แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 845

“เสี่ยวปิง มาเดินเล่นรึ...”

“เสี่ยวปิง ร่างกายดีขึ้นแล้วหรือ”

“เสี่ยวปิง กินอะไรหรือยังจ้ะ”

ในช่วงสองปีที่ผ่านมาที่ซ่งฉงปิงค่อยๆ ฟื้นฟูความทรงจำ นางได้ทำคุณงามความดีให้หมู่บ้านหินไม่น้อย

ปีก่อนหน้าซ่งฉงปิงได้ใช้ความรู้ทางการแพทย์แผนจีนในการเป็นหมอประจำหมู่บ้านซึ่งเก่งกว่าหมอประจำหมู่บ้านคนก่อน

ด้วยเหตุนี้ซ่งฉยปิงจึงมีชื่อเสียงและบารมีในหมู่บ้านแห่งนี้มาก เมื่อชาวบ้านพบเจอนาง พวกเขาก็จะทักทายอย่างอบอุ่น

แต่ก่อนหน้านี้ที่ซ่งฉงปิงเก็บตัวอยู่ในบ้านเพื่อจัดการความทรงจำของนาง เยหลินบอกทุกคนว่านางป่วย ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้ชาวบ้านเป็นห่วงนางมากดั่งเช่นในตอนนี้

ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติซ่งฉงปิงจะต้องตอบรับคำทักทายของชาวบ้านทีละคน

แต่วันนี้ซ่งฉงปิงกลับดูเย็นชากว่าเดิมอย่างชัดเจน

ไม่ว่าใครจะทักทายนาง นางก็ขานรับอย่างไม่ใส่ใจทั้งสิ้น

ซ่งฉงปิงไม่ได้มองชาวบ้านเหล่านี้ด้วยซ้ำ นางแค่ก้าวเท้าฉับๆ มุ่งหน้าไปยังบ้านหินของหัวหน้าหมู่บ้านหินด้วยความรวดเร็ว

และชาวบ้านทุกคนก็สังเกตเห็นความผิดปกติในวันนี้ของซ่งฉงปิง

ทุกคนได้แต่มองหน้ากันไปมา

“เสี่ยวปิงเป็นอะไรไป”

“ใช่ วันนี้เสี่ยวปิงดูไม่ค่อยดีนัก”

“...”

ทุกคนปรึกษากันและสุดท้ายก็ตัดสินใจว่าจะตามซ่งฉงปิงไป

แต่เวลานี้ซ่งฉงปิงไม่ได้สนใจกลุ่มคนที่ตามมาข้างหลัง

นางมาถึงบ้านของหัวหน้าหมู่บ้านแล้ว

เมื่อเห็นว่าซ่งฉงปิงมาหา หัวหน้าหมู่บ้านก็ทักทายอย่างอบอุ่นเช่นกัน “เสี่ยวปิงเอ๋ย เหตุใดวันนี้ถึงมีเวลามานั่งเล่นที่นี่เล่า”

ซ่งฉงปิงมองหัวหน้าหมู่บ้านด้วยสีหน้าขึงขัง “ที่ข้ามาวันนี้เพราะมีเรื่องจะคุยกับท่านหัวหน้าหมู่บ้าน”

หัวหน้าหมู่บ้านให้ความสำคัญกับซ่งฉงปิงที่ค่อยๆ เปลี่ยนชีวิตในช่วงไม่กี่ปีผ่านมาอย่างมาก เมื่อได้ยินว่าซ่งฉงปิงมีเรื่องจะคุยกับเขา หัวหน้าหมู่บ้านก็มีสีหน้าจริงจังขึ้นเช่นกัน

“เจ้าอยากคุยเรื่องอะไรก็ว่ามาได้เลย” หัวหน้าหมู่บ้านกล่าว

ซ่งฉงปิง “ข้าต้องการพาลูกๆ และ... เยหลินออกจากหมู่บ้านหิน”

“ว่าอย่างไรนะ”

“ไม่ได้!”

