แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 367

"ช้าก่อน ชิงหลี" อวี๋อ๋องกล่าวอย่างร้อนรน "ให้ข้าเป็นผู้ช่วยของเจ้าเถอะ เจ้าพาข้าไป!"

"ท่านอ๋อง เรื่องนี้ท่านก็จะแย่งกับกระหม่อมงั้นหรือ?" ฉินอิงสยง ตกตะลึง

"ไม่ได้นะเพคะ!" เหยาชิงหลีจ้องมองอวี๋อ๋อง "เขาขอมาก่อนนะเพคะ ท่านยังจะแย่งกับเขาอีก? อีกทั้งที่เขาไปหุบเขาเทียนอี นั่นก็เพื่อเรียนรู้และเปิดโลกทัศน์ แล้วท่านล่ะจะไปทำไม? ท่านก็แค่อยากไปเที่ยว! ซึ่งจะไปเที่ยวที่ไหนก็ได้ แต่ทำไมต้องมาแย่งโอกาสล้ำค่าในการเรียนรู้ของเขาด้วยเล่า"

"ใช่พ่ะย่ะค่ะ" ฉินอิงสยงพยักหน้าอย่างคับข้องใจ

"อีกทั้ง นี่ก็ไม่ใช่เรื่องผู้ช่วยหรือไม่ใช่ผู้ช่วย หากฝ่าบาทให้ท่านไป บอกให้ท่านไปด้วยก็ได้แล้ว แต่เห็นอย่างชัดเจนว่าไม่ให้ท่านไป ท่านลองมองดูอีกสามแคว้นสิ พวกเขาล้วนส่งขุนนางคนสำคัญมาเป็นหัวหน้าคณะทูต ต้าฉู่ของพวกเรา ให้สองคนนั้นออกเดินทางไปด้วยนั้นก็มากเกินพอแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นท่าน...แคว้นไหนบ้างที่ทำเรื่องอะไรใหญ่โตขนาดนี้? มันทำให้ดูเหมือนว่าพวกเราชาวต้าฉู่ไม่เคยเห็นโลกกว้างอย่างไรอย่างนั้น"

เหยาชิงหลีกล่าวตำหนิอย่างตรงไปตรงมา

อวี๋อ๋องรู้สึกเศร้าใจ เรื่องเหล่านี้เขาเองก็รู้ดี แต่พอคิดถึงเรื่องที่ตัวเองไปด้วยไม่ได้ แล้วนางก็แค่รู้สึกผิดหวังไปเพียงครู่เดียว หันไปก็หาฉินอิงสยงมาแทนที่เขาได้แล้ว ไม่ต้องบอกเลยว่าน้อยใจมากขนาดไหน

ที่แท้ในใจของนาง ตัวเขานั้นไม่ต่างอะไรกับฉินอิงสยงเลย!

เขาคิดว่าตัวเองแสดงออกชัดเจนมากแล้ว แต่นางกลับไม่เข้าใจความรู้สึกของเขาเลย!

"นี่ก็สายมากแล้ว" เหยาชิงหลีมองดูอวี๋อ๋อง "หม่อมฉันขอตัวกลับไปดูแลเสียวเป่าก่อน พรุ่งนี้ค่อยเจอกันนะเพคะ"

"เช่นนั้น...เช่นนั้นกระหม่อมก็ไปแล้วนะ! ฮิฮิ!"

พูดจบ เหยาชิงหลีกับฉินอิงสยงก็เดินจากไปเลย

เมื่อตั้งสติได้ ร่างของเหยาชิงหลีก็หายลับตาไปแล้ว

อวี๋อ๋องก็เดินกลับไปด้วยท่าทางที่สับสน

"ท่านอ๋อง เมื่อครู่นี้แม่นางเหยาพูดได้ถูกต้อง ฝ่าบาทไม่มีทางให้ท่านไปอย่างแน่นอน" ต้าฉวนเดินออกมา

"คิดว่าข้าไม่รู้หรือ?" ใบหน้าหล่อเหลาของอวี๋อ๋องเต็มไปด้วยความกังวล "ข้ากำลังคิดว่า เมื่อไรนางจะเข้าใจเสียที?"

"ท่านอ๋อง...กระหม่อมขอพูดตรงๆ ท่านอย่าตีกระหม่อมนะ" ต้าฉวนกล่าวอย่างระมัดระวัง "จากความเห็นของกระหม่อม อะไรที่พวกเราควรทำก็ทำหมดแล้ว หากยังทำเช่นเดิมต่อไป แม่นางเหยาก็คงจะไม่เข้าใจอยู่ดี แทนที่จะทำแบบนั้น มิสู้พูดกับนางไปตรงๆ เลยจะดีกว่านะพ่ะย่ะค่ะ"

อวี๋อ๋องชะงักไป