แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 851

วันรุ่งขึ้น เรือนที่คนพวกซ่งฉงปิงพักอยู่นั้นก็กว่าจะมีคนมาถึง

คนที่มายังคงเป็นองครักษ์ของจวนเจ้าเมือง

เขากวาดมองไปที่คนในเรือน และจับจ้องไปที่เยหลิน

"เจ้ารีบๆเตรียมตัวสิ ไปรักษาโรคให้สามีของท่านเจ้าเมือง"

เยหลินได้ยินเช่นนี้ ก็มองไปทางซ่งฉงปิงด้วยจิตวิญญาณ

พอดีซ่งฉงปิงก็มองไปทางเยหลิน

สองคนเพียงแลกเปลี่ยนสายตากัน เยหลินก็เดินไปกับองครักษ์อย่างใจเย็น

หลังจากเยหลินไป ซ่งฉงปิงก็ตื่นเต้นอยู่ตลอด

นางกลัวว่าตัวเองคิดมากไป แค่พอดีว่าเจ้าเมืองได้เก็บคนหนึ่งมาจากริมน้ำในห้าปีก่อนเท่านั้น

นางกลัวว่า คนนั้นไม่ใช่ฉีเทียนเห้า

ผ่านไปทั้งคืนนางก็คิดได้ชัดเจนแล้ว

ไม่ว่าหลายปีนี้ฉีเทียนเห้าผ่านมายังไง ไม่ว่าตอนนี้เขาได้กลายเป็นสามีของคนอื่นหรือเปล่า ขอแต่......ขอแต่เขายังมีชีวิตอยู่ก็พอ

เมื่อเทียบกับชีวิตของเขาแล้ว อย่างอื่นล้วนไม่สำคัญ

ถึงแม้พวกเขาอยู่ด้วยกันไม่ได้ก็ไม่เป็นไร

ซ่งฉงปิงนั่งคิดแบบนี้อยู่คนเดียว ถวนถวนและหยวนหยวนมองหน้ากันเป็นครั้งคราว ทำหน้ามึนงง

ในที่สุด ถวนถวนอ้าปากถาม"ท่านแม่คิดถึงท่านพ่ออยู่หรือ?"

ตอนนี้พ่อในปากของเด็กสองคนก็คือฉีเทียนเห้า

เด็กสองคนล้วนเชื่อฟังมาก

หลังจากรู้ว่าเยหลินไม่ใช่พ่อแต่เป็นน้า พวกเขาใช้เวลาไม่นานก็เปลี่ยนคำเรียกได้

ท่านแม่บอกว่า ท่านพ่อของพวกเขาจะรักพวกเขาแน่นอน

สิ่งที่ท่านแม่พูดนั้นถูกต้องทุกอย่าง

ดังนั้นพวกเขาจะรักท่านพ่อด้วย

ท่านแม่บอกว่า ที่บ้านยังมีญาติพี่น้องหลายๆคนที่รักพวกเขามากๆด้วย หลังจากหาเจอท่านพ่อก็จะกลับบ้านได้

ดังนั้นพวกเขาใฝ่ฝันเป็นพิเศษ

ใฝ่ฝันที่จะรีบเจอท่านพ่อ

เพราะมีแต่เจอท่านพ่อ พวกเขาถึงจะมีญาติที่รักพวกเขาเพิ่มมากขึ้น

สิ่งสำคัญที่สุดคือ พวกเขาอยากเจอพี่สาวและพี่ชายมากๆ

ซ่งฉงปิงได้ยินคำพูดของถวนถวนก็ฟื้นสติกลับมา จากนั้นพยักหน้า"ใช่แล้ว แม่คิดถึงพ่อของพวกเจ้า"

หยวนหยวน"แล้วท่านแม่สามารถเล่าเรื่องของท่านพ่อให้ฟังได้ไหมเจ้าคะ?"

ถึงแม้ก่อนหน้านี้ซ่งฉงปิงได้พูดถึงฉีเทียนเห้าคร่าวๆ แต่สำหรับท่านพ่อของตัวเอง เด็กสองคนยังคงไม่เข้าใจ

ดังนั้น พวกเขาจึงมีความอยากรู้อยากเห็นต่อท่านพ่อ

ซ่งฉงปิงได้ยินเช่นนี้ ก็ครุ่นคิดสักพักหนึ่ง เมื่อเทียบกับคิดมั่วซั่วอยู่ที่นี่ เล่าเรื่องให้เด็กสองคนฟังยังดีกว่าเลย จะได้ให้พวกเขามีความเข้าใจต่อฉีเทียนเห้า

ซ่งฉงปิงคิดอยู่เช่นนี้ ก็ได้เล่าเรื่องของนางและฉีเทียนเห้าออกมารอบหนึ่ง

และตอนนี้เยหลินก็ถูกพาเข้าไปในห้องนอนของเฝิงซิว

ตอนที่เห็นคนที่นอนอยู่บนเตียง สีหน้าของเยหลินก็ซับซ้อนมาก

ใช่แล้ว!

คนบนเตียงก็คือฉีเทียนเห้าโดยไม่ต้องสงสัย

ฉีเทียนเห้ายังมีชีวิตอยู่จริงๆ

เสี่ยวปิงรู้จะต้องดีใจแน่ๆเลยสิ?

ถึงแม้คิดอยู่เช่นนี้ แต่สีหน้าของเยหลิน ไม่เห็นความดีใจแม้แต่นิดเลย

นับบัดนี้ อารมณ์ทุกอย่างของเขาล้วนอยู่ในดวงตา

แต่ว่าดวงตาคู่นั้นซับซ้อนมาก

"นี่คือสามีของข้า เจ้าดูให้หน่อยสิ โรคของเขาเจ้ารักษาได้หรือเปล่า?"ปารีย่าอ้าปาก

เยหลินได้ยินเช่นนี้ก็เดินขึ้นไปจับชีพจรให้ฉีเทียนเห้าที่นอนอยู่บนเตียง

ชีพจรมั่นคงมาก นอกจากร่างกายอ่อนแอหน่อย อย่างอื่นไม่มีอะไรมาก

ฉีเทียนเห้าในตอนนี้ก็เหมือนแค่นอนหลับไป

แต่เหมือนแตกต่างไปจากการนอนหลับ

การนอนหลับของเขา น่าจะเป็นการบำรุงอย่างหนึ่ง

แต่......ก็ไม่ใช่อย่างสมบูรณ์

เพราะเขาสามารถสังเกตได้ว่าร่างกายของเขาได้ฟื้นคืนจากการบำรุงมานานแล้ว

ตอนนี้เขาเหมือนเป็น......

"เป็นยังไงบ้าง?"ปารีย่าเห็นว่าเยหลินปล่อยมือ ทันใดนั้นก็มีความรีบร้อน

เยหลินเงยหน้ามองไปทางปารีย่าอย่างใจเย็น"ข้าไม่มีวิธีอะไร"