แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 303

“หม่อมฉัน…ที่หม่อมฉันนัดไว้ไม่ใช่เขา…หม่อมฉันนัดกับองค์รัชทายาทเอาไว้!” เหยาอิ๋งอิ๋งไม่สนใจสิ่งใดแล้ว

“เจ้านัดกับรัชทายาทไปทำอะไร?” สื่อฮองเฮาจ้องมองด้วยความโมโห “ยามค่ำคืน เจ้าหญิงสาวที่ยังไม่ได้แต่งงาน กลับนัดกับรัชทายาทไว้?”

“หม่อมฉัน…หลายวันก่อนหน้านั้น รัชทายาทเข้าใจหม่อมฉันผิดไป บอกว่าจะยกเลิกการหมั้นหมายกับหม่อมฉัน รัชทายาทยังบอกว่าไม่มีเวลาว่าง ถึงได้นัดไว้ยามค่ำคืน หม่อมฉันเพียงแต่ต้องการอธิบายกับรัชทายาท…ฮือฮือ…”

“เหยาอิ๋งอิ๋ง เป็นครั้งแรกที่ข้าได้เห็นความสามารถของเจ้า! เจ้าเก่งกาจมาก! โกหกจนกลายเป็นธรรมชาติ ลืมตาพูดโกหก แล้วยังมั่นใจได้เช่นนี้ ทำทีน่าสงสาร”

วันนี้เจิ้งมั่วอี๋ถือว่าได้เปิดหูเปิดตาแล้ว พระเจ้า ก่อนหน้านั้นเขาตามืดบอดไปมากเท่าไหร่กัน!

ในตอนนั้นทุกคนต่างก็รู้ว่าว่าเหยาอิ๋งอิ๋งไม่ใช่คนดีอะไร มีเพียงแค่เขาที่จมดิ่งลงไปหล่มกลิ่นเหม็นเน่าของนาง หลงเชื่อโดยที่ไม่สงสัยใด

“เสด็จพ่อ เสด็จแม่ เสด็จย่า!” เจิ้งมั่วอี๋ประสานมือ กัดฟันเอ่ยออกมา “เป็นเหยาอิ๋งอิ๋งที่นัดกระหม่อมออกไปจริงๆ เมื่อกระหม่อมไปถึงที่นั่นได้ไม่นาน กระหม่อมก็ถูกวางยา สลบไปเหยาอิ๋งอิ๋งคนชั้นต่ำไร้ยางอาย นางคิดจะปีนขึ้นเตียงกับกระหม่อม”

สือฮ่องเฮาและเหมยไทเฮาต่างก็ตะลึงไป จ้องมองเหยาอิ๋งอิ๋งด้วยความโกรธ

“ไม่ใช่นะเพคะ!” เหยาอิ๋งอิ๋งตกใจเสียจนใบหน้าซีดขาว ร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด “หม่อมฉันนัดองค์รัชทายาทไว้…เพื่อคิดที่จะอธิบายให้ชัดเจนจริงๆ ท่านเข้าใจผิดแล้ว ฮือฮือ…ในตอนนั้นท่านสลบไปได้ไม่นาน หม่อมฉันเองก็สลบหมดสติไปด้วย ในตอนที่หม่อมฉันได้สติขึ้นมา ก็ถูก…ฮือฮือ…พวกเราต่างก็ถูกใส่ร้าย! เป็นเหยาชิงหลี! เป็นนางคนชั้นต่ำนั่น!”

“ใช่แล้ว เป็นเหยาชิงหลีที่ใส่ร้าย” เกาซื่อชี้ไปยังเหออี้จือด้วยนิ้วมือสั่นเทา “มองไปที่เขา…เขายังคงสวมชุดนักโทษอยู่! เดิมก็ควรจะเป็นคนที่ถูกขังอยู่ในคุก กลับหนีออกมาได้ แล้วยังไปถึงเรือนนั้นได้อีก…”

“จะต้องเป็นเหยาชิงหลี! จะต้องเป็นนาง!” เดิมทีเหยาอิ๋งอิ๋งเพียงคิดจะใส่ร้ายเหยาชิงหลี แต่เมื่อเอ่ยถึงแล้ว ก็ราวกับจะล่วงรู้ขึ้นมา

ใช่แล้ว จะต้องเป็นเหยาชิงหลี! มิฉะนั้น ด้วยปัญญาของเหออี้จือแล้ว จะหลบหนีออกมาจากคุกได้อย่างไร?

“จะต้องเป็นเหยาชิงหลีที่ช่วยเหออี้จือช่วยออกมาจากคุก แล้วส่งไปที่เรือนนั่น…จากนั้น เหยาชิงหลีก็วางยาสลบที่เรือนนั่นเอาไว้ก่อนหน้าแล้ว รัชทายาทเมื่อสูดดมยาสลบนั่นก็สลบไป จากนั้นหม่อมฉันเองก็สลบไปด้วย…สุดท้าย เหยาชิงหลีก็ให้เหออี้จือจับข้า…ฮือฮือ…”

ขณะที่เอ่ยก็มุดเข้าไปร้องไห้ในอ้อมแขาของเกาซื่ออย่างเจ็บปวด

“ข้าหยิบกุญแจขึ้นมา เพราะว่าผู้คุมที่เฝ้าอยู่ดื่มจนเมาหลับไป ข้าถึงได้หลบหนีออกมาได้ ข้าไม่เคยพบเห็นแม้แต่เส้นผมสักเส้นหนึ่งของเหยาชิงหลี” เหออี้จือหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา “เดิมทีข้าคิดจะหลบซ่อนตัวอยู่ในเรือนนั่น ไม่คิดเลยว่าจะพบเหยาอิ๋งอิ๋งวางยาสลบรัชทายาท แล้วคิดบีบบังคับขืนใจรัชทายาท!”

ประโยคที่ว่าคิดบีบบังคับขืนใจรัชทายาท ทำให้เจิ้งมั่วอี๋และหมิงซุ่นตี้กับทุกคนต่างก็รู้สึกอับกายและโกรธเคืองขึ้นมา

ชายหนุ่มมีเกียรติคนหนึ่ง รัชทายาทของแคว้น กลับมาถูกหญิงสาวคนหนึ่งบีบบังคับ?

“ข้าพบเหยาอิ๋งอิ๋งเร่าร้อน รีบร้อนจนแทบทนรอไม่ได้ ก็เลยกระโดดลงไป คนชั้นต่ำนี่เมื่อพบผู้ชายเข้าก็รู้สึกแสบคับ บอกว่าจะเล่นสนุกกับข้า บอกข้าอย่าได้นำเรื่องที่นางจะขืนใจรัชทายาทพูดออกไป เดิมทีข้าคิดจะเล่นสนุกเพียงแค่ชั่วยามหนึ่ง ไม่คิดเลยว่า นางจะเร่าร้อนดุร้ายเกินไป เล่นสนุกเสียลืมเวลาจนฟ้าสว่างไป”

“จากนั้นฮูหยินเหยา ก็นำคนบุกเข้าไป…ฮ่าฮ่าฮ่า! หลังจากที่ถุกคนพบเข้า นางก็ร้องไห้บอกว่าข้าบังคับขืนใจนาง”