หัวหน้าหมู่บ้านและชาวบ้านที่วิ่งเข้ามาพูดขึ้นพร้อมกัน

ซ่งฉงปิงหันไปมองกลุ่มชาวบ้านที่เมื่อครู่ยังเป็นมิตรกันอยู่ แต่ตอนนี้สีหน้าของพวกเขากลับเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

แต่ซ่งฉงปิงไม่กลัว

เพราะนางคาดไว้แล้วว่าคนพวกนี้จะต้องมีปฏิกิริยาแบบนี้

ไม่เช่นนั้นหมู่บ้านหินจะเข้ายากออกยากขนาดนี้ได้อย่างไร

คนที่นี่แทบจะตัดขาดจากโลกภายนอก

พวกเขาไม่โหยหาโลกภายนอก รวมทั้งปฏิเสธโลกภายนอกด้วย

สำหรับคนที่ไม่ได้ตั้งใจมาที่นี่ พวกเขาก็พร้อมดูแลด้วยความเมตตา

แต่ถ้าคนที่เข้ามาแล้วต้องการออกไปจากที่นี่ นั่นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

ถึงแม้ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ แต่ซ่งฉงปิงก็อยากลองดูสักครั้ง

นางจะไม่ยอมให้คนที่เป็นห่วงนางต้องเฝ้ารอด้วยความเจ็บปวด

นางต้องออกจากหมู่บ้านหินแห่งนี้ให้ได้

ก่อนที่หัวหน้าหมู่บ้านจะได้พูดอะไร หญิงชราคนหนึ่งก็เดินเข้ามาด้วยความโมโห ชี้หน้าซ่งฉงปิงแล้วพูดว่า “ทำไมเจ้าเนรคุณแบบนี้ ถ้าตอนนั้นชาวบ้านหมู่บ้านหินของเราไม่ช่วยเจ้ากลับมา เจ้ากับลูกๆ ของเจ้าก็คงตายไปแล้ว”

“ใช่” หญิงมีอายุอีกคนหนึ่งรีบเข้ามาเสริม “ตอนนี้เจ้าเบื่อหน่ายกับหมู่บ้านหินของเราแล้วอยากออกไปงั้นหรือ บนโลกนี้มีเรื่องง่ายๆ แบบนั้นที่ไหนกัน”

“หมู่บ้านหินของเราไม่ยุ่งเกี่ยวกับโลกภายนอกมาตั้งแต่ไหนแต่ไร เจ้าต้องการจะทำลายชีวิตของชาวบ้านทั้งหมดรึ”

“...”

ในความคิดของคนในหมู่บ้านหิน ตราบใดที่มีคนออกไปจากที่นี่ คนภายนอกก็จะรู้จักที่นี่และความเงียบสงบของที่แห่งนี้ก็จะถูกทำลาย

ดังนั้นคนในหมู่บ้านหินจึงไม่ได้ต่อต้านโลกภายนอกแบบธรรมดาๆ

ตราบใดที่คุณอยู่ในหมู่บ้านหิน พวกเขาก็จะถือว่าคุณเป็นคนของพวกเขา

แต่ตราบใดที่คุณออกไป เมื่อนั้นคุณก็ต้องรู้สึกละอายต่อคนในหมู่บ้านหิน

ชาวบ้านทั้งหลายตื่นตัวมากจนเหมือนว่าความอบอุ่นและใจดีที่เกิดขึ้นก่อนหน้าเป็นเพียงภาพลวงตา

แม้แต่หัวหน้าหมู่บ้านที่เป็นมิตรกับซ่งฉงปิงมากๆ เมื่อครู่ยังทำหน้าเคร่งขรึมเช่นกัน

และนี่ก็เป็นเหตุผลที่ซ่งฉงปิงมาที่นี่คนเดียว