แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 847

"พวกเจ้าจะทำอะไร?"ซ่งฉงปิงเหลือบตามององครักษ์เหล่านั้น

เยหลินก็ทำท่าที่จะลงมือ

องครักษ์เหล่านั้นได้ยินเช่นนี้ พูดอย่างรำคาญโดยตรง"ไม่รู้กฎหรือ?ฉีกประกาศแล้วก็ต้องไปจวนเจ้าเมืองกับพวกเรา"

ซ่งฉงปิงมองเยหลินทีหนึ่งแล้วพูดว่า"พี่ชายก็ข้าไม่ได้ตั้งใจจะฉีกเลย"

"ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ฉีกประกาศก็ต้องไปจวนเจ้าเมือง นี่เป็นกฎระเบียบ"ยังไม่ทันรอให้ซ่งฉงปิงพูดจบ องครักษ์คนหนึ่งก็พูดอย่างรำคาญ

ซ่งฉงปิงเห็นเช่นนี้ รู้ว่าองครักษ์เหล่านี้จะไม่ใช้เหตุผลหรอก

ขนาดองครักษ์ยังไม่มีเหตุผลเลย เจ้าเมืองที่นี่ก็คงไม่เท่าไหร่

นึกถึงเด็กสองคน ซ่งฉงปิงก็รู้ว่าครั้งนี้นางได้ไปแน่ๆ

ดังนั้น ซ่งฉงปิงเลยแกล้งทำเป็นตกใจ"ให้พี่ชายข้าไปคนเดียวหรือพวกเราต้องไปด้วย?"

ซ่งฉงปิงแกล้งทำเป็นว่าเยหลินถึงเป็นหมอ

มีเพียงเช่นนี้ พอถึงจวนเจ้าเมืองแล้วเจอเรื่องอะไรถึงสามารถรับมือได้ทัน

แถมเยหลินก็มีทักษะทางการแพทย์หน่อยนึงจริงๆ

ล้วนพูดกันว่าป่วยนานแล้วก็จะเป็นหมอเอง ก็เป็นเช่นนี้แหละ

แต่เมื่อเทียบกับการรักษาคน เยหลินถนัดพิษกู่มากกว่า

เยหลินในปีนั้นก็ใช้พิษกู่ลักพาตัวนางไปไม่ใช่หรือ?

เยหลินเข้าใจความหมายในคำพูดของซ่งฉงปิง เลยเหลือบตามองไปที่องครักษ์หลายคนนั้น และพูดว่า"ข้าไปกับพวกเจ้า แต่พวกเจ้าห้ามจับน้องสาวและหลานของข้า"

องครักษ์เหล่านั้น"ไปด้วยกันหมด ถ้าโวยวายอีกระวังพวกเราจะไม่เกรงใจแล้วนะ"

ซ่งฉงปิงและเยหลินสองคนแลกเปลี่ยนสายตากัน จากนั้นสองคนก็ต่างอุ้มเด็กขึ้นมา จากนั้นเดินไปที่จวนเจ้าเมืองพร้อมกันองครักษ์เหล่านี้

รอคนเหล่านี้ไปหมด ประชาชนถึงกล้าซุบซิบกัน

"ครอบครัวนั้นมาจากต่างแดนแน่ๆ......"

"เขารู้กันหมดแล้ว ถ้าไม่ใช่ว่ามาจากต่างแดน ใครกล้าไปฉีกประกาศนั้นล่ะ?"

"เฮ้อ ห้าปีผ่านไป คนที่ฉีกประกาศนับไม่ถ้วนแล้ว แต่ไม่มีสักคนที่สามารถเดินออกจากจวนเจ้าเมืองได้"

"ใช่ไง หลายปีก่อนยังมีหลายคนไม่รู้เรื่องอะไรฉีกประกาศแบบงงๆ แต่ปีนี้ไม่มีสักคนเลย ถึงแม้เงินรางวัลสูงมาก แต่ก็ต้องมีชีวิตอยู่เพื่อใช้เงินนี้ด้วย"

"เสียดายเด็กสองคนนั้น และหญิงหน้าตาดีคนนั้นด้วย......"

ทุกคนพูดกันทีละประโยค

และเวลานี้ มีหน้าต่างบานหนึ่งบนโรงน้ำชาเปิดออกมาจากข้างใน

ชายหนุ่มที่อายุสิบกว่าปีคนหนึ่งได้ยินเสียงซุบซิบเหล่านี้ก็เงยหน้ามองไปทางที่องครักษ์เหล่านั้นจากไป

เห็นแต่เงาหลังของผู้ชายคนหนึ่งและผู้หญิงคนหนึ่ง ในมือของพวกเขาอุ้มเด็กคนละคน

สายตาของชายหนุ่มจ้องไปที่ผู้หญิงคนนั้นสักครู่หนึ่ง ก็เก็บสายตากลับ

"คุณชายน้อยขอรับ ข้าน้อยได้ข่าวว่าสามีของเจ้าเมืองหญิงคนนั้นเป็นคนที่เจ้าเมืองหญิงเจอมาในริมน้ำเมื่อห้าปีก่อน ข้าน้อยว่าคนนั้นมีโอกาสสูงมากที่จะเป็นเจ้านายขอรับ"

คนที่พูดมีหนวดเคราเต็มหน้า พอดูอย่างชัดเจนแล้ว ก็มองออกได้ว่า เขาเป็นหนานซิงนั่นเอง

ส่วนข้างๆของหนานซิง ยังมีหนานเฉินและไป๋เสายืนอยู่

ส่วนหนุ่มน้อยคนนั้น ก็คืออานอานฉีเจ๋อซวนที่ออกมาหาพ่อแม่ตั้งแต่ตอนอายุเจ็ดปี จนถึงตอนนี้อายุสิบสองปีแล้วยังไม่ได้กลับต้าชิ่งเลย

ฉีเจ๋อซวนมองหนานซิงทีหนึ่งอย่างเย็นชา

จริงๆเป็นแค่ชายหนุ่มอายุสิบสองปีเอง แต่กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขาตึงไว้ เม้มปากด้วย เมื่อเทียบกับฉีเทียนเห้าในปีนั้นดูเย็นชากว่าด้วย

และตอนนี้ใบหน้าของอานอานไม่เห็นมีความอ่อนเยาว์แม้แต่นิด และไม่เห็นมีอารมณ์ใดๆเลย เหมือนกับว่าเขาเป็นเพียงแค่รูปปั้นเท่านั้น

แต่อานอานที่เป็นเช่นนี้กลับทำให้หนานซิง หนานเฉินและไป๋เสาหลายปีที่หามาห้าปีตามเขานั้นรู้สึกเจ็บปวดใจ

ในห้าปีนั้น คนในเมืองหลวงไม่เพียงแต่ครั้งเดียวที่ให้เขาเลิกหา แต่เขาไม่เคยเอ่ยเสียงใดๆ ต้องเดินหาทั่วแคว้นซีหรง และหาเจอพ่อแม่ของเขาถึงยอมจบ

ในระยะนี้ คุณชายของตระกูลเว่ยสองคนล้วนกลับเมืองหลวงกัน ถึงแม้หลังๆมักจะหาพบอานอานด้วย แต่พวกเขาก็ล้วนมีลูก ไม่สามารถอยู่ข้างนอกได้นาน

ห้าปีนี้ แม้กระทั่งผู้ใหญ่ก็ล้วนยืนหยัดไม่ได้ แต่มีเพียงอานอานคนเดียวที่ยืนหยัดลงมาได้