แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 382

เมืองเทียนอีอยู่ห่างจากเมืองหลวงหนึ่งพันกว่าลี้ ขนบธรรมเนียมประเพณีบางอย่างจึงแตกต่างกัน ของที่ขายที่นี่จึงค่อนข้างแปลกใหม่

ซั่งกวนเยียนเคยมาที่เมืองเทียนอีจึงค่อนข้างรู้จักที่นี่ นางพาเหยาชิงหลีและฉินอิงสยงเดินไปรอบๆ เพื่อซื้อของ

ทั้งสามคนเดินเที่ยวเล่นได้สักพักก็เริ่มหิว

“ด้านหน้ามีหอเฟิ่งหวง หมูตงพัวของที่นี่อร่อยมาก แต่ละวันมีจำกัดเพียงยี่สิบที่เท่านั้น ตอนนี้ยังเช้าอยู่ พวกเราอาจจะทันก็ได้” ซั่งกวนเยียนเอ่ยพลางกลืนน้ำลาย

“แต่ละวันมีจำกัดเพียงยี่สิบที่ ไม่แน่ว่าอาจจะมีคนจองไปจนหมดแล้ว” เหยาชิงหลีเอ่ย

“ไม่ หมูตงพัวของหอเฟิ่งหวงจองไม่ได้ มีเพียงยี่สิบคนแรกที่มาตอนเที่ยงตรงของทุกวันเท่านั้นที่จะซื้อได้”

“ตอนนี้ใกล้เที่ยงแล้ว จะรออะไรล่ะ รีบไปกันเถอะ” ฉินอิงสยงเอ่ยอย่างตื่นเต้น

ทั้งสามคนรีบวิ่งไปยังทิศทางของหอเฟิ่งหวง แต่เมื่อมาถึงทั้งสามคนก็ตะลึง

ด้านในเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย เยี่ยม อย่าได้คิดถึงหมูตงพัวเลย!

“หมูตงพัวหนึ่งที่ หมูตงพัว” เสียงตะโกนดังขึ้น ตาเฒ่าผมขาววัยเจ็ดสิบรีบรุดเข้ามา “เจ้าของร้าน หมูตงพัว”

“ผู้เฒ่าหยวน ท่านมาช้าอีกแล้ว” เจ้าของร้านขมวดคิ้วพลางส่ายหน้า “หมูตงพัวขายหมดแล้ว”

“ช้าอีกแล้ว” ผู้เฒ่าหยวนโมโหจนหน้าพองลม “กว่าข้าจะเก็บเงินได้พอ ยังจะไม่ให้ข้ากินอีก”

“จนปัญญาจริงๆ ท่าน มันเป็นกฎของที่นี่” เจ้าของร้านขมวดคิ้ว “ครั้งหน้าท่านมาให้เร็วกว่านี้แล้วกัน”

“วันก่อนเจ้าก็บอกให้ข้ามาเช้าๆ เมื่อวานก็บอก วันนี้ยังบอกอีก ข้าต้องรอไปถึงตอนไหนถึงจะได้กินหมูตงพัวฮะ? ข้าไม่สน วันนี้ข้าต้องได้กิน” ผู้เฒ่าหยวนตะโกน ก่อนจะนั่งลงกับพื้น

“เอ๊ะๆๆ ท่านลุกขึ้นเถอะ อย่าโวยวายเลย” เจ้าของร้านปวดหัว คิดจะสร้างเรื่องกันอีกแล้ว

“ลุกขึ้นแล้วเจ้าจะให้ข้ากินหรือ?”

“ไม่ได้”

“เจ้า เจ้า…ได้ เจ้าคนเยาว์ ไม่เคารพผู้ใหญ่ เจ็บใจนัก!” เขาพูดพลางกุมหน้าอก “หากข้าโมโหจนตายก็เป็นเพราะเจ้า เจ้าต้องจ่ายเงินมา”