเวลานี้ เมื่อซ่งฉงปิงเห็นหนอนเหล่านั้น ก็รู้สึกคลื่นไส้เป็นอย่างยิ่ง

ที่สำคัญคือ รูปร่างทั้งแปลกทั้งประหลาด นางรับไม่ได้จริงๆ

หลายครั้งที่ซ่งฉงปิงต้องการจะพูดแทรก แต่นางพูดแล้ว แม่มดกู่ก็ไม่ฟัง

ด้วยเหตุนี้ ซ่งฉงปิงจะทำได้เพียงแค่รอให้แม่มดกู่ทำเรื่องในมือของตนเองให้เสร็จเรียบร้อยก่อน

ในที่สุด เมื่อแม่มดกู่ไม่พูดพึมพำกับบรรดาหนอนพิษกู่ของนางแล้ว พอเงยหน้าขึ้น ก็เห็นซ่งฉงปิง

"หืม? พวกเจ้ามากันตั้งแต่เมื่อไรหรือ?"

ซ่งฉงปิง: ".......เพิ่งมา"

แม่มดกู่เดินเข้ามาใกล้ เมื่อสายตาเคลื่อนออกจากใบหน้าของฉีเทียนเห้า ก็มองไปยังใบหน้าของซ่งฉงปิง "ทำไมเด็กผู้หญิงคนนี้ถึงดูค่อนข้างคุ้นหน้าคุ้นตา?"

ซ่งฉงปิง: "ข้าคือคนนั้นที่ซื้อหนังสือจากเจ้า"

แม่มดกู่: "อ้อ——นั่นเป็นหนังสือที่ไม่มีประโยชน์ ข้าก็เลยมอบให้คนอื่น"

ซ่งฉงปิง: "....." ฉะนั้น นางก็รู้ว่าหนังสือเล่มนั้นไม่มีประโยชน์หรือ?

ฉะนั้น ในตอนนั้นที่ขายให้นางห้าพันตำลึง จึงจงใจไม่ให้นางเปิดอ่านทันที

ซ่งฉงปิงรู้สึกพูดไม่ออกเป็นอย่างยิ่ง

ก็ไม่ได้รู้สึกว่าตนเองถูกหลอกแต่อย่างใด ถึงอย่างไรความปรารถนาในตอนแรกที่จะให้เงินห้าพันตำลึงกับแม่มดกู่ก็ไม่ใช่การซื้อหนังสือ

เพียงแต่ การดำเนินการเหล่านี้เป็นเบื้องหลังของนาง.........

ซ่งฉงปิงจึงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วตัดสินใจที่จะปล่อยให้เรื่องหนังสือที่ชำรุดผ่านไปเช่นนี้

ไม่เช่นนั้นจะทำอย่างไรได้ล่ะ?

"ที่ข้ามาในวันนี้ คือต้องการที่จะถามท่านเรื่องของพิษกู่แม่ลูก"

เพียงแม่มดกู่ได้ฟัง ร่างกายก็หยุดชะงักเล็กน้อย ทันใดก็เดินไปยังโต๊ะที่อยู่ข้างๆ ที่ทำจากไม้ แล้วรินชาให้ตนเองดื่ม

ซ่งฉงปิงเห็นเช่นนี้ จึงก้าวเข้าไป " บัดนี้สหายของข้ามีใบหน้าที่ซีดเซียว จำเป็นต้องแก้พิษกู่——"

"ความจริงเท็จเหล่านี้ เกี่ยวข้องอะไรกับข้าหรือ?" ไม่รอให้ซ่งฉงปิงพูดจบ แม่มดกู่ก็เอ่ยปาก

ซ่งฉงปิง: "....." ด้วย ท่าทีที่เย็นชา ทำให้คนไม่สามารถตอบสนองกลับเข้ามาได้ในทันที

"แม่มดกู่——"

"เอาล่ะ ไปเถิดๆ ข้าเหนื่อยแล้ว ต้องการจะพักผ่อน" แม่มดกู่พูดพลาง เหลือบตามองไปยังซ่งฉงปิง "พวกเจ้าคงจะไม่ต้องการรบกวนเวลาพักผ่อนของข้าใช่หรือไม่?"

