แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 844

กาลเวลาผันเปลี่ยน ฤดูใบไม้ผลิผ่านไปและฤดูใบไม้ร่วงก็มาถึง!

ฤดูทั้งสี่เวียนผ่านราวกับผ้าม่านในโรงละคร

ห้าปีผ่านไปในพริบตา

ณ หมู่บ้านเล็กๆ ที่แทบไม่เป็นที่สังเกตแห่งหนึ่งในแคว้นซีหรง

ชายคนหนึ่งยืนทอดถอนใจอยู่นอกตัวบ้าน

ขณะนั้นเด็กอายุสี่ขวบกว่าๆ สองคนก็เดินจูงมือกันเข้ามาจากด้านนอก มืออีกข้างของพวกเขาถือเนื้อแห้งกันคนละสองชิ้น

เมื่อเห็นชายผู้ยืนถอนหายใจอยู่ในสวน เด็กน้อยทั้งสองก็ตะโกนออกมาท่านพ่ออย่างพร้อมเพรียงกัน

หลังจากเรียกอีกฝ่าย เด็กทั้งสองก็มองไปรอบๆ ก่อนจะมองหน้ากันและสุดท้ายก็มองไปที่ชายผู้นั้นอีกครั้ง

“ท่านพ่อ ท่านแม่ของเราอยู่ที่ไหน”

แม้ว่าเด็กทั้งสองจะสวมเสื้อผ้าของซีหรง แต่พวกเขาพูดภาษาต้าชิ่ง

ชายผู้นั้นมองเด็กทั้งสองก่อนจะถอนหายใจออกมา จากนั้นก็นั่งยองลงตรงหน้าเด็กทั้งสองแล้วพูดว่า “ถวนถวน หยวนหยวนความจริงข้าไม่ใช่พ่อของพวกเจ้า พ่อของพวกเจ้าคือคนอื่น”

สายตาของชายผู้นั้นมีความอาลัยอาวรณ์ขณะมองไปที่เด็กทั้งสอง

หลายปีที่ผ่านมามันทำให้เขารู้สึกผูกพันกับเด็กทั้งสอง

แต่ว่า...

แทนที่จะให้นางพูด เขาพูดเองเสียจะดีกว่า

หลังจากอยู่ที่นี่มาห้าปี นี่คงถึงเวลาที่เขาต้องเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

เมื่อถวนถวนและหยวนหยวนได้ยินดังนั้น ดวงหน้าน่ารักก็เต็มไปด้วยความสับสนทันที

ด้วยความที่เป็นเด็กผู้หญิง อารมณ์ของหยวนหยวนจึงอ่อนไหวมาก

นางก้าวเข้าไปกอดเขาด้วยขอบตาแดงผ่าว

“ไม่ ท่านคือท่านพ่อ ท่านคือท่านพ่อ หยวนหยวนไม่ต้องการให้คนอื่นเป็นท่านพ่อ”

ส่วนเด็กผู้ชายอย่างถวนถวน แม้ว่าตอนนี้เขาจะเศร้ามากเพียงใดแต่เขาก็แค่ตาแดงและไม่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา

ท่านพ่อบอกว่าเด็กผู้ชายต้องไม่ร้องไห้ง่ายๆ

แต่สิ่งที่แสดงออกมาในสายตาของถวนถวนก็แทบจะมีความหมายเดียวกันกับสิ่งที่หยวนหยวนพูด

และในตอนนั้นเองเสียงอะไรบางอย่างก็ดังมาจากด้านข้าง

ประตูเปิดออก

หมู่บ้านแห่งนี้สร้างด้วยหินทั้งหลัง ชาวบ้านจึงเรียกว่าหมู่บ้านหิน ประตูบานนั้นก็เป็นเพียงกระดานไม้ธรรมดา

ประตูเปิดออก จากนั้นหญิงสาวผู้งดงามซึ่งสวมเครื่องแต่งกายของแคว้นซีหรงก็เดินออกมา

เมื่อเห็นหญิงผู้นี้ถวนถวนและหยวนหยวนก็วิ่งเข้ามากอดนางทันที

“ท่านแม่ ท่านพ่อไม่อยากเป็นพ่อของเราแล้วหรือ”

หยวนหยวนร้องไห้เสียงดังลั่น

ส่วนถวนถวนก็กอดแม่ของตนไว้ น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้เช่นกัน

แต่เขาไม่พูดอะไรทั้งนั้น เอาแต่ร้องไห้เงียบๆ

ซ่งฉงปิงมองเด็กทั้งสองด้วยความปวดใจ

ทว่านางกลับพูดอย่างใจร้ายว่า “เขาพูดถูกแล้ว เขาไม่ใช่ท่านพ่อของพวกเจ้า”

เมื่อซ่งฉงปิงพูดประโยคนี้ออกไป เด็กทั้งสองก็ร้องไห้หนักกว่าเดิม

เมื่อเห็นแบบนั้นซ่งฉงปิงก็รีบปลอบขวัญ “แต่ว่าพ่อแท้ๆ ของพวกเจ้าก็รักพวกเจ้าเหมือนกัน”

ขณะพูดประโยคนี้เสียงของซ่งฉงปิงก็กลายเป็นเสียงสะอื้น

ภาพตอนที่นางตกน้ำปรากฏขึ้นในห้วงความคิดของนาง

เขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ร่างกายของซ่งฉงปิงก็สั่นไหว

ถึงนางจะคิดมากเพียงใด ทั้งหมดก็เป็นแค่ความฝัน

ในตอนนั้นเอง ชายที่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นเดินเข้าไปหาและมองซ่งฉงปิงด้วยสีหน้าซับซ้อน

ในที่สุดเขาก็เอ่ยปากว่า “ขอโทษ”

เมื่อได้ยินเสียงของชายผู้นี้ซ่งฉงปิงก็นิ่งไป แต่หลังจากลูบหัวปลอบขวัญเด็กทั้งสองแล้วซ่งฉงปิงก็ลุกขึ้นสบตาเขา

จากนั้นนางจึงยิ้มให้เขาด้วยดวงตาแดงก่ำ “เยหลิน ท่านไม่ต้องขอโทษข้าหรอก”

ใช่แล้ว ชายคนที่ลูกทั้งสองของนางเรียกว่าท่านพ่อมาสองสามปีคือเยหลินที่กำลังเดินทาง