แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 305

“ฝ่าบาท ทรงต้องแยกเป็นเรื่องๆ ไปนะเพคะ ในอดีต...อิ๋งอิ๋งอาจโง่เขลาไม่รู้ความ แต่ตอนนี้…” เกาซื่อพลันร้องไห้โฮด้วยความเสียใจ

“หุบปาก!” หมิงซุ่นตี้ตะโกนเสียงเย็นชาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “หลี่คุน! เรียกตัวท่านหมอมา”

“พ่ะย่ะค่ะ” หลี่คุนเงยหน้ารับคำสั่งและตะโกนออกไป “เรียกตัวท่านหมอ”

เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง ท่านหมอจึงเดินเข้ามาพร้อมกับคุกเข่าลงกับพื้น “คารวะฝ่าบาท กระหม่อมได้ตรวจสอบเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคุกแล้ว พบว่าเหล้าที่ผู้คุมดื่มเข้าไปนั้นไม่มีสิ่งใดผิดปกติ พวกเขาทั้งสองเพียงมีอาการเมาค้างเท่านั้น ไม่มีร่องรอยของยาพิษหรือถูกวางยาเลยพ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่ ไม่ ไม่นะ!” เหยาอิ๋งอิ๋งไม่อาจควบคุมอารมณ์ได้อีกต่อไป นางกรีดร้องอย่างสุดเสียง “เหยาชิงหลีรู้เรื่องยาเป็นอย่างดี! นางมีทักษะทางการแพทย์ที่ดีเยี่ยม นางเก่งกว่าท่านหมอด้วยซ้ำ นางวางได้โดยที่ท่านหมอตรวจไม่เจอ! เขาแค่ตรวจไม่เจอ มันต้องเป็นฝีมือของนาง!”

“นี่ท่าน…” ใบหน้าแก่ชราของท่านหมอแปรเปลี่ยนเป็นสีขาวซีด เขาชี้นิ้วไปที่ตนเองยังไม่เข้าใจนัก นี่นางกำลังกล่าวหาว่าวิชาการแพทย์ของเขาไร้คุณภาพ ไม่อาจตรวจสอบยาพิษได้ ไม่ว่าเป็นผู้ใดคงโกรธทั้งสิ้น “ข้าเป็นถึงศิษย์แห่งหุบเขาเทียนอีเชียวนะ!”

“ตบปากประเดี๋ยวนี้!” หมิงซุ่นตี้รู้สึกรังเกียจเกินกว่าจะมองใบหน้าของเหยาอิ๋งอิ๋งอีกต่อไป

ทันใดนั้น ขันทีสองคนจึงรีบวิ่งเข้ามา พร้อมกับจับตัวเหยาอิ๋งอิ๋งและตบไปที่ปากของนาง

“เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ”

“อื้อ โอ๊ย…”

จากนั้นหมิงซุ่นตี้จึงตะโกนอย่างเย็นชา “เหยาอิ๋งอิ๋งในฐานะเช่อเฟยขององค์รัชทายาท ทว่ากลับมีสัมพันธ์สวาทกับชายอื่น จงรับโทษพร้อมกับเหออี้จือด้วยการโบยสามสิบ ครั้งและจับตัวใส่กรงไม้ไผ่ถ่วงน้ำ”

“ประเดี๋ยวก่อน” ตอนนั้นเองที่เสียงหวานดังขึ้นจากด้านหลัง “หุบเขาเทียนอีไร้พรสวรรค์ ทำให้มีลูกศิษย์ที่ไร้ความสามารถอย่างท่านหมอ สู้หมอเทวดาบ้านๆ ไม่ได้ด้วยซ้ำ แม้แต่พิษของนางยังตรวจไม่พบเช่นนี้”

เหยาชิงหลีพลันหรี่ตาลงครึ่งหนึ่ง เมื่อหันไปกลับเห็นหญิงสาวอายุราว 17-18 ปีเดินเข้ามา นางสวมชุดสีแดงสดสะดุดตา ใบหน้างดงามและทั้งตัวแวววับไปด้วยอัญมณี

“แม่นางเหยา พบกันอีกแล้ว” คิ้วทรงเสน่ห์ของหญิงสาวเต็มไปด้วยรอยยิ้มดูถูก

“ที่แท้ก็ท่านหญิงนี่เอง” เหยาชิงหลียกมุมปากขึ้นเล็กน้อย

“ลั่วซินเม่ย ท่านหญิงแห่งภูเขาหย่งซานขอคารวะฝ่าบาท” ลั่วซินเม่ยโค้งคำนับ

“อ้อ ที่แท้ก็ท่านหญิงหุบเขาเทียนอีแห่งภูเขาหย่งซานนี่เอง” ฮ่องเต้หมิงซุ่นขมวดคิ้ว “พวกเจ้าควรจะมาถึงในวันพรุ่งนี้ไม่ใช่หรือ เหตุใดจึง…”

ฮ่องเต้หมิงซุ่นรู้สึกขุ่นเคืองพระทัยเล็กน้อย ต่อให้นางเป็นคนของหุบเขาเทียนอี แต่การบุกเข้ามาโดยพลการเช่นนี้ ทำให้เขารู้สึกไม่ชอบใจมากนัก

“กราบทูลฝ่าบาท เมื่อเช้าตรู่วันนี้ศิษย์พี่ของหม่อมฉันหลอมยาหวนคืนพลังได้สำเร็จ แต่กล่องหยกที่บรรจุยาได้รับความเสียหายระหว่างทาง กล่องหยกนั้นจำเป็นต้องทำมาจากหยกม่วงแห่งภูเขาหลานอวิ๋น บริเวณนี้มีเพียงแถวนี้เท่านั้นที่มี หม่อมฉันกลัวว่าพลังปราณยาจะรั่วไหลออกไป จึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกเสียจากเข้ามายังเมืองหลวง ฝ่าบาทโปรดอภัยให้หม่อมฉันด้วย” ลั่วซินเม่ยกล่าว

“หืม? ยาหวนคืนพลังงั้นหรือ?” ดวงตาของฮ่องเต้หมิงซุ่นเป็นประกาย

นั่นเป็นของชั้นดี! ไม่ว่าจะเจ็บป่วยหรือบาดเจ็บ ชีวิตตกอยู่ในอันตราย ขอเพียงมียาหวนคืนพลังจะสามารถอยู่รอดได้อีกห้าวัน

ฮ่องเต้หมิงซุ่นผ่อนคลายเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวด้วยรอยยิ้ม “หลี่คุน รีบไปนำหยกม่วงมาให้กับนางเร็วเข้า”