แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 822

ฉีเทียนเห้า: "เรื่องนี้ข้าจะไปตรวจสอบ"

ซ่งฉงปิงได้ยินก็พยักหน้า

เพียงแต่ ฉีเทียนเห้ายังไม่สามารถตรวจสอบผลออกมาได้ แม่มดกู่ก็ปรากฏตัวแล้ว

ซ่งฉงปิงไปหาแม่มดกู่ด้วยตัวเอง ภายใต้การติดตามของฉีเทียนเห้า

เมื่อซ่งฉงปิงไป แม่มดกู่ก็กำลังทำเหล่าหนอนของนาง

ไม่เกินจริงแม้แต่น้อยที่จะบอกว่า แม่มดกู่ปฏิบัติต่อหนอนเหล่านี้ ราวกับปฏิบัติต่อลูกหลานของตนเอง ในปากยังคงพูดพึมพำว่า "ผอมไปแล้วๆ ไม่ได้เจอกันหลายวัน ผอมไปแล้วนะ"

แม่มดกู่พูดพึมพำพลาง พรมน้ำอะไรบางอย่างให้หนอนพิษกู่อันแปลกประหลาดเหล่านั้นไปพลาง

เพียงแต่ ถึงแม้ว่าจะเป็นเวลานี้ เมื่อซ่งฉงปิงเห็นหนอนเหล่านั้น ก็รู้สึกคลื่นไส้เป็นอย่างยิ่ง

ที่สำคัญคือ รูปร่างทั้งแปลกทั้งประหลาด นางรับไม่ได้จริงๆ

หลายครั้งที่ซ่งฉงปิงต้องการจะพูดแทรก แต่นางพูดแล้ว แม่มดกู่ก็ไม่ฟัง

ด้วยเหตุนี้ ซ่งฉงปิงจะทำได้เพียงแค่รอให้แม่มดกู่ทำเรื่องในมือของตนเองให้เสร็จเรียบร้อยก่อน

ในที่สุด เมื่อแม่มดกู่ไม่พูดพึมพำกับบรรดาหนอนพิษกู่ของนางแล้ว พอเงยหน้าขึ้น ก็เห็นซ่งฉงปิง

"หืม? พวกเจ้ามากันตั้งแต่เมื่อไรหรือ?"

ซ่งฉงปิง: ".......เพิ่งมา"

แม่มดกู่เดินเข้ามาใกล้ เมื่อสายตาเคลื่อนออกจากใบหน้าของฉีเทียนเห้า ก็มองไปยังใบหน้าของซ่งฉงปิง "ทำไมเด็กผู้หญิงคนนี้ถึงดูค่อนข้างคุ้นหน้าคุ้นตา?"

ซ่งฉงปิง: "ข้าคือคนนั้นที่ซื้อหนังสือจากเจ้า"

แม่มดกู่: "อ้อ——นั่นเป็นหนังสือที่ไม่มีประโยชน์ ข้าก็เลยมอบให้คนอื่น"

ซ่งฉงปิง: "....." ฉะนั้น นางก็รู้ว่าหนังสือเล่มนั้นไม่มีประโยชน์หรือ?

ฉะนั้น ในตอนนั้นที่ขายให้นางห้าพันตำลึง จึงจงใจไม่ให้นางเปิดอ่านทันที

ซ่งฉงปิงรู้สึกพูดไม่ออกเป็นอย่างยิ่ง

ก็ไม่ได้รู้สึกว่าตนเองถูกหลอกแต่อย่างใด ถึงอย่างไรความปรารถนาในตอนแรกที่จะให้เงินห้าพันตำลึงกับแม่มดกู่ก็ไม่ใช่การซื้อหนังสือ

เพียงแต่ การดำเนินการเหล่านี้เป็นเบื้องหลังของนาง.........

ซ่งฉงปิงจึงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วตัดสินใจที่จะปล่อยให้เรื่องหนังสือที่ชำรุดผ่านไปเช่นนี้

ไม่เช่นนั้นจะทำอย่างไรได้ล่ะ?

"ที่ข้ามาในวันนี้ คือต้องการที่จะถามท่านเรื่องของพิษกู่แม่ลูก"

เพียงแม่มดกู่ได้ฟัง ร่างกายก็หยุดชะงักเล็กน้อย ทันใดก็เดินไปยังโต๊ะที่อยู่ข้างๆ ที่ทำจากไม้ แล้วรินชาให้ตนเองดื่ม

ซ่งฉงปิงเห็นเช่นนี้ จึงก้าวเข้าไป " บัดนี้สหายของข้ามีใบหน้าที่ซีดเซียว จำเป็นต้องแก้พิษกู่——"

"ความจริงเท็จเหล่านี้ เกี่ยวข้องอะไรกับข้าหรือ?" ไม่รอให้ซ่งฉงปิงพูดจบ แม่มดกู่ก็เอ่ยปาก

ซ่งฉงปิง: "....." ด้วย ท่าทีที่เย็นชา ทำให้คนไม่สามารถตอบสนองกลับเข้ามาได้ในทันที

"แม่มดกู่——"

"เอาล่ะ ไปเถิดๆ ข้าเหนื่อยแล้ว ต้องการจะพักผ่อน" แม่มดกู่พูดพลาง เหลือบตามองไปยังซ่งฉงปิง "พวกเจ้าคงจะไม่ต้องการรบกวนเวลาพักผ่อนของข้าใช่หรือไม่?"

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ก็เหมือนกับว่าหากซ่งฉงปิงจะไม่ไปก็คงจะไม่ได้

แต่ถ้าหากไปแล้ว นั่นก็หมายถึงสองชีวิต

อีกอย่าง เพียงแค่นึกถึงท่าทางการร้องไห้ของเซี่ยงเซี่ยงแล้ว ซ่งฉงปิงก็ไม่อยากจะละทิ้งไปเช่นนี้

เพียงแต่เมื่อซ่งฉงปิงกำลังต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง ฉีเทียนเห้าก็ดึงนางเอาไว้

"ไปกันเถิด" ฉีเทียนเห้ากล่าวอย่างนิ่งๆ

"แต่ว่า——" ซ่งฉงปิงลังเลใจเล็กน้อย

ฉีเทียนเห้า: "ไปกันก่อน"

ซ่งฉงปิงสบสายตาที่แน่วแน่ของฉีเทียนเห้า และชำเลืองมองแม่มดกู่ที่นอนเอนกายหลับตาพักผ่อนแล้ว ก็ทำได้เพียงพยักหน้า

ชัดเจนอย่างมากว่า แม่มดกู่ไม่อยากสนใจตนเอง

เพียงแต่ เมื่อเดินไปถึงหน้าประตู แม่มดกู่จึงเอ่ยปากขึ้นว่า "ข้าเหนื่อยมาหลายวันแล้ว เกรงว่าอีกสิบวันถึงครึ่งเดือนจึงจะสามารถเข้ามาใหม่ได้"

ซ่งฉงปิงได้ยินเช่นนี้จึงหันหน้ากลับมา แต่ก็เห็นคล้ายกับว่าแม่มดกู่หลับไปแล้ว ลมหายใจก็กลายเป็นเสมอกัน

แต่ประโยคนั้นเมื่อครู่นี้ นางไม่แน่ใจว่าละเมอหรือว่าพูดกับนางจริงๆ

เมื่อเดินออกจากบ้านของแม่มดกู่ คิดของซ่งฉงปิงก็ไม่เคยได้คลี่คลาย

เดิมทีคิดว่าแม่มดกู่ปรากฏตัว เรื่องราวก็จะสามารถแก้ไขได้