แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 304

ณ ตรอกสี่ไผ่

เหยาชิงหลีกำลังนั่งอ่านตำราแพทย์บนเก้าอี้ไม้ยาว

ในขณะที่ชิวอวิ๋นกำลังปักผ้าอย่างเหม่อลอย ส่วนซย่าเอ๋อร์เอาแต่เดินวนไปมาด้วยหัวใจที่ไม่สงบสุข

เนื่องจากการพบกันลับ ๆ ระหว่างเหยาอิ๋งอิ๋งและเหออี้จือแพร่กระจายไปทั่วทุกมุมเมือง ทำให้เกิดเสียงหัวเราะเย้ยหยันตามมา

ว่ากันว่าเหยาอิ๋งอิ๋งแสร้งทำเป็นสตรีไร้เดียงสา แต่ในความเป็นจริงคือสตรีกร้านโลกและเห็นแก่เงิน

นอกจากนั้นบางคนยังเยาะเย้ยที่ราชวงศ์หูหนวกตาบอด เลือกสตรีเห็นแก่เงินเช่นนี้มาเป็นลูกสะใภ้

ซย่าเอ๋อร์กับสาวรับใช้คนอื่น ๆ ทั้งรู้สึกสะใจและหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน

“ตอนนี้ชื่อเสียงของเหยาอิ๋งอิ๋งถูกทำลายจนสิ้นแล้ว และนางสวมเขาให้กับองค์รัชทายาทอีก! แต่...นอกจากทุกคนจะด่าทอเหยาอิ๋งอิ๋ง คนเหล่านั้นยังหัวเราะเย้ยหยันฮ่องเต้และองค์รัชทายาทอีกด้วย ข้าเกรงว่า...” ซย่าเอ๋อร์กระซิบเสียงเบาด้วยความประหม่า

“เกรงว่าเหออี้จือจะทรยศคุณหนูน่ะสิ” ชิวอวิ๋นเหลือบมองเหยาชิงหลีด้วยความกังวล

“เหอะ ไม่ต้องกังวลหรอก” เหยาชิงหลีพลันปิดหน้าหนังสือ “สุนัขจอมประจบประแจงตัวแทบใกล้จะเสียสติแล้ว ใจคิดเพียงอยากตอกย้ำให้เหยาอิ๋งอิ๋งอับอาย เหยาอิ๋งอิ๋งและเกาซื่อคิดถึงข้าแล้ว แต่เขาจะไม่เป็นอย่างที่พวกนางคิดอย่างแน่นอน”

“เกรงว่าพวกนางจะบอกว่าเป็นฝีมือคุณหนูน่ะสิเจ้าคะ ฮ่องเต้พระองค์เองก็จะสงสัยคุณหนูตามไปด้วย”

“มันแน่นอนอยู่แล้ว” เหยาชิงหลีพลันลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย “จวนแล้วกระมัง!”

“จวนอะไรหรือเจ้าคะ” สาวรับใช้ทั้งสองตกใจ

“พระราชโองการของฮ่องเต้!”

เมื่อนางพูดจบ เสียงเคาะประตูด้านนอกก็ดังขึ้น ทำให้ซย่าเอ๋อร์สะดุ้งเล็กน้อย

“พวกเจ้าอยู่ที่บ้านจับตาดูเสียวเป่าไว้ให้ดี” เหยาชิงหลีพูดจบและเดินออกไป

เมื่อประตูถูกเปิดออก จึงเห็นขันทีผู้น้อยคนหนึ่งยืนอยู่ข้างนอก “แม่นางเหยา ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่งให้เรียกตัวท่าน เชิญแม่นางไปกับบ่าวด้วยเถิด”

“ตกลง” เหยาชิงหลีพยักหน้ารับ

หลังจากเดินออกนอกประตู พวกเขาจึงขึ้นไปบนรถม้า

หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาก็ไปถึงพระราชวัง เหยาชิงหลีเดินติดตามขันทีผู้น้อยเข้าไปในห้องทรงพระอักษร

จากนั้นจึงเห็นเหยาอิ๋งอิ๋ง เกาซื่อและคนอื่น ๆ คุกเข่าอยู่กับพื้น เมื่อเห็นเหยาชิงหลีเดินเข้ามา ดวงตาของพวกนางจึงฉายแววดุร้ายในทันที

“นังสารเลว เจ้าทำร้ายข้า! ข้าจะฆ่าเจ้า!” เหยาอิ๋งอิ๋งพุ่งตัวเข้าไปหาเหยาชิงหลีอย่างบ้าคลั่ง

ดวงตาของเหยาชิงหลีเฉียบคม นางเบี่ยงตัวหลบการโจมตีของเหยาอิ๋งอิ๋ง ทำให้นางก้าวพลาดและล้มลงกับพื้นในทันใด

“บังอาจ!” หมิงซุ่นตี้มองเหยาอิ๋งอิ๋งด้วยความเย็นชา