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ก็เหมือนกับว่าหากซ่งฉงปิงจะไม่ไปก็คงจะไม่ได้

แต่ถ้าหากไปแล้ว นั่นก็หมายถึงสองชีวิต

อีกอย่าง เพียงแค่นึกถึงท่าทางการร้องไห้ของเซี่ยงเซี่ยงแล้ว ซ่งฉงปิงก็ไม่อยากจะละทิ้งไปเช่นนี้

เพียงแต่เมื่อซ่งฉงปิงกำลังต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง ฉีเทียนเห้าก็ดึงนางเอาไว้

"ไปกันเถิด" ฉีเทียนเห้ากล่าวอย่างนิ่งๆ

"แต่ว่า——" ซ่งฉงปิงลังเลใจเล็กน้อย

ฉีเทียนเห้า: "ไปกันก่อน"

ซ่งฉงปิงสบสายตาที่แน่วแน่ของฉีเทียนเห้า และชำเลืองมองแม่มดกู่ที่นอนเอนกายหลับตาพักผ่อนแล้ว ก็ทำได้เพียงพยักหน้า

ชัดเจนอย่างมากว่า แม่มดกู่ไม่อยากสนใจตนเอง

เพียงแต่ เมื่อเดินไปถึงหน้าประตู แม่มดกู่จึงเอ่ยปากขึ้นว่า "ข้าเหนื่อยมาหลายวันแล้ว เกรงว่าอีกสิบวันถึงครึ่งเดือนจึงจะสามารถเข้ามาใหม่ได้"

ซ่งฉงปิงได้ยินเช่นนี้จึงหันหน้ากลับมา แต่ก็เห็นคล้ายกับว่าแม่มดกู่หลับไปแล้ว ลมหายใจก็กลายเป็นเสมอกัน

แต่ประโยคนั้นเมื่อครู่นี้ นางไม่แน่ใจว่าละเมอหรือว่าพูดกับนางจริงๆ

เมื่อเดินออกจากบ้านของแม่มดกู่ คิดของซ่งฉงปิงก็ไม่เคยได้คลี่คลาย

เดิมทีคิดว่าแม่มดกู่ปรากฏตัว เรื่องราวก็จะสามารถแก้ไขได้

แต่บัดนี้ดูท่าแล้ว จะไม่ได้เป็นเช่นนี้

ทางด้านของแม่มดกู่ นางยังไม่ได้อะไรเลยทั้งสิ้น

"อย่าหน้านิ่วคิ้วขมวดไปเลย แม่มดกู่ผู้นั้นบอกแล้วไม่ใช่หรือว่า อีกสิบวันถึงครึ่งเดือนค่อยมาใหม่?" น้ำเสียงของฉีเทียนเห้าดังมาจากเหนือหัวของซ่งฉงปิง

ซ่งฉงปิงได้ยินเช่นนี้จึงเงยหน้ามองไปยังฉีเทียนเห้า ก็ค่อนข้างไม่แน่ใจ "นางพูดเช่นนั้นหรือ?" แม่มดกู่หมายความว่าเช่นนั้นหรือ?

ฉีเทียนเห้าแสดงสีหน้ายืนยันว่า "นางพูดเช่นนั้น"

ซ่งฉงปิงได้ยินเช่นนี้ ก็คิดๆ ถึงคำพูดและท่าทีของแม่มดกู่

ถึงแม้ว่าจะไม่แน่ใจนัก แต่ก็ยังคงพยักหน้า

บางที คำพูดนั้นของแม่มดกู่ ก็อาจจะหมายความว่าเช่นนี้

เมื่อซ่งฉงปิงกลับไป ก็พบว่าสถานการณ์ของเหมียวหลานและเซี่ยงเซียวเซียน ดูเหมือนจะแย่ลงไปอีก

เวลานี้ เยโม่และเยหลินก็มาปรากฏตัวที่สวนเพลินอย่างเงียบๆ

อาการบาดเจ็บของเยหลินในเวลานี้ก็ฟื้นกลับมาปกติแล้ว ส่วนเยโม่ ตามร่างกายยังคงเจ็บปวด เดินเหินก็รู้สึกปวดเมื่อย

นี่อาจเป็นข้อดีเพียงข้อเดียวในร่างกายพิเศษของเยหลิน

เพียงเยหลินเข้ามา เซี่ยงเซี่ยงก็หวาดกลัวจนไปซุกด้านหลังของซ่งฉงปิง

อีกทั้งชัดเจนว่า เซี่ยงเซี่ยงไม่ได้กลัวเยโม่ที่รูปร่างหน้าตาเหมือนกับเยหลินทุกประการ กลัวเพียงแค่เยหลิน

จะเห็นได้ว่า ดวงตาของเด็กเป็นประกาย

สำหรับการกีดกันที่เซี่ยงเซี่ยงมีต่อตนเอง ในสายตาของเยหลินก็ค่อนข้างหดหู่ เพียงแต่ไม่ได้พูดอะไรทั้งสิ้น และทำหน้าขึงตึงมองไปยังซ่งฉงปิง "ข้าอยากพบนาง"

ซ่งฉงปิงเห็นเยหลิน ก็ต้องการป้องกันตัวด้วยจิตสำนึก "เจ้าจะพบนางไปทำไม?"

