แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 392

เหยาชิงหลีเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว

ตกมาในสถานที่ว่างเปล่าไร้ผู้คนอย่างไม่ตั้งใจ รอบทิศเต็มไปด้วยค่ายกล

ไม่ว่าเธอใช้วิธีการอะไร ก็ไม่สามารถเดินออกไปได้

ยังแบกผู้ป่วยที่หมดสติอยู่อีกหนึ่งคน

การจู่โจมของค่ายกลใหญ่ไม่เคยหยุดพัก

เธอทำได้แค่แบกผู้ป่วย กระโดดขึ้นกำแพง หลบมาโดยตลอด

แต่กำแพงเคลื่อนย้ายได้อย่างรวดเร็ว และชนเข้าด้วยกัน ทำให้คนตกตะลึงจนเจ็บ อวัยวะตันทั้งห้า อวัยวะกลวงทั้งหก

ไม่เพียงเสียพละกำลังกาย ยังมีพลังใจ แค่ไม่ระวังนิดเดียวก็จะตกลงไปถูกชนและหนีบตาย

เธอรู้สึกว่าร่างกายไม่ใช่ของตนเองแล้ว ไม่มีการรับรู้สักนิด

ขณะนี้ ทันใดนั้นก็มีค่ายกลวายุพัดมา ผสมฝุ่นและแรงกดดันที่มากมาย แม้แต่ตัวกำแพงรอบข้างก็หยุดลงหมดแล้ว

นี่มัน……

เหยาชิงหลีดีใจ

ยังไม่เห็นเงาคนชัดเจน แต่เหยาชิงหลีรู้แล้ว ว่าเป็นมู่เหลียนโยว!

คิดอยู่ ตัวเธอก็ผ่อนคลายลงมาแล้ว หลับตาทั้งสอง ร่างกายตกลงมา

เสียงดัง “ตุบ” เธอรู้สึกแค่ร่างกายสั่นสะเทือน ล้มไปบนพื้น แต่กลับไม่เจ็บนัก เป็นไปตามที่เธอคิด มู่เหลียนโยวรับเธอเอาไว้แล้ว

“ชิงหลี” มู่เหลียนโยวอุ้มนางแล้วนั่งลง

ร่างกายเหยาชิงหลีสั่นอย่างห้ามไม่ได้ แสบจมูก ทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา “ในที่สุดเจ้าก็มา”

พูดอยู่ก็พุ่งไปในอ้อมกอดเขา กอดเขาเอาไว้แน่น

“ไม่ต้องกลัว” มู่เหลียนโยวถอนใจโล่งอกแรงๆ

เหยาชิงหลีซบอยู่ในอ้อมกอดเขา นี่ถึงดีขึ้นเล็กน้อย

มู่เหลียนโยวเห็นล้มอยู่ด้านข้าง อดไม่ได้ที่จะหรี่ตา เป็นตาเฒ่าคนนี้!

หากไม่ใช่ต้องดูแลเขา เป็นไปไม่ได้ที่นางจะเหนื่อยและเสี่ยงอันตรายขนาดนี้

คิดอยู่ มู่เหลียนโยวก็โกรธนิดๆ “ทำไมเจ้าไม่โยนตาเฒ่าคนนี้ทิ้ง!”

“ไม่ได้!” เหยาชิงหลีถลึงตาใส่เขา “นั่นเป็นคนไข้ของข้า!”

ถึงแม้จะอันตรายมากแค่ไหน ขอแค่ไม่ถึงความเป็นความตาย เธอก็ทำเรื่องทิ้งชีวิตเขาไปไม่ได้

และตาเฒ่าหยวนคนนี้ ถึงแม้จะไร้ยางอายและแปลกประหลาด แต่กลับทำให้เธอรู้สึกสนิทใกล้ชิด ทำเป็นไม่สนใจเขาไม่ได้จริงๆ

“เหนื่อย พวกเรารีบออกไปกัน” เหยาชิงหลีว่า

“ออกไปไม่ได้ชั่วคราว ค่ายกลแบบนี้เข้าง่ายออกยาก” มู่เหลียนโยวว่า “ข้าต้องศึกษาทำความเข้าใจเพิ่ม”

ใบหน้าเล็กของเหยาชิงหลีพังลงมาทันที

เวลานี้ เสียงดังก้องที่หายไปนานดังขึ้นอีกครั้ง