แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 393

เหยาชิงหลีหายตัวไป ทหารและเจ้าหน้าที่ค้นหายิ่งใหญ่ตลอดทั้งคืน ไม่กล้าดับโคมไฟทั้งเมืองเทียนอี

เยี่ยฟ่านเซิงและซั่งกวนเยียนพาคนค้นหาหลายรอบ ยังคงไม่พบเบาะแสสักนิดเดียว

ตอนที่กลับถึงตรอกเล็กนั่น สีท้องฟ้ามีสีขาวลอยแล้ว

ฉินอิงสยงและหันซิงนั่งอยู่ด้านข้าง ทำหน้ากังวลใจ

“ฟ้าสว่างแล้ว ยังไม่ออกมา” ฉินอิงสยงนั่งบนพื้นด้วยดวงตาเขียวช้ำ กอดเข่ามองเยี่ยฟ่านเซิงตาปริบๆ “ดูเหมือน พวกเจ้าก็หาไม่เจอเหมือนกัน”

“……” มือใต้แขนเสื้อของเยี่ยฟ่านเซิงกำหมัดแน่น

“อยู่ในค่ายกลนั่น” หันซิงพูดเสียงเย็น “พวกเราติดตามซื่อจื่อไปสู้รบหลายปี เคยแกะรอยศัตรูไม่ถึงหมื่นคนก็มีหลายพันคน เรื่องเล็กอย่างรอยเท้าตรงหน้าพวกเรายังผิดพลาดได้หรือ? รอยเท้าสุดท้ายของแม่นางเหยาก็คือที่นี่! จากนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย”

“งั้นก็ดี” ฉินอิงสยงถอนใจโล่งอกแรงๆ “ถึงอย่างไรซื่อจื่อของเจ้าเข้าไปแล้ว”

“ก็ไม่แน่” เยี่ยฟ่านเซิงเสียงเย็นยะเยือก “เขาไม่มีกุญแจ เข้าไปได้ก็ไม่แน่จะออกมาได้! อีกสักพักก็จะเป็นค่ายกลวายุ มันยอดเยี่ยมกว่าค่ายกลกำแพงของวันที่หนึ่งมาก! ได้ยินมาว่า อดีตมีทหารเก่งตายอยู่ข้างในไม่รู้กี่นาย”

“ชิงหลีเข้าไปคนเดียว นั่นก็ตายคนเดียว ตอนนี้จิ่งอ๋องซื่อจื่อก็เข้าไปด้วยแล้ว งั้นก็......” ตายคู่? ฉินอิงสยงหน้าซีดเผือด

“ถุย ท่านถึงตายคู่!” เขาไม่พูด หันซิงก็เดาได้ว่าเขาอยากพูดอะไรแล้ว

ในเวลานี้เอง คนหนึ่งที่แต่งตัวองครักษ์แคว้นอันคนหนึ่งเดินมา “แม่นางซั่งกวนตอนนี้ฟ้าสว่างแล้ว เมื่อวานซืนนี้ผู้อาวุโสจูแจ้งลงมาแล้ว วันนี้เช้ายามเฉินออกเดินไปหุบเขาเทียนอี”

“นี่......ยังไม่รู้ชิงหลีอยู่ไหน” ซั่งกวนเยียนทำหน้าลังเลและร้อนใจ

“แม่นาง” องครักษ์ขมวดคิ้วแน่น “อัครเสนาบดีบอกว่า ท่านต้องกลับไป!”

“ได้!” ซั่งกวนเยียนถอนหายใจอย่างจนปัญญา มองฉินอิงสยงกับหันซิงและคนอื่นๆ อย่างขอโทษ “ไม่กล้าขัดคำสั่งจริงๆ!”

“อา ข้าเกือบลืมไปแล้ว นี่ต้องออกเดินทางแล้ว! ตอนนี้จะทำอย่างไรดี!” ฉินอิงสยงหน้าซีด หันไปมองซั่งกวนเยียนที่ทำหน้าลำบากใจอีกครั้ง รีบพูดว่า “แม่นางซั่งกวน เจ้ารีบไปเถอะ!”

ถึงอย่างไรนางเป็นคนแคว้นอัน ที่หายไปตอนนี้เป็นคนแคว้นฉู่พวกเขา ยังต้องออกเดินทางไปหุบเขาเทียนอี พวกเขาคงหยุดการเดินทางของนางไม่ได้

“ประมุขเยี่ย หากทำได้ พวกเรารออีกหน่อยได้หรือไม่! ไม่แน่อีกเดี๋ยวชิงหลีก็ออกมาแล้วเล่า!” ฉินอิงสยงมองเยี่ยฟ่านเซิงด้วยใบหน้าขอร้องและคาดหวัง

“จะพยายามถึงที่สุด” เยี่ยฟ่านเซิงนึกถึงลั่วซินเม่ย นางคำนวณไว้ล่วงหน้า ว่าจะยืดเวลาให้เหยาชิงหลีอย่างไรไม่ใช่หรือ

“ชิงหลีหายตัวไป......คนที่มีความสุขที่สุดก็คือลั่วซินเม่ยกระมัง! ไม่แน่ว่า......เรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับนาง” ซั่งกวนเยียนพูดแล้วชำเลืองมองเยี่ยฟ่านเซิงอย่างระมัดระวัง อย่าโทษนางผสมเรื่องส่วนตัว ลั่วซินเม่ยเป็นคนน่าสงสัยที่สุดจริงๆ

“ไปเถอะ! พวกเราก็กลับจวนราชา” เยี่ยฟ่านเซิงหมุนตัวก็รีบเดินจากไป

……