เยหลินไม่ได้พูดจา เพียงแต่มองซ่งฉงปิงอย่างสงบนิ่ง

ซ่งฉงปิง: "......"

ในที่สุด ซ่งฉงปิงก็พยักหน้า

เพราะนางรู้ว่า ถ้าหากเยหลินต้องการจะทำร้ายเหมียวหลาน เหมียวหลานก็คงจะไม่มีชีวิตมาถึงตอนนี้ได้

เพียงแต่ ในที่สุดซ่งฉงปิงก็ไม่กล้าให้เยหลินไปหาเหมียวหลานเพียงลำพัง

ฉะนั้น สุดท้ายจึงเข้าไปด้วยกัน

เยหลินเดินมาถึงข้างๆ เตียงของเหมียวหลาน ไม่พูดจาอะไร เพียงแค่ยืนอยู่ข้างเตียงอย่างนิ่งๆ

ถ้าหากเยหลินไม่เหมือนมนุษย์ ซ่งฉงปิงก็จะต้องคิดว่าเยหลินเป็นเพียงก้อนหินก้อนหนึ่ง และไม่ใช่คน

เป็นเวลานาน ในขณะที่ซ่งฉงปิงยังไม่ได้ตอบสนอง ทันใดเยหลินก็ล้วงมีดเล่มหนึ่งออกมาจากในแขนเสื้อ

มีด?

นี่มันอะไรกัน?

เมื่อซ่งฉงปิงเห็น ก็เตรียมจะเข้ามาขวางเยหลินทันที

เพียงแต่ ซ่งฉงปิงกำลังจะต้องการทำเช่นนี้ ฉีเทียนเห้าก็ขัดขวางนางเอาไว้

"อย่า" ฉีเทียนเห้ากล่าวเตือน

ซ่งฉงปิง: "แต่ว่า——"

มือของฉีเทียนเห้าไม่ขยับ เมื่อซ่งฉงปิงมองไปยังเยหลินอีกครั้ง ก็เห็นว่าเยหลินกรีดข้อมือของตนเอง

ห๊ะ?

ฆ่าตัวตายหรือ?

ในสมองของซ่งฉงปิงปรากฏคำศัพท์คำหนึ่งออกมา

เพียงแต่ไม่นาน ซ่งฉงปิงก็รู้ว่าตนเองคิดมากไป

เมื่อเห็นว่าเยหลินนำเลือดของตนเองป้อนให้เหมียวหลาน ถ้าหากซ่งฉงปิงบอกว่าไม่ตกใจก็คือโกหก

ตรงกันข้าม นางประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง

เพียงแต่ การกระทำที่เยหลินป้อนเลือดให้เหมียวหลานนั้นแล้ว ดูยังไงมันก็ช่างป่าเถื่อนอย่างยิ่ง

เพียงแต่คิดๆ แล้วก็ใช่ เหมียวหลานในขณะนี้ หากไม่ป่าเถื่อนสักเล็กน้อย เกรงว่าคงจะยากที่จะป้อนเลือดเข้าไปจริงๆ

เมื่อเยหลินทำเรื่องเหล่านี้เสร็จแล้ว ซ่งฉงปิงเดินก็เดินเข้าไปจับชีพจรทันที

ทันใด ซ่งฉงปิงก็ตระหนักได้

นางเคยพูดว่าทำไมร่างกายของเหมียวหลานถึงสามารถอยู่มาได้ถึงบัดนี้ ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะเลือดพิษในตัวของเยหลิน

ทันใด ซ่งฉงปิงก็คิดอะไรออก จึงหันหน้ากลับไปมองเยหลินที่ข้อมือยังคงมีเลือดหยด สายตาก็เป็นประกาย คล้ายกับพรานที่เห็นเหยื่อ