แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 312

ใบหน้าอันชราภาพของหมิงซุ่นตี้นิ่งขรึมจนน่ากลัว

“ฝ่าบาท” ในเวลานี้หลี่คุนก็วิ่งเข้ามาอย่างกระหืดกระหอบ “บ่าวได้พบสิ่งนี้ในห้องของฮูหยินเหยาพ่ะย่ะค่ะ”

ขณะที่พูดก็หยิบกล่องเล็ก ๆในมือยื่นมาให้

“ฝ่าบาท ข้างในนี้คือยาสลบ และก็มียาแก้ด้วยพ่ะย่ะค่ะ” ท่านหมอกล่าว

เหยาอิ๋งอิ๋งและเกาซื่อตกใจจนหน้ามืดตาลาย

แววตาของหมิงซุ่นตี้มืดมนสนิท

“สุดท้ายแล้วก็เป็นผู้หญิงมักมากอย่างเหยาอิ๋งอิ๋งผู้นี้ที่ก่อเรื่องทั้งสิ้น!” เหมยไทเฮากล่าวอย่างเย็นชา “กล้ามากที่วางแผนร้ายกับองค์รัชทายาท! ตอนนี้ก็สมควรแล้วที่จะรับผลกรรมที่ตัวเองก่อขึ้น”

“ส่วนชิงหลี...เดิมทีก็ตั้งใจจะไปช่วยองค์รัชทายาทอยู่แล้ว! แต่เพื่อจะระบายความอัดอั้นที่มีถึงได้พาเหออี้จือไปด้วย ให้เขาได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงอันน่าเกลียดของเหยาอิ๋งกับตา”

เจิ้งมั่วอี๋ชะงักไปเล็กน้อยอดไม่ได้ที่จะเหล่ไปมองเหยาชิงหลี เขารู้สึกอบอุ่นหัวใจและรู้สึกซาบซึ้งขึ้นมาเล็กน้อย

“นับไปนับมาก็ล้วนเป็นบัญชีแค้นที่ไร้สาระทั้งสิ้น” เหมยไทเฮากล่าว “เรื่องนี้ก็ให้จบแบบนี้เถอะ! อีกไม่กี่วันก็จะเป็นงานชุมนุมของเหล่าหมอสวรรค์แล้ว เมื่อถึงตอนนั้นสี่แคว้นจะรวมตัวกัน ถึงตอนนั้นจะทำให้คนอื่นหัวเราะเยาะเอาได้”

“ฮึ ตอนนี้เรื่องน่าขำยังมีไม่พออีกหรือ?” หมิงซุ่นตี้ทำสีหน้าอึมครึมและตบโต๊ะอย่างแรงหนึ่งที “สารเลว! เรื่องในวันนี้ถ้าหากใครหน้าไหนพูดจาเหลวไหลออกไป ข้าไม่มีทางจบแค่นี้แน่!”

“...” ท่านหมอและคนอื่น ๆ พากันเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ทันที กลัวจนไม่กล้าส่งเสียงออกมา

“ฝ่าบาท!” เหยาลี่เฟิงคุกเข่าดังตุบด้วยสีหน้าซีดขาวและน้ำเสียงก็สั่นเทาเล็กน้อย “ได้โปรดฝ่าบาท...ละเว้นชีวิตอิ๋งอิ๋งกับท่านแม่ของกระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะ...”

เดิมทีคิดว่าหมิงซุ่นตี้จะพาลโกรธอย่างมาก แต่คาดไม่ถึงว่าพระองค์จะทำเพียงหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา “วางใจได้ ข้าจะละเว้นชีวิตนาง!”

เมื่อพูดจบ ดวงตาพยัคฆ์คู่นั้นก็ตวัดมาจ้องที่เหยาอิ๋งอิ๋งอย่างเย็นชา “เหยาอิ๋งอิ๋งกับเหออี้จือมีใจต่อกัน แต่องค์รัชทายาทพึงใจในความงามของเหยาอิ๋งอิ๋งจึงได้แย่งคนรักของเขามา ดังนั้นจึงได้เกิดเรื่องตลกเช่นนี้ออกมาได้ ตอนนี้ข้าจะยกเหยาอิ๋งอิ๋งให้กับเหออี้จือ และจะให้จัดงานแต่งงานขึ้นภายในสามวัน!”

“...” เหยาอิ๋งอิ๋งรู้สึกมึนงงไปครู่หนึ่ง จากนั้นกรีดร้องออกมา “ฝ่าบาท หม่อมฉันไม่แต่งงานกับเหออี้จือเพคะ! หม่อมฉันยินดีโกนผมบวชเป็นแม่ชี! ฝ่าบาท!”

“ลากตัวออกไป!” สื่อฮองเฮากล่าวอย่างเย็นชา

ทันใดนั้นก็มีขันทีสองคนมาลากตัวเหยาอิ๋งอิ๋งกับเกาซื่อออกไป

“ฮือ ๆ....ข้าไม่แต่ง! ไม่แต่ง! ให้หม่อมฉันตายเสียดีกว่าเพคะ!”

นางไม่มีทางแต่งงานกับเหออี้จือหรอก!

เจ้าคนไร้ประโยชน์เช่นนี้ นางไม่เคยเห็นเข้าอยู่ในสายตาแม้แต่ครั้งเดียว!

ในสายตาของนาง เขาน่าขยะแขยงเหมือนกับก้อนอึยังไงยังงั้น!

ตอนนี้กลับให้นางแต่งงานกับก้อนอึงั้นหรือ? คนอย่างเหยาอิ๋งอิ๋งใช้ชีวิตอย่างสูงส่งมานานกว่าสิบปีแล้ว ตอนนี้กลับให้แต่งงานกับคนไร้ประโยชน์เช่นนี้ สู้ฆ่านางให้ตายเสียยังดีกว่า!

นอกจากนี้ยังเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีก หากนางแต่งเข้าไปจะต้องถูกเหออี้จือเจ้าคนไร้ประโยชน์คนนี้ย่ำยีทุกวันเป็นแน่!

อวี๋อ๋องที่ยืนมองอยู่ข้าง ๆ อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา ดูท่าเสด็จพ่อน่าจะโกรธมากจริง ๆ เสียแล้ว!

นางแพศยาอย่างเหยาอิ๋งอิ๋งถูกลากตัวออกไปฆ่าเป็นร้อย ๆ ครั้งก็นับว่ายังไม่เกินไป

แต่เสด็จพ่อคิดว่าการฆ่านางนั้นดูง่ายเกินไปสำหรับนาง จึงเลือกวิธีที่ทำให้นางมีชีวิตอยู่เหมือนตายทั้งเป็น โดยให้นางแต่งงานกับคนที่นางดูถูกมากที่สุด