แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 841

ฉีเทียนเห้าตกใจ

ซ่งหงจั๋วรู้เรื่องอาการของเขาได้อย่างไร

ว่ากันตามเหตุผลแล้ว เรื่องนี้รู้กันในกลุ่มคนสนิทเพียงไม่กี่คน

ไม่... ยังมีอีกคนหนึ่ง... โม่เวิ่นเทียน

ทันใดนั้นฉีเทียนเห้าก็เคร่งขรึมขึ้นมา แต่บนสีหน้าไม่ได้แสดงอาการออกไป

ฉีเทียนเห้ามองซ่งหงจั๋วด้วยแววตาที่เยียบเย็น “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เหตุใดเจ้าไม่ลองดูด้วยตัวเองล่ะ”

ว่าแล้วแรงกดดันแผ่ออกมาจากฉีเทียนเห้า

ซ่งหงจั๋วรู้สึกได้ถึงแรงกดดันมหาศาลที่ปกคลุมเขาไว้และรู้สึกใจฝ่อทันที

อย่างไรก็ตาม หลังจากถูกทิ้งไว้ที่เมืองหลวง เขาก็มองหาจุดบอดเพื่อบุกทะลวงมาตลอด แต่ก็ไม่เป็นผล

ตอนนี้เขาเลยหาคนมาปลอมตัวเป็นตัวเอง นั่นเองเขาจึงมาถึงที่แคว้นซีหรงแห่งนี้ได้และคิดจะหว่านล้อมให้ซ่งหลิงหลิงมาเป็นพันธมิตรกับเขา เพื่อที่เขาจะได้เริ่มแผน

แต่ใครจะรู้ว่าซ่งหลิงหลิงจะเนรคุณและไม่ยอมช่วยเขาเลย

นั่นเองเขาจึงถอยไปก้าวหนึ่ง คิดจะใช้ซ่งฉงปิงเหยื่อล่อ เพราะถึงอย่างไรก็ไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองมาเสียเที่ยว

พอดีกับที่เขารู้ข่าวว่าฉีเทียนเห้าถูกยาพิษและกำลังป่วย

วันนี้เป็นเวลาที่ดีที่สุด ดังนั้นเขาจึงพยายามฉกฉวยเอาไว้เป็นครั้งสุดท้าย

แต่ดูท่าทางของฉีเทียนเห้าตอนนี้สิ เขาดูเหมือนคนป่วยตรงไหน

เมื่อนึกถึงวิธีการที่ฉีเทียนเห้ามักจะใช้ ซ่งหงจั๋วก็นึกอยากจะถอยหนี

ในตอนนี้เอง ซ่งหงจั๋วสบตากับซ่งฉงปิง

ซ่งหงจั๋วชะงักไปเล็กน้อย

ซ่งฉงปิง... ดูเหมือนจะแตกต่างออกไปจากเดิมเล็กน้อย

แววตานั่น...

ซ่งหงจั๋วคาดเดาบางอย่างในใจ ทันใดนั้นน้ำเสียงของเขาจึงผ่อนคลายลง เขามองซ่งฉงปิงและเอ่ยว่า “เสี่ยวปิง ข้าเป็นพี่ของเจ้าไงล่ะ รีบมาเร็วๆ สิ”

ดวงตาของซ่งฉงปิงมีความต่อต้าน

นางไม่ชอบคนผู้นี้ ไม่ชอบเอามากๆ

ดังนั้นซ่งฉงปิงจึงไม่ได้สนใจซ่งหงจั๋วเลยแม้แต่น้อย

แต่ในความต่อต้านนั้น ซ่งหงจั๋วก็ยังมองเงื่อนงำบางอย่างออก

จริงด้วย นางไม่เหมือนเดิม

ถ้าสามารถนำตัวซ่งฉงปิงที่เป็นเช่นนี้มาอยู่ข้างกายได้ มันจะไม่เป็นประโยชน์มากกว่าหรอกหรือ

คิดได้ดังนั้น ความกลัวที่มีอยู่ภายในใจของซ่งหงจั๋วเมื่อครู่นี้ก็มลายหายไปจนสิ้น เขาเพียงแค่ออกคำสั่งว่า “จัดการอ๋องเซ่อเจิ้ง”

ทันทีที่สิ้นคำสั่ง คนกลุ่มหนึ่งก็ปรากฏตัวออกมาและพุ่งเข้ามาโจมตีฉีเทียนเห้าทันที

ฉีเทียนเห้าตกใจมาก

เมื่อครู่นี้แม้ว่าเขาจะใช้แรงกดดันเพื่อข่มขู่ซ่งหงจั๋ว แต่เขาก็ทำได้แค่ชั่วครู่เดียวเท่านั้น

ถ้าเข้ามาจริงๆ เกรงว่าเขาคงต้านทานได้ไม่นานนัก

เมื่อคิดได้ดังนั้น ฉีเทียนเห้าจึงสั่งหนานเฉินที่อยู่ไม่ไกลออกไปว่า “ปกป้องพระชายา อย่ามัวแต่สู้”

หนานเฉินรับคำสั่งและเหลือบมองไป๋เสานิดหนึ่ง ตั้งใจจะตีฝ่าวงล้อมออกไป

แต่อีกฝ่ายกัดไม่ปล่อย

หนานเฉินเห็นดังนั้นจึงเอ่ยอย่างเคร่งขรึมว่า “คุ้มกันข้าออกไป”

องครักษ์ลับที่ถูกขวางอยู่ใกล้ๆ รีบตรงมาหาหนานเฉินทันทีโดยไม่สนใจว่าตัวเองจะบาดเจ็บอันตราย จากนั้นจึงช่วยคุ้มกันเขา

ทางด้านของฉีเทียนเห้า ฉีเทียนเห้าพูดกับซ่งฉงปิงว่า “เจ้าไปหาหลิงหลิง ข้าจะคุ้มกันให้เอง”

ซ่งฉงปิงได้ยินดังนั้นก็นึกอยากปฏิเสธ

แต่สถานการณ์ตรงหน้าไม่ยอมให้นางปฏิเสธง่ายๆ คนของซ่งหงจั๋วกำลังเข้ามาใกล้

ฉีเทียนเห้ามีสีหน้าเคร่งขรึม เขาเอ่ยกับซ่งฉงปิงโดยไม่หันกลับมามองว่า “รีบไปเร็วเข้า!”

ซ่งฉงปิงกัดฟัน ในที่สุดก็ยอมวิ่งไปทางซ่งหลิงหลิง

“จับนางเร็วเข้า!” ซ่งหงจั๋วรีบสั่งผู้ใต้บังคับบัญชาเมื่อเห็นว่าซ่งฉงปิงกำลังจะหนี

แน่นอนว่าการโจมตีฉีเทียนเห้ายังคงดำเนินต่อไป

กำลังอันแข็งแกร่งของฉีเทียนเห้ามาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว เขาจะรับการโจมตีได้อีกกี่ครั้งกันเชียว

ซ่งฉงปิงวิ่งไปได้ครึ่งทางก็หยุดหันกลับไปมองอย่างอดไม่ได้ แต่แล้วนางก็เห็นกระบี่แทงทะลุไหล่ของฉีเทียนเห้าเข้าพอดี นัยน์ตาของนางเบิกกว้าง