แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 836

ซ่งหลิงหลิงก็ได้ยินเสียงรถม้าเช่นกัน ดังนั้นนางจึงเบนสายตากลับมาและเงยหน้ามอง

“นั่น...” ซ่งฉงปิงเอ่ยปากอยากจะถามบางอย่าง

แต่ซ่งหลิงหลิงกลับขัดจังหวะการถามของนางเสียก่อน

ซ่งหลิงหลิงขยับเข้าไปใกล้ซ่งฉงปิงพลางยิ้มและกล่าวว่า “เสด็จอาทนห่างท่านพี่ไม่ได้จริงๆ สินะ”

แววตาของซ่งฉงปิงดูสับสนขึ้นมาทันที

เสด็จอา?

เสด็จอานั่งอยู่ในรถม้าคันนั้นหรือ

ความสับสนนี้ทำให้ซ่งฉงปิงลืมตอบคำถามที่ซ่งหลิงหลิงถามนางก่อนนี้ไปชั่วขณะ จากนั้นจึงมองรถม้าที่ค่อยๆ เข้ามาใกล้

จนกระทั่งรถม้าหยุดลงบนถนนใหญ่ไม่ไกลจากนางมากนัก

เมื่อชายร่างสูงใหญ่ออกมาจากรถม้าคันนั้น คำสองคำก็ปรากฏขึ้นมาในหัวของซ่งฉงปิง

“เทียนเห้า...” ซ่งฉงปิงเรียกออกไป

แต่นางกลับสับสนขึ้นมาทันทีที่เปล่งเสียง

ฉีเทียนเห้าเห็นความสับสนในแววตาของซ่งฉงปิง และภายในใจของเขาก็เจ็บปวดขึ้นมา

ปิงเอ๋อร์... นาง... ในที่สุดความทรงจำก็ค่อยๆ เลือนหายไป

เขาแค่หวังว่านางจะลืมเขาให้ช้ากว่านี้ ลืมให้ช้าลงอีกนิด ให้ช้าลงอีกสักหน่อย!

ความทรมานใจ ความไม่สบายกาย ฉีเทียนเห้าก้าวเข้าไปใกล้ซ่งฉงปิงทีละก้าวๆ

ขณะนี้บนสีหน้าของเขาไม่แสดงซึ่งอารมณ์ใดๆ

“เป็นอย่างไร วันนี้มีความสุขหรือไม่” ฉีเทียนเห้ายื่นมือมาโอบเอวของซ่งฉงปิงอย่างสนิทสนม

ซ่งฉงปิงหน้าแดงเล็กน้อย แต่นางก็ไม่ได้ผลักไสฉีเทียนเห้า

แน่นอนว่าซ่งฉงปิงย่อมไม่ได้ตอบคำถามของฉีเทียนเห้าด้วย

ราวกับอยากจะผ่อนคลายความตื่นตระหนกในใจ ซ่งฉงปิงจึงหันไปมองชาวบ้านที่อยู่ในท้องทุ่งและเอ่ยด้วยสีหน้าที่แน่ใจว่า “ต้าชิ่งอุดมไปด้วยพืชพรรณธัญญาหาร ที่นี่อุดมไปด้วยฝ้าย ทั้งสองฝ่ายแลกเปลี่ยนกันได้พอดี ดังนั้นหากปลูกฝ้ายอย่างดี มันจะต้องทำให้ชีวิตของทุกคนดีขึ้นอย่างแน่นอน พวกเจ้าแค่ต้องพยายามเท่านั้น”

แน่นอนว่าเมล็ดฝ้ายเหล่านี้ ชาวบ้านไม่ได้นำมาปลูกเอง

เป็นเมล็ดฝ้ายที่ซ่งหลิงหลิงสั่งให้คนไปเก็บรวบรวม จากนั้นซ่งฉงปิงจึงใช้น้ำแร่วิญญาณเพาะพันธุ์ขึ้นมา

ด้วยการเพาะพันธุ์ของน้ำแร่วิญญาณ คุณภาพของฝ้ายจะต้องสูงขึ้นอย่างแน่นอน

เมื่อถึงเวลานั้น แม้ว่าจะไม่มีการอาศัยน้ำแร่วิญญาณของนางในการเพาะ หน่ออ่อนของเมล็ดพันธุ์ฝ้ายที่เติบโตขึ้นมาก็ย่อมมีคุณภาพดีกว่าฝ้ายอื่นๆ

ดังนั้นซ่งฉงปิงจึงมั่นใจมากเกี่ยวกับการเพาะปลูกฝ้ายในระยะยาวของที่นี่

ฉีเทียนเห้าหลุบตาเล็กน้อย เมื่อเห็นประกายแห่งความเชื่อมั่นบนใบหน้าของซ่งฉงปิง มุมปากของเขาจึงแย้มขึ้นมาเล็กน้อย แววตามีประกายของความภาคภูมิใจ

ปิงเอ๋อร์ของเขา... แม้ว่านางจะค่อยๆ สูญเสียความทรงจำรวมถึงทุกสิ่งทุกอย่างตอนที่ไปหนานเจียงไป

แต่ความคิดดีๆ บางอย่างของนางก็ดูเหมือนจะเติบโตขึ้นภายในใจของนาง และมันยอดเยี่ยมมาก

ยอดเยี่ยมจนเขาตัดใจไม่ได้

ถ้าหากนางลืมเขาจริงๆ เขาควรจะทำเช่นไร

ฉีเทียนเห้ามองซ่งฉงปิง ดวงตาที่มักจะเย็นชา เวลานี้กลับเต็มไปด้วยโศกเศร้า

ในขณะที่ฉีเทียนเห้ากำลังมองซ่งฉงปิง ซ่งฉงปิงกำลังมองชาวบ้าน ส่วนซ่งหลิงหลิงมองซ่งฉงปิงกับฉีเทียนเห้าด้วยแววตาที่เป็นประกายเล็กน้อย

แต่ก่อนที่ฉีเทียนเห้าจะรู้ตัว ซ่งหลิงหลิงก็ดึงสายตาออกมา

ในทุ่ง ผู้คนได้ยินคำพูดของซ่งฉงปิงรู้สึกราวกับว่าพวกเขากำลังมองเห็นโอกาสครั้งใหญ่ในอนาคต และแววตาก็เต็มไปด้วยความสุข

ในความเป็นจริง ชาวบ้านเหล่านี้กระตือรือร้นในการให้ความร่วมมือกับกลยุทธ์การเพาะปลูกแบบนี้ก็เพราะพวกเขาเป็นคนของอี้ฉู่จ้ง

พวกเขาจะทำสิ่งใดล้วนต้องฟังอี้ฉู่จ้ง

ประหนึ่งว่าชาวบ้านเหล่านี้เป็นคนในคฤหาสน์ของอี้ฉู่จ้งอย่างไรอย่างนั้น

แต่ถึงกระนั้นพวกเขาก็ยังโหยหาชีวิตที่สวยงาม

“ไปกันเถอะ กลับกัน” ฉีเทียนเห้าโอบซ่งฉงปิงและเอ่ยเบาๆ

ซ่งฉงปิงได้ยินดังนั้นจึงพยักหน้าและมองซ่งหลิงหลิง “มาด้วยกันกับพวกข้าไหม”

ซ่งหลิงหลิงยังไม่ทันตอบ ฉีเทียนเห้าก็ช่วยตอบแทนนางว่า “นางชอบขี่ม้าคนเดียว ไม่จำเป็นต้องขึ้นรถม้าหรอก”