แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 837

ซ่งหลิงหลิงดึงบังเหียนม้าและค่อยๆ เก็บสีหน้า จ้องมองไปข้างหน้าด้วยสายตาที่เย็นชา

ตรงหน้าซ่งหลิงหลิงคือชายร่างสูงใหญ่สวมอาภรณ์ของแคว้นซีหรง เขากำลังมองซ่งหลิงหลิงด้วยสายตาที่ไม่ดีนัก

“ชีวิตแต่ละวันของน้องหกช่างอิสรเสรีเสียจริง” น้ำเสียงของผู้มาเยือนเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

ซ่งหลิงหลิงนั่งหลังตรงมองคนข้างหน้า นางก็เอ่ยอย่างเย้ยหยันเช่นกันว่า “ทำไมล่ะ พี่ใหญ่ไม่อยู่ในเมืองและมุ่งมาที่นี่เช่นนี้ ไม่กลัวว่าเสด็จอาจะลงโทษหรือ”

ผู้มาใหม่ก็คือซ่งหงจั๋วจากจวนอ๋องจั๋วซึ่งควรจะอยู่ในเมืองหลวง

สีหน้าของซ่งหงจั๋วเต็มไปด้วยความโกรธเมื่อได้ยินนางกล่าว “ซ่งหลิงหลิง เจ้าลืมไปแล้วจริงๆ หรือว่าผู้ใดคือเสด็จพ่อของเจ้า”

ใช่ น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยการตำหนิ

นอกจากนี้อายุของซ่งหงจั๋วกับซ่งหลิงหลิงยังห่างกันจนเกือบจะเป็นคนละวัย

ดังนั้นเมื่อเผชิญหน้ากับซ่งหลิงหลิง ซ่งหงจั๋วจึงไม่อาจพูดด้วยน้ำเสียงที่ดีได้

ซ่งหลิงหลิงปิดเปลือกตาลงเล็กน้อย อารมณ์รุนแรงอย่างบอกไม่ถูก

เมื่อซ่งหลิงหลิงลืมตาขึ้น รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของนาง “แน่นอนว่าข้าไม่มีทางลืม”

สีหน้าของซ่งหงจั๋วดีขึ้นมากเมื่อได้ยินคำพูดของนาง

หลังจากสีหน้าผ่อนคลายลง ซ่งหงจั๋วจึงกล่าวว่า “น้องหก พวกนั้นปฏิบัติกับเสด็จพ่อและพวกเราพี่น้องเช่นนั้น เราจะต้องร่วมมือกันทำทุกอย่างกลับมาถูกต้อง”

ซ่งหลิงหลิงยังคงสีหน้าและมองซ่งหงจั๋ว “ท่านคิดจะทำสิ่งใด”

สีหน้าของซ่งหงจั๋วปรากฏแววแห่งความโหดร้ายเมื่อได้ยิน “ข้าไปสืบถามมาแล้ว ในวันแต่งงานของเจ้าจะมีพิธีเซ่นไหว้ฟ้าดินและแม่น้ำ ถึงตอนนั้นเจ้าแค่ต้องช่วยข้า...”

......

ซ่งฉงปิงถูกฉีเทียนเห้าอุ้มกลับไป

เพราะนางถูกฉีเทียนเห้าทรมาน

แม้ว่าฉีเทียนเห้าจะเป็นห่วงร่างกายของเธอและไม่ได้ทำอะไรเลย แต่ผู้ชายก็มีวิธีทำให้ผู้หญิงเหนื่อยได้เสมอ

ฉีเทียนเห้าวางซ่งฉงปิงลงบนเตียงและมองนางที่กำลังหลับตาพริ้ม จากนั้นความอ่อนโยนในแววตาจึงค่อยๆ ถูกแทนที่ด้วยความเจ็บปวด

......

ซ่งฉงปิงตื่นขึ้นมาในตอนเช้าและรู้สึกเหนื่อยล้าไปทั้งตัว ในแววตาเต็มไปด้วยความสับสนงงงวยอยู่ครู่หนึ่ง

เกิดอะไรขึ้นกับนาง

ซ่งฉงปิงจับชีพจรให้ตนเองโดยไม่รู้ตัว จากนั้นใบหน้าก็ยิ่งดูสับสนมากขึ้น

เหตุใดนางจึงตั้งครรภ์?

ซ่งฉงปิงพยายามนึก แต่นึกอะไรไม่ออก

ในเมื่อนึกไม่ออก ซ่งฉงปิงก็ไม่ฝืนตัวเอง

หลังจากนำน้ำแร่วิญญาณออกมาดื่ม ซ่งฉงปิงจึงค่อยรู้สึกสบายกายสบายใจขึ้นมาก

เมื่อเปิดประตูออกไปจึงเห็นสาวใช้คนหนึ่งยืนอยู่หน้าประตู ในมือของสาวใช้กำลังประคองอุปกรณ์สำหรับอาบน้ำเอาไว้

ซ่งฉงปิงชะงักไปนิดหนึ่งก่อนจะยิ้ม “ขอบใจนะ”

จากนั้นจึงจะรับถาดไป

ไป๋เสามองซ่งฉงปิงด้วยความลำบากใจ

ครู่ใหญ่ไป๋เสาจึงเอ่ยออกมาว่า “ยินดีเพคะ”

เพียงแต่เมื่อหลุบตาลง ความซับซ้อนก็ปรากฏขึ้นมาในดวงตาของไป๋เสา

องค์หญิงใหญ่... เวลานี้ความจำของนางแย่ลงเรื่อยๆ

ผ่านมานานมากขนาดนี้ แต่นางยังจำนางไม่ได้ด้วยซ้ำ

ไป๋เสาเก็บอารมณ์และเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “บ่าวช่วยนะเพคะ!”

ซ่งฉงปิงส่ายหน้า “ไม่เป็นไร” นางไม่ชอบให้ใครมาคอยรับใช้

แต่เมื่อนึกได้ว่ายังมีชีวิตน้อยๆ อีกหนึ่งชีวิตอยู่ในท้อง ซ่งฉงปิงจึงเอ่ยว่า “เจ้าช่วยยกเข้ามาให้ข้าทีนะ”

ไป๋เสาพยักหน้ารับ จากนั้นจึงยกน้ำเข้าไปอย่างเงียบๆ

ซ่งฉงปิงไปที่อ่างล้างหน้าและเริ่มล้างหน้า

ขณะที่ซ่งฉงปิงกำลังคลำหาผ้ามาเช็ดหน้า ผ้าผืนหนึ่งก็มาวางอยู่ในมือของนางเรียบร้อยแล้ว

ซ่งฉงปิงรับผ้ามาเช็ดหน้าจนสะอาด เมื่อเงยหน้าขึ้นจึงเห็นว่ามีชายร่างสูงกำยำหน้าตาดีกำลังยืนอยู่ตรงหน้า

ชั่วขณะนั้นซ่งฉงปิงเกิดความรู้ว่าอยากจะลวนลามอีกฝ่าย

ถึงอย่างไรก็เป็นผู้ชายที่รูปร่างหน้าตาดีขนาดนี้ ไม่ลวนลามก็คงเสียเปล่า

แต่...

“เทียนเห้า...”

เมื่อชื่อนี้ผุดขึ้นมาในใจ ซ่งฉงปิงจึงเรียกออกมา