แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 370

ซย่าเอ๋อร์อุ้มเสียวเป่าแล้วเดินออกไป

“มีของอะไรให้ข้า” เหยาชิงหลีเหลือบมองเขา

มู่เหลียนโยวเดินเข้าไปในห้อง เหยาชิงหลีรีบปิดประตู เกิดอะไรขึ้น มีความลับอะไรหรือ

“เอามา” เหยาชิงหลีแบมือ

“รับไป” มู่เหลียนโยวหยิบอะไรบางอย่างออกจากแขนเสื้อแล้ววางไว้ในมือของนาง

เหยาชิงหลีแบมือ ใบหน้าเคร่งขรึม เห็นไข่มุกเส้นเล็ก มันเป็นหนึ่งในสามสายร้อยไข่มุกที่อยู่บนต่างหูของนาง

“น่าเบื่อ! ต่างหูนี่ซื้อมานานแล้ว ราคาแค่ไม่กี่สิบสลึง หายก็หายไป ไม่มีราคาค่างวด!” เหยาชิงหลีจ้องมองเขา “เล็กขนาดนี้ เก็บมาก็ใส่กลับไม่ได้”

พูดพลางโมโห อยากจะโยนมันทิ้งไป

ทว่า มู่เหลียนโยวจับมือของนาง แย่งไข่มุกนั้นมา "ใครบอกว่าใส่ไม่ได้"

เขยิบเข้าไปใกล้นาง นิ้วเรียวยาวจับติ่งหูขึ้น อีกมือหนึ่งบีบไข่มุก

เหยาชิงหลีรู้สึกเพียงว่าติ่งหูร้อน หน้าแดงระเรื่อ

พอรู้สึกตัว ไข่มุกนั่นก็ถูกเกี่ยวเข้าไปแล้ว

“เจ้า...ทำอะไรน่าเบื่อ!” เหยาชิงหลีปลายหูแดง รีบปิดหูตนเอง

“ไม่น่าเบื่อ สวยมาก” มู่เหลียนโยวเพ่งมองดูนาง

เหยาชิงหลีรู้สึกหงุดหงิด "เดี๋ยวข้าจะโยนทิ้ง!"

“โยนอีกข้าก็จะเก็บอีก” ดวงตาของมู่เหลียนโยวหรี่ลง ริมฝีปากยกยิ้มร้าย เดินเข้าไป “ข้าใส่ให้เจ้าอีกรอบเป็นอย่างไร"

เหยาชิงหลีหายใจติดขัด เขินอายมาก ดวงตากลมโตรีบเลี่ยงสายตาของเขา ไม่กล้าสบตา

“ฮือ ท่านแม่! ท่านแม่!” บัดนี้ เสียงร้องไห้ของเสียวเป่าดังขึ้นนอกประตู

"เสียวเป่า คุณหนู... เอ่อ คือ..." ซย่าเอ๋อร์ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี

เหยาชิงหลีรีบเดินไปเปิดประตู

เสียวเป่ารีบวิ่งพรวดเข้าไป ดวงตาแดงก่ำ กางสองแขนยืนขวางหน้าเหยาชิงหลี "ห้ามรังแกท่านแม่!"

“มีดของเจ้าอยู่ที่ไหน” มู่เหลียนโยวมองลูกหมาป่าน้อย รู้สึกมีความสุขอย่างอธิบายไม่ถูก

“ไม่ใช่เรื่องของเจ้า!” เสียวเป่าโกรธจนร้องไห้ “มีดทำครัวซ่อนแล้ว ห้ามแตะต้อง! ไม่เช่นนั้น ข้าจะสับเจ้า… ดูสิยังรังแกคนอื่นอย่างไร”

“มีดทำครัวเก็บไว้เพราะมันดูไม่ดี ลูกผู้ชายควรใช้กระบี่” ขณะที่เขาพูดเช่นนี้ ชักกระบี่ที่เอวแล้ววางในมือของเสียวเป่า

เสียวเป่าตกตะลึงครู่หนึ่ง ยังไม่ทันโต้ตอบ ก็เกิดเสียงดังตุ๊บ ร่างเล็กๆ ถูกกดดันจนล้มลงก้นจ้ำเบ้า "ฮือ..."

"เจ้า!" เหยาชิงหลีถลึงตามองเขา เพิ่งรังแกนาง ก็มารังแกลูกชายของนางอีก!

เมื่อเอื้อมมือไปช่วยเสียวเป่า แม้ว่าดวงตาจะพร่ามัวด้วยน้ำตา แต่ไม่อาจละสายตาจากกระบี่ได้ กุญแจอายุยืนยังคงห้อยอยู่บนหน้าอก ซึ่งมู่เหลียนโยวมอบให้เสียวเป่า