แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 302

เจิ้งมั่วอี๋รู้ดี เรื่องนี้ไม่นานจะต้องล่วงรู้ไปถึงหมิงซุ่นตี้

แทนที่จะปล่อยให้หมิงซุ่นตี้ออกคำสั่งมาจับตัวพวกเขา ไม่สู้เขาจับตัวคนเข้าวังไปรับโทษเอง

หมิงซุ่นตี้กำลังว่าราชการเช้า กำลังหารือเรื่องที่จะจัดงานชุมนุมแพทย์สวรรค์ที่จะจัดขึ้นในอีกสิบวัน

“ราชาแห่งภูเขาหย่งซานได้ผ่านเมืองต้นไม้หิน วันพรุ่งนี้เช้าก็จะมาถึงเมืองหลวงแล้ว” ขุนนางตรงหน้าเอ่ยออกมา

“ดี” หมิงซุ่นตี้ถึงได้ปัดเป่าความมืดมนบนใบหน้าออกไป ท่าทีดูสดชื่นมากยิ่งขึ้น

ถึงแม้ว่าเขาจะได้รับข่าวมาว่า นายน้อยหุบเขาเทียนอีและหย่งซานจวิ้นจู่มาถึงนานแล้ว

ทั้งสองคนนั้นออกจากกลุ่มหลัก เที่ยวเล่นไปทั่วเมืองหลวง หลายวันก่อนยังเข้ามาในเมืองหลววง

พวกเขาไม่ยินยอมเปิดเผยตัวตนของตนเอง หมิงซุ่นตี้จึงทำเป็นเปิดตาข้างหนึ่ง ปิดตาข้างหนึ่ง รอพวกเขาติดตามกลุ่มใหญ่เข้าวังมาด้วยกัน

ยาชำระวิญญาณของเขาปีนี้กำลังจะมาถึงแล้ว นี่ทำให้หมิงซุ่นตี้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

ขอเพียงใช้มันต่อไป ก็สามารถยืดอายุไปได้ อย่างน้อยก็สามารถมีอายุไปถึงเก้าสิบปี

“พรุ่งนี้เช้า จะมีรัชทายาทนำคนออกไปต้อนรับด้วยตนเอง” ขณะที่เอ่ย หมิงซุ่นตี้ก็กวาดสายตามองลงไปด้านล่าง จากนั้นก็ตกตะลึงไป “รัชทายาทเล่า?”

“นี่…” เหล่าขุนนางพากันมองหน้ากัน

ในตอนนี้ มีขันทีน้อยพยายามอย่างยิ่งที่จะขยิบตาให้กับหลี่คุน หลี่คุนเดินไป ขันทีน้อยถึงได้เอ่ยอะไรบางอย่างข้างหูหลี่คุน สีหน้าของหลี่คุนเปลี่ยนไปอย่างมาก

“ฝ่าบาท!” หลี่คุนวิ่งเหยาะๆ เข้ามา กระซิบเสียงเบาข้างหูของหมิงซุ่นตี้สองสามคำ

“...” ดวงตาเสือของหมิงซุ่นตีเบิกกว้างขึ้น โมโหเสียจนเคราสั่นเทา ปากอ้ากว้างขึ้น ทว่าอยู่ต่อหน้าของขุนนาง ก็ไม่อาจที่จะส่งเสียงสบถด่าออกมาได้

เขาอดกลั้นเสียจนใบหน้าเขียวคล้ำ ท้ายที่สุดแล้วถึงได้เอ่ยออกมาด้วยริมฝีปากสั่นเทา “กรมพิธีการจัดเตรียมงานเลี้ยงต้อนรับในวันพรุ่งนี้ให้ดี เลิกราชการ!”

เมื่อเอ่ยจบก็สะบัดแขนออกไป

เมื่อทุกคนเห็นท่าทีของหมิงซุ่นตี้ดูจะไม่ถูกต้อง ก็อดที่จะมองหน้ากันไม่ได้

…

หมิงซุ่นตี้ออกจากท้องพระโรงไป โกรธเกรี้ยวเสียจนคำรามออกมาไม่ได้ หลี่คุนที่ติดตามอยู่ด้านหลัง ตกใจเสียจนกายสั่นสะท้าน

ฝีเท้าของเขาแรงเสียจนเกิดลมขึ้นมา ราวกับว่าอสูรที่ออกมาจากนรก

“ปัง” ดังขึ้น เมื่อก้าวเข้าไปในห้องอักษร ก็มองเหนคนที่คุกเข่าอยู่บนพื้น

เหยาอิ๋งอิ๋งผมเผ้ายุ่งเหยิง สวมเสื้อผ้าของแม่นมอูและเกาซือดูอึมครึม ใบหน้าเล็กขาวผ่อง ดวงตาหมองคล้ำหลบอยู่ในอ้อมแขนของเกาซื่อตัวสั่นเทา

เหออี้จือนั่งอยู่ด้านข้าง สองตาเบิกกว้างขึ้น ท่าทีดูโง่เขลา บางคราวก็ส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างน่ากลัว

“ฝ่า ฝ่าบาท…” เหยาอิ๋งอิ๋งเมื่อพบหมิงซุ่นตี้ ก็ส่งเสียงดังออกมาก่อนกระโจนเข้าไปกอดขาของหมิงซุ่นตี้ร้องไห้ออกมา “ฝ่าบาท! ขอร้องฝ่าบาทได้โปรดให้ความเป็นธรรมกับอิ๋งอิ๋งด้วย!”

“ขอร้องฝ่าบาท จะต้องคืนความบริสุทธิ์ให้กับอิ๋งอิ๋งด้วยเพค่ะ!” เกาซื่อและแม่นมอูรีบร้องไห้ออกมา