แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 855

ตอนที่ซ่งฉงปิงรู้สึกตัวมาได้ก็ไม่ทันแล้ว

แต่การยืนรอความตายมาหานั้นไม่ใช่นิสัยของนาง

ตอนที่ปารีย่าโจมตีมาที่ตัวเอง ซ่งฉงปิงก็หยิบเข็มเงินขึ้นมา และหันไปอย่างรวดเร็ว แทงไปที่ฝ่ามือของปารีย่า

เหมือนกับว่าจะตายไปพร้อมกัน

แต่ทุกสิ่งที่ซ่งฉงปิงนึกว่าจะเกิดขึ้น ในที่สุดก็ไม่ได้เกิดขึ้น

ตอนที่นางนึกว่าต้องลาตลอดกาลกับเด็กๆของนาง เอวของนางก็ถูกมือใหญ่ข้างหนึ่งจับเอาไว้ จากนั้นวิ่งห่างไกลจากปารีย่า

ซ่งฉงปิงนิ่งอึ้ง

ปารีย่าก็อึ้งไปเลย

แม้กระทั่งฉีเจ๋อซวนและหนานเฉินล้วนอึ้งไปหมด

ในเวลานี้ องครักษ์มืดที่ฉีเจ๋อซวนพามาก็มาถึงพอดี

ฉีเจ๋อซวนมองไปฝั่งของซ่งฉงปิงทีหนึ่ง จากนั้นสั่งกับองครักษ์มืดว่า"ฆ่าพวกเขาสิ!"

คำว่าพวกเขา แน่นอนว่าหมายถึงองครักษ์มืดที่โอบล้อมเยหลิน

ถึงแม้ไม่รู้จักเยหลิน แต่ถูกโอบล้อมในเวลานี้ ทำให้ฉีเจ๋อซวนรู้ว่า เป็นคนกันเองแน่นอน

องครักษ์มืดรับคำสั่งแล้วเข้าร่วมการต่อสู้ของฝั่งเยหลินพร้อมกับหนานเฉิน

คราวนี้ก็ไม่ใช่คนส่วนมากรังแกคนส่วนน้อยแล้ว

ฉีเจ๋อซวนที่ลงคำสั่งเสร็จ ตอนนี้ขอบตาแดงไปเลย

มือคู่หนึ่งที่เล็กและบางเฉพาะคนวัยรุ่นของเขานั้น ตอนนี้ได้กำอย่างแน่น เหมือนทนอะไรอยู่

ส่วนซ่งฉงปิงเอียงหน้าและเบิกตากว้างจ้องคนที่กอดตัวเองเอาไว้

เขา

เขาตื่นแล้วหรือ?

ฉีเทียนเห้ามองซ่งฉงปิง เม้มปากไว้ ตาก็ไม่กะพริบเลย

เหมือนกับว่าเขาอยากรวมตัวนางเข้าร่างกายของตัวเองในเวลานี้โดยผ่านการจ้องมองนาง

สมองของเขามีเพียงคำพูดเดียว : นางยังมีชีวิตอยู่ นางยังมีชีวิตอยู่จริงๆ

ทันใดนั้น ทั้งสองคนก็มองเข้าหากัน ไม่ได้พูดอะไรทั้งสิ้น เพียงสบตาอย่างเงียบๆ

ถึงแม้ไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาได้สื่อความหมายหลายๆอย่าง

"พวกเจ้ารีบปล่อย ปล่อยสิ!"ปารีย่าเห็นว่าทั้งสองคนกอดไว้อย่างแน่น และบรรยากาศยังร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ปารีย่าก็บ้าคลั่งซะแล้ว

ตอนนี้นางไม่เหมือนเจ้าเมืองหญิงเลย แต่เหมือนเป็นหญิงแต่งชายที่ปากร้ายคนหนึ่ง!

สำหรับซ่งฉงปิงและฉีเทียนเห้า ปารีย่าทำลายบรรยากาศเหลือเกิน

ฉีเทียนเห้าเปลี่ยนจากการกอดเป็นจับ"เจ้า รนหาที่ตาย!"

คำพูดสั้นๆ กลับทำให้ปารีย่าเกือบจะอาเจียนเลือดออกมา

นางไม่ใช่คนตาบอด

ดังนั้นนางก็เห็นว่าเมื่อกี้นร้เขาอ่อนโยนต่อผู้หญิงคนนั้นมาก

แต่ทำไมถึงเย็นชาขนาดนี้ต่อนาง?

ปารีย่ามองฉีเทียนเห้าด้วยใบหน้าที่บิดเบี้ยว คดเคี้ยวฟัน"เจ้าอย่าลืมว่า เจ้าเป็นสามีของข้า"

ฉรเทียนเห้าได้ยินเช่นนี้ ก็มีความรังเกียจพาดผ่านในสายตา พูดอย่างเย็นชา"ภรรยาของข้ามาเพียงคนเดียว คือนาง"

ระหว่างที่พูด ก็มองซ่งฉงปิงอย่างอ่อนโยนทีหนึ่ง

ตอนที่มองไปทางปารีย่าอีกทีหนึ่ง ใบหน้าของฉีเทียนเห้ามีแต่ความรังเกียจ"เจ้ามีสิทธิ์อะไร?"

สีหน้าของปารีย่าซีดขาว

นาง มีสิทธิ์อะไร?

นางเป็นคนที่ช่วยชีวิตเขา!

ปารีย่าเต็มไปด้วยความโกรธขรึม จ้องไปที่ฉีเทียนเห้า"ถ้าไม่มีข้า เจ้าก็ตายแล้ว อย่าลืมว่าข้าเป็นคนช่วยเจ้าไว้"

ฉีเทียนเห้าจ้องไปที่ปารีย่าด้วยความเย็นชา และหัวเราะเยาะ"ใช่หรือ?"

ลักษณะเช่นนี้ทำให้ปารีย่าโกรธเข้าไปอีก

แต่ถ้าดูอย่างละเอียด ก็สามารถมองออกได้ว่า ดวงตาของปารีย่ามีความรู้สึกกินปูนร้อนท้อง

ซ่งฉงปิงเห็นเช่นนี้ก็เกิดความสงสัยขึ้นทันที

หรือว่าปารีย่าไม่ใช่คนช่วยฉีเทียนเห้า?

ซ่งฉงปิงมองไปทางฉีเทียนเห้า ฉีเทียนเห้าบีบมือของซ่งฉงปิง สะกิดให้นางไม่ต้องพูดอะไร

ถึงแม้เวลานี้ปารีย่ากินปูนร้อนท้อง แต่สิ่งที่มีมากกว่านั้นคือความโมโห"ไม่ยอมรับหรือ?ถ้าไม่ใช่หลายปีนี้ข้าได้เชิญหมอจากทุกทิศมารักษาเจ้า เจ้าจะตื่นมาได้หรือ?และตอนนี้เจ้าเป็นสามีของข้า เจ้าจะกอดผู้หญิงคนอื่นไม่ได้"