แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 383

“ได้ เจ้าคอยดูแล้วกัน ข้าผู้เฒ่าหยวนจะกินหมูตงพัวของเจ้าวันละชิ้น” ผู้เฒ่าหยวนยืดอก

บทสนทนาของทั้งสองคนเป็นที่ถกเถียงในหมู่ลูกค้า ถึงขั้นมีคนอยากลองบ้าง

“เจ้าของร้าน ข้าร่วมด้วยได้หรือไม่?” ฉินอิงสยงเอ่ย

“ข้าด้วย ข้าด้วย” คนอื่นๆ ก็ยกมือ

“เอ่อ…” เจ้าของร้านมีสีหน้าลำบากใจ

อย่างที่เขาพูดเมื่อครู่ ให้ผู้เฒ่าหยวนลองลิ้มรสอาหารอันโอชะ แต่ละจานก็ย่อมมีค่าใช้จ่าย ผู้เฒ่าหยวนคนเดียวยังพอว่า หากมีคนมากมาย ไม่รู้ว่าต้องใช้อาหารเท่าไร

“เจ้าของร้าน เช่นนี้ดีหรือไม่” เหยาชิงหลีเอ่ยอย่างสนใจ “ลองจานแรกก็ให้จ่ายเงินห้าร้อย จานที่สองหนึ่งตำลึง จานที่สามสองตำลึง หากชนะไม่เพียงแต่จะได้กินหมูตงพัวทุกวัน ซ้ำยังได้เงินอีกห้าสิบตำลึง เมื่อคำนวณแล้วก็ไม่ถือว่าขาดทุน”

เจ้าของร้านตาเป็นประกาย “ดีมาก เอาเช่นนั้นเลย นอกจากผู้เฒ่าหยวนแล้วไม่คิดเงิน แต่ว่าผู้เฒ่าหยวน แม้ว่าจะมีคนอื่นร่วมด้วย หากเจ้าทายถูกและเป็นคนที่เร็วที่สุด เจ้าก็จะได้ห้าสิบตำลึงพร้อมหมูตงพัวทุกวัน”

มีลูกค้าอีกสามสี่คนที่สนใจ จึงจ่ายเงินเข้าร่วม

เหยาชิงหลีและฉินอิงสยงเองก็จ่ายเงิน ซั่งกวนเยียนไม่ได้เข้าร่วม แต่ยืนดูอยู่ข้างๆ

เจ้าของร้านรีบให้คนยกโต๊ะสองตัว เก้าอี้หกตัวออกมา

ผู้เฒ่าหยวน เหยาชิงหลี ฉินอิงสยง และลูกค้าคนอื่นอีกสามคน รวมเป็นหก

“ยกอาหารมา” เจ้าของร้านออกคำสั่ง

เสี่ยวเอ้อร์ยกถาดอาหารหกถาดเข้ามา ก่อนจะวางอาหารหกอย่างตรงหน้าพวกเขา

ในนั้นมีสองจานเป็นปลิงทะเล และน้ำแกง

“เฮอะ ก็แค่ปลิงทะเลสองอัน คิดว่าจะเป็นอาหารโอชะอะไรได้” ผู้เฒ่าหยวนลูบเคราก่อนจะบ่นพึมพำ

“เฮ้ๆๆ ผู้เฒ่าหยวนรู้จักปลิงทะเลจริงด้วย” คนรอบข้างส่งเสียงโห่ร้อง “ก็อยู่แถวหอเฟิ่งหวงมาตั้งหลายปี ต่อให้ไม่เคยกินก็ต้องเคยเห็นบ้างแหละ”

“หุบปากให้หมด” ผู้เฒ่าหยวนเบิกตากว้าง ท่าทางโมโหสุดขีด

“นี่…” ฉินอิงสยงหยิบตะเกียบขึ้นมากัดหนึ่งคำก่อนจะขมวดคิ้ว “ใส่เกลือ”