แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 838

เมื่อซ่งฉงปิงเอ่ยออกมาว่า ‘เสด็จอา’ ซ่งหลิงหลิงกับฉีเทียนเห้าจึงหันไปมองซ่งฉงปิง ภายในห้องเงียบกริบ

ซ่งฉงปิง “.....” เกิดอะไรขึ้นหรือ

แววตาของนางสับสนมาก

“ฮ่าๆๆๆ!” ซ่งหลิงหลิงหัวเราะ

หัวเราะแบบที่เรียกว่าท้องคัดท้องแข็ง

“เสด็จอา! ฮ่าๆๆ ท่านพี่เรียกควรเรียกเขาว่าเสด็จอาจริงๆ ด้วย”

ซ่งหลิงหลิงขำ แต่สีหน้าของฉีเทียนเห้ากลับดำเหมือนก้นหม้อ

เขาสาวเท้ายาวๆ ไปข้างหน้าและดึงซ่งฉงปิงออกมาจากตรงหน้าซ่งหลิงหลิง กอดนางไว้อย่างแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเต็มที่

ฉีเทียนเห้ามองซ่งหลิงหลิง “นางควรจะเรียกข้าว่าอย่างไรนะ”

น้ำเสียงอันเย็นชานั้นแฝงไปด้วยการคุกคาม

เสียงหัวเราะของซ่งหลิงหลิงขาดหายไปอย่างฉับพลันราวกับถูกอุดลำคอ

“เสด็จ... ท่านพี่ควรเรียกท่านว่าสวามี!” ซ่งหลิงหลิงตระหนักดีถึงสภาพการณ์ตรงหน้า

ไม่มีทางเลือก หากเสด็จอาโกรธขึ้นมาจริงๆ คงจะน่ากลัวมาก

เมื่อเห็นว่าซ่งหลิงหลิงเข้าใจอะไรๆ ดี สีหน้าของฉีเทียนเห้าจึงผ่อนคลายลงเป็นอย่างมาก

แต่ถึงกระนั้น จัดการเรียบร้อยไปแล้วหนึ่งก็ยังต้องจัดการอีกหนึ่ง

เขาก้มลงหลุบตา

ฉีเทียนเห้ามองซ่งฉงปิง

“เจ้าว่า เจ้าควรเรียกข้าว่าอะไร”

กับซ่งหลิงหลิงแทนตัวว่า ‘ข้า (เปิ่นอ๋อง)’ กับซ่งฉงปิงแทนตัวว่า ‘ข้า (หว่อ)’ ปฏิบัติต่อทั้งคู่แตกต่างกันอย่างชัดเจน

เมื่อซ่งฉงปิงพบกับสายตาที่อันตรายของฉีเทียนเห้า ความกลัวก็ฉายวาบขึ้นมาในดวงตา

“สามี...”

สองพี่น้องไม่ต่างกัน ซ่งฉงปิงเองก็ฉลาดรู้เรื่องการอ่านสถานการณ์เช่นกัน

เมื่อได้ยินซ่งฉงปิงเรียกเขาว่าสวามี สีหน้าของฉีเทียนเห้าจึงผ่อนคลายลงเล็กน้อย

แม้เขาจะรู้ ว่าในที่สุดนางจะลืมเขา

แต่อย่างน้อยก่อนที่นางจะลืมเขา เขาไม่อยากให้นางเรียกเขาว่าเสด็จอา

ใครจะเรียกเขาว่าเสด็จอาก็ได้ แต่นางเรียกไม่ได้

เพราะเมื่ออยู่ต่อหน้านาง เขาไม่เคยคิดอยากจะเป็นคนที่แก่อาวุโสกว่านาง

แน่นอนว่ามันไม่เป็นไรที่ระหว่างทั้งสองคนจะมีการพูดหยอกกันสนุกเล็กๆ น้อยๆ

แต่ฉีเทียนเห้ารู้ดี ว่าระหว่างพวกเขาทั้งสองคงไม่มีการหยอกล้อกันสนุกๆ เช่นนี้อีกต่อไป

แล้วหัวใจก็เจ็บขึ้นมาอีกครั้ง

ซ่งหลิงหลิงที่ถูกเพิกเฉยก้าวเข้ามาอย่างระมัดระวัง นางถามว่า “เสด็จอา ตอนนี้จะให้ข้ายืมท่านพี่ได้หรือยังเจ้าคะ”

ไม่มีทางอื่น เสด็จอาหวงก้างเกินไป

นางจะพาท่านพี่ของนางไปได้ก็ต่อเมื่อเสด็จอาของนางยินยอมเท่านั้น

ฉีเทียนเห้ามองซ่งหลิงหลิงด้วยแววตาที่สว่างเหมือนคบเพลิง

ความจริงในช่วงเวลาที่มีอยู่จำกัดเช่นนี้ ฉีเทียนเห้าอยากจะใช้เวลากับซ่งฉงปิงให้มากขึ้น

เพราะด้วยวิธีนี้เท่านั้น ที่จะทำให้นางลืมเขาช้าลง

แต่ทว่า...

“อืม...” ฉีเทียนเห้าพยักหน้า

แม้จะเป็นเพียงคำสั้นๆ พยางค์เดียว แต่ก็ให้ความรู้สึกราวกับว่ามีอะไรบางอย่างติดอยู่ที่ลำคอ ทำให้เสียงของเขาซึมเซาอย่างหาใดเปรียบ

ซ่งหลิงหลิงยินดีมาก นางก้าวไปจับมือของซ่งฉงปิงและพานางวิ่งออกไป “ท่านพี่ เร็วเถิด ที่นั่นอยู่ห่างออกไปค่อนข้างไกล เรารีบไปจะได้รีบกลับ”

ส่วนภายในห้อง มือของฉีเทียนเห้ายังคงนิ่งค้างในท่าที่กำลังโอบซ่งฉงปิงเหมือนเมื่อครู่นี้ และเวลานี้มือนั่นก็สั่นสะท้านเล็กน้อย

ฉีเทียนเห้ามองมือของเขาด้วยนัยน์ตาที่มืดมนลง