แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 300

ท้องฟ้าสว่างแล้ว คนเดินเท้ากับพ่อค้าต่างเดินขวักไขว่บนถนน

เกาซื่อกับแม่นมอูนั่งอยู่โรงเตี๊ยมตรงข้ามเรือนเล็กหลังนั้น เม้มริมฝีปากแน่น

“เจ้าคิดว่าอิ๋งอิ๋งราบรื่นหรือไม่” เกาซื่อกล่าว

“วางใจเถิด ต้องราบรื่นแน่ นายหญิงดูสิ โคมแดงบนต้นไม้นี้แขวนได้งดงามนัก” แม่นมอูกล่าว

เกาซื่ออดไม่ได้ที่จะยิ้ม

นี่เป็นสัญญาณลับระหว่างพวกนาง

หากเหยาอิ๋งอิ๋งทำการเป็นสามีภรรยากับองค์รัชทายาทราบรื่น ก็จะแขวนโคมแดงไว้บนต้นไม้

เมื่อคืนเกาซื่อก็หลบอยู่ในที่ลับ พอเห็นโคมแดงนั่น จึงกลับบ้านอย่างสบายใจ

“นายหญิง โคมแดงอันที่สองแขวนแล้ว!” แม่นมอูพูด

“อิ๋งอิ๋งเตรียมตัวพร้อมแล้ว” เกาซื่อยืนขึ้น “พวกเรารีบไปดำเนินการ”

อีกประเดี๋ยว นางจะปลุกปั่นคนให้เข้าไปในเรือนหลังนั้น แน่นอนว่าไม่ใช่เพื่อดูอิ๋งอิ๋งกับองค์รัชทายาทนอนด้วยกัน

บุกเข้าไปในเรือน อิ๋งอิ๋งต้องนั่งอยู่ในนั้นด้วยเสื้อผ้าเรียบร้อย ส่วนองค์รัชทายาทจะนอนอยู่บนเตียง และหลับอยู่

ถึงตอนนั้นนางจะถามอิ๋งอิ๋งว่ามาทำอะไรที่นี่ อิ๋งอิ๋งจะพูดอย่างตะกุกตะกักว่ามาเดินเล่นที่นี่กับองค์รัชทายาทตั้งแต่เช้า

รอให้อิ๋งอิ๋งตั้งครรภ์จริง ๆ ต่อให้เจิ้งมั่วอี๋จะไม่ยอมรับ พวกเขาก็เอาวันนี้มาเป็นหลักฐาน จากนั้นฮองเฮากับฮ่องเต้จะตรวจสอบได้ว่าคืนนั้นองค์รัชทายาทบังเอิญไม่อยู่ตำหนักพอดี และเช้าวันนั้นพวกเขาก็ปรากฏตัวด้วยกันที่เรือนหลังนี้

เมื่อตรวจสอบระยะเวลาของท้องนางอีกครั้ง ก็ตรงกับวันที่แล้ว องค์รัชทายาทคิดจะไม่ยอมรับคงไม่ได้แล้ว

โคมแดงอันที่สองแขวนแล้ว นั่นก็หมายความว่าบุกเข้าไปได้แล้ว!

เกาซื่อเดินลงไปชั้นล่างด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังและตื่นเต้น

……

ภายในเรือน

เหยาอิ๋งอิ๋งโดนเหออี้จือทรมานมาทั้งคืนแล้ว

ท้องฟ้าสว่างแล้ว แต่เหออี้จือเศษสวะผู้นี้ยังคงทรมานนางอยู่…

นางตะโกนจนเสียงแหบแล้ว รู้สึกว่าทั้งร่างกายล้วนไม่ใช่ตัวเอง เหมือนกับผ้าขาดรุ่งริ่งที่ถูกปฏิบัติตามใจชอบ

ดวงตานางว่างเปล่า สิ้นหวัง มืดมน นี่ก็คือเป็นนรกสินะ!

แต่ต่อมา เหยาอิ๋งอิ๋งถึงรู้ว่า นรกยังมีอีกสิบแปดขุม

เจิ้งมั่วอี๋ที่นอนอยู่บนเตียงมาตลอดเริ่มขยับตัวแล้ว เริ่มแรกเปลือกตาสั่นเบาๆ นิ้วมือขยับเล็กน้อย ตามด้วยส่งเสียงออกมาทางจมูกเบา ๆ

ไม่……

เหยาอิ๋งอิ๋งเห็นการกระทำของเจิ้งมั่วอี๋ ดวงตาซึ่งไร้จิตวิญญาณมานานเบิกกว้างอีกครั้ง

อย่าทำแบบนี้กับนาง!

“อืม…” เจิ้งมั่วอี๋รู้สึกปวดหัวอยู่พักหนึ่ง