แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 840

ในที่สุดการเส้นไว้ก็เริ่มต้นขึ้นท่ามกลางสายตาของสาธารณชน

ประมาณยามซื่อ เกือบทุกคนมารวมตัวกันที่ริมแม่น้ำแม่

เพราะความยิ่งใหญ่ของงานสมรสคราวนี้ ผู้คนจำนวนมากจึงถูกดึงดูดให้มาดูชม

และชั่วขณะนั้นที่ริมแม่น้ำแม่ก็เต็มไปด้วยผู้คน

ซ่งฉงปิงมองแม่น้ำแม่ของซีหรงที่ไหลเชี่ยวและเหม่อลอยอยู่ครู่หนึ่ง

เหมือน... เคยเห็นที่ไหนมาก่อน

ในตอนนั้นเอง ฉีเทียนเห้าที่อยู่ข้างๆ ก็กุมมือของซ่งฉงปิงไว้แน่น

ซ่งฉงปิงมองฉีเทียนเห้า แววตาแฝงไปด้วยการต่อต้าน

คนผู้นี้บอกตั้งแต่แรกแล้วว่าเขาคือสามีของนาง แต่... นางไม่มีความทรงจำเลยสักนิด

พอพยายามคิดย้อนกลับไป ในหัวก็มีแต่ความว่างเปล่า

ทว่าถึงแม้จะไม่แน่ใจและค่อนข้างต่อต้าน แต่นางก็ไม่ได้รังเกียจที่ได้ติดต่อใกล้ชิดกับเขา

และเป็นเพราะเหตุผลนี้เอง ซ่งฉงปิงจึงไม่ปฏิเสธการสัมผัสของเขา

เพียงแต่...

“เทียนเห้า พวกนั้นเป็นใครหรือ”

ตรงหน้านางมีคนสวมอาภรณ์คู่... สองคนนี้เหมือนสามีภรรยากัน แต่หนึ่งในนั้นกลับเป็นพระภิกษุ

ทั้งสองคนถูกรายล้อมไปด้วยคนติดตามที่แต่งตัวประหลาด เดินไปที่ริมแม่น้ำและพูดภาษาแปลกๆ

นางฟังไม่รู้เรื่องเลยสักนิด

ฉีเทียนเห้าเก็บซ่อนความเจ็บปวดในแววตาเอาไว้เมื่อได้ยิน จากนั้นจึงอธิบายอย่างอดทนว่า “พวกเขาเป็นบ่าวสาวคู่ใหม่ สตรีผู้นั้นคือลูกพี่ลูกน้องของเจ้า”

“ตอนนี้พวกเขากำลังทำการเซ่นไหว้”

ซ่งฉงปิงรู้สึกสับสนมึนงงมากเมื่อได้ยิน

นางสาวของนาง สามีของนาง เหตุใดนางจึงจำอะไรไม่ได้เลย

ฉีเทียนเห้ามองออกว่าซ่งฉงปิงสับสน ดังนั้นจึงปลอบอย่างอดทนว่า “ไม่เป็นไร เจ้าแค่ป่วย ไม่นานก็จะหายดีเอง เชื่อข้าเถิด”

ซ่งฉงปิงเงยหน้ามองฉีเทียนเห้า “จริงหรือ”

นางมองเขา ในแววตาของเขาเต็มไปด้วยความจริงใจและอ่อนโยน แต่ลึกๆ กลับแฝงไปด้วยความเจ็บปวด

ซ่งฉงปิงมองและลูบหัวใจของตนเองเบาๆ

ตรงนี้... เจ็บมาก

เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของนางกันแน่

เหตุใดความทรงจำของนางจึงว่างเปล่า

ความเจ็บปวดของเขาเกี่ยวข้องกับนางใช่หรือไม่?

เมื่อมาถึงตรงนี้ ซ่งฉงปิงก็อดไม่ได้ที่จะก้าวไปข้างหน้าและกอดฉีเทียนเห้าเอาไว้

ฉีเทียนเห้าชะงักเล็กน้อย จากนั้นเขาจึงเอื้อมมือมากอดตอบซ่งฉงปิง

เพียงแต่มือคู่นั้นมีเรี่ยวแรงแค่เพียงเล็กน้อย

ไม่ไกลออกไปจากตรงนั้น ไป๋เสากับหนานเฉินกำลังยืนมองผู้เป็นนายสองคน และสีหน้าของทั้งคู่ก็ดูไม่ค่อยดีนัก

เวลานี้ไป๋เสาที่ปกติไม่ค่อยแสดงความรู้สึกใดๆ ออกมามีสีหน้าที่โศกเศร้า

“เช้าวันนี้ นอกจากองค์หญิงใหญ่จะจำข้าไม่ได้ นางยังจำนายท่านอ๋องไม่ได้ด้วย” ไป๋เสากล่าวปนสะอื้น

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป องค์หญิงกับท่านอ๋องจะอยู่ด้วยกันได้อย่างไร

หนานเฉินเหลือบมองไป๋เสา เขาเม้มปากและไม่พูดอะไรสักคำ

ไป๋เสารู้แค่ว่าความทรงจำขององค์หญิงใหญ่เสื่อมหายไป แต่นางรู้เสียที่ไหนว่าร่างกายของท่านอ๋องก็แย่ลงทุกวัน

ในตอนเช้า ท่านอ๋องไม่สามารถถือได้แม้แต่ชามโจ๊ก

ท่านอ๋องไม่เคยอ่อนแอขนาดนี้มาก่อน เขาไม่รู้ว่าหากเป็นเช่นนี้ต่อไป อะไรจะรอคอยท่านอ๋องอยู่

ไป๋เสาไม่ได้ยินคำพูดคล้อยตามแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร พร้อมกันนั้นก็หันไปวิงวอนกับแม่น้ำแม่แห่งแคว้นซีหรง “ถ้าเทพเจ้าแห่งแม่น้ำและภูเขามีจริง ขอให้องค์หญิงกับท่านอ๋องได้ลงเอยกันด้วยดีด้วยเถิด”

“อ๊ะ!”

ในตอนนั้นเอง จู่ๆ ก็เกิดความวุ่นวายขึ้นมาท่ามกลางกลุ่มคน

ไป๋เสากับหนานเฉินเงยหน้ามอง จากนั้นจึงเห็นว่ามีคนที่แต่งตัวด้วยชุดของชาวซีหรงกลุ่มหนึ่งกำลังวิ่งตรงเข้าไปหาผู้เป็นนายของพวกเขา

“ไม่ได้การ มีนักฆ่า” หนานเฉินกับไป๋เสาเอ่ยออกมาพร้อมกัน

ทั้งสองคนถลันไปทางฉีเทียนเห้าและซ่งฉงปิงทันที