แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 823

ทุกคนเห็นเพียงซ่งฉงปิงมองไปรอบๆ ทันใดก็มองไปยังกาน้ำชาที่อยู่ข้างๆ

จากนั้น ซ่งฉงปิงก็เดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว แล้วเทน้ำในกาน้ำชาออก

ต่อจากนั้น ซ่งฉงปิงก็หยิบกาน้ำชาเปล่าเดินไปยังตรงหน้าของเยหลิน "รีบรับเอาไว้ อย่าให้เปล่าประโยชน์"

ทุกคนที่อยู่ในห้อง: "......"

ก็เพราะท่าทีที่รีบร้อนของซ่งฉงปิงเมื่อครู่นี้ คล้ายกับว่ามีเรื่องใหญ่อะไรจะต้องทำ

แต่คาดไม่ถึงว่าเรื่องใหญ่ของนางคือต้องการรับเลือดของเยหลินเอาไว้ อีกทั้งยังใช้กาน้ำชา.......

สุดท้าย ซ่งฉงปิงก็ได้เลือดของเยหลินอย่างสมหวัง ทั้งหมดได้ครึ่งค่อนกาน้ำชา

ที่สำคัญคือเริ่มแรกจำนวนไม่ได้มากนัก ซ่งฉงปิงจึงให้เยหลินกรีดอีกครั้ง

ถึงอย่างไรบาดแผลก็ไม่ได้อยู่ที่ตนเอง ซ่งฉงปิงจึงไม่ได้เกรงใจแม้แต่น้อย

อีกอย่าง สำหรับเยหลินผู้นี้คนที่เคยทำร้ายนาง ถึงแม้ว่านางจะปกป้องชีวิตของเขาเพราะความสงสาร แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านางจะต้องมีความเกรงใจต่อเขา

เมื่อควรจะลงมือก็ต้องลงมือ นี่จึงเป็นสไตล์ของนาง

และนางต้องการเลือดเล็กน้อยเพื่อเป็นการชดใช้ ก็ไม่มากเกินไปไม่ใช่หรือ?

ก่อนหน้านี้นางรู้มาว่าเลือดของเยหลินไม่เหมือนกับคนทั่วไป แล้วก็รู้ว่ามีพิษ แต่ไม่คาดคิดว่าเลือดของเขาจะสามารถใช้ให้เกิดประโยชน์ได้

เพียงแต่การยืมโอกาสในครั้งนี้ นางจะเก็บเลือดสักเล็กน้อยเอาไว้ในสเพซเพื่อรักษาความสดใหม่ก็คงจะไม่มีปัญหาอะไร

ถึงอย่างไร ในอนาคตหากต้องการเลือดนี้ก็อาจจะเป็นไปไม่ได้

เพราะเลือดของเยหลิน สถานการณ์ของเหมียวหลานจึงสงบลงอย่างมาก

ซ่งฉงปิงพาเยหลินและเยโม่มารวมไว้ที่ห้องโถงเล็กข้างๆ ลานบ้าน

หลังจากที่คนรับใช้ส่งคนเสร็จแล้ว ซ่งฉงปิงก็เหลือคนของตนเองที่เฝ้าอยู่ข้างๆ ส่วนคนอื่นๆ ก็ได้สั่งให้ออกไป

ซ่งฉงปิงชำเลืองมองเยหลิน ทันใดก็มองไปยังเยโม่ "เจ้าอยากช่วยเขาจริงๆ หรือ?"

เขา แน่นอนว่าหมายถึงเยหลิน

เยโม่พยักหน้า "ใช่"

นับตั้งแต่รู้ว่าตนเองมีน้องชายฝาแฝด เขาก็ทำทุกสิ่งทุกอย่าง เพื่อเขา

กระทั่ง การแย่งชิงตำแหน่งกษัตริย์แห่งหนานเจียงในตอนนั้น ก็เพื่อที่จะสามารถยกเลิกกฎที่ว่าฝาแฝดจะต้องถูกประหารชีวิตคนหนึ่งได้ด้วย

เพราะเขารู้ดีว่า ลูกของคนที่เป็นฝาแฝดมีโอกาสเป็นฝาแฝดได้มาก

ฉะนั้นหลายปีมานี้ ฝาแฝดของชนเผ่าอูของพวกเขามีจำนวนมาก โดยเฉพาะสายเลือดของพวกเขา

แต่สุดท้าย ต่างก็ไม่ได้มีชีวิตอยู่ได้ด้วยดี

เยหลินน้องชายของเขา ก็ต้องเผชิญกับความทุกข์ทรมาน

เขาไม่คาดหวังให้ลูกของตนเองในอนาคตได้รับความทุกข์เช่นนี้

ด้วยเหตุนี้ นี่จึงเป็นเหตุผลที่เขายังไม่แต่งงานมาถึงปัจจุบันนี้

"ถ้าหากให้เจ้ารับแทนเขาล่ะ? เจ้าจะยินยอมไหม?"

พอซ่งฉงปิงพูดคำนี้ออกมา เยโม่และเยหลินก็นิ่งอึ้งไป

เยโม่ไม่คาดคิด การที่ต้องการจะช่วยเยหลิน คาดไม่ถึงว่าจะต้องเข้าไปแทนเขาหรือ?

เยโม่มองไปยังเยหลิน สายตาสับสน

และในเวลานี้ เยหลินก็มองไปยังเยโม่ "ข้าไม่ต้องการให้เจ้ามาแทนข้า"

น้ำเสียงแข็งกร้าวอย่างมาก

เยหลินพูดพลาง ลุกขึ้นจะจากไป

แต่ทว่า ทางของเยหลินถูกเยโม่ขวางเอาไว้

"ยี่สิบปีก่อนเจ้าได้รับแทนข้าแล้ว ยี่สิบปีต่อจากนี้ควรที่จะเป็นข้า" แววตาของเยโม่เด็ดเดี่ยวแน่วแน่

เยหลินมองเยโม่อย่างตกตะลึง

เขารู้ว่าการกำเนิดของตนเองล้วนเป็นเรื่องที่ไม่ดี

ก็เลยมีความคิดที่จะแก้แค้นชาวโลก

สำหรับเขา เขามีความโกรธแค้นอย่างมาก

เพราะถ้าหากไม่ใช่เขา เขาก็จะไม่ต้องเป็นเช่นนี้

แต่เขาก็รู้ว่า ทุกสิ่งทุกอย่างนั้นโทษเขาไม่ได้

แต่ถ้าหากให้เขามาแทนที่ตนเอง.......พูดตามตรงแล้ว เขาก็ไม่ยินยอมแน่นอน

คนดีๆ บนโลกใบนี้สำหรับเขาแล้วมันช่างน้อยอย่างมาก ในเมื่อเขาเคยได้รับความเจ็บปวดทรมานเช่นนี้แล้ว จะสามารถเห็นคนดีๆ อย่างเขาได้รับความเจ็บได้อย่างไร

"ไม่ต้อง" เยหลินไม่หลบสายตา บนใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชา

ถ้าหากให้เขามาแทนตนเอง ให้เขาไปตายเสียดีกว่า

"เจ้าอย่าดื้อสิ" เยโม่เสียงหนักแน่น "หรือว่าเจ้าไม่อยากไปเห็นโลกภายนอก?"

เยหลิน: "ไม่อยาก" น้ำเสียงไร้เยื่อใย

เยโม่ขมวดคิ้วแน่น

หลังจากนั้นก็ไม่พูดอะไรกับเยหลินอีก และมองไปยังซ่งฉงปิง "ต้องทำอย่างไรถึงจะให้ข้าไปแทนเข้าได้หรือ?"

เยหลินรู้สึกร้อนใจเล็กน้อย

เพียงแต่ว่า ไม่ได้แสดงออกมา