แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 395

หุบเขาเทียนอีห่างจากเมืองเทียนอีแค่สิบกว่าลี้

หลังจากออกจากตัวเมืองแล้ว ขบวนรถเดินมาหนึ่งชั่วยาม ในที่สุดก็ถึงจุดหมาย

ซั่งกวนเยียนหันกลับไปมองตลอด รอเหยาชิงหลีไล่ตามมา ผลปรากฏว่าพวกเขาจะไปแล้ว ยังไม่พบนาง

ซั่งกวนเยียนผิดหวังมาก จู่ ๆ รู้สึกการเดินทางมาหุบเขาเทียนอีครั้งนี้หมดสนุกไปเล็กน้อย

เวลานี้ รถม้าโอนเอนไปมาสุดท้ายก็หยุดลงมาแล้ว

เลิกม่านรถขึ้น เห็นสองข้างทางถนนใหญ่เป็นหน้าผาสูง สถานที่กลางหุบเขาหนึ่งมีประตูหินขนาดใหญ่สองบานหนักหมื่นจิน

ลูกศิษย์หุบเขาเทียนอีสี่คนกำลังเฝ้าประตูใหญ่อยู่

“ประมุขน้อยกับท่านหญิงกลับมาแล้ว! เปิดประตู!”

ตามเสียงตะโกนหนึ่ง เสียงดังลั่นหนึ่ง ประตูใหญ่สองบานถูกผลักออกแล้ว

ขบวนรถทยอยเข้าไปในประตูใหญ่ ทุกคนลงรถก็เห็นลูกศิษย์หุบเขาเทียนอีนับร้อยคน ยืนเป็นระเบียบเรียบร้อยอยู่ตรงนั้น

คนที่ยืนอยู่หน้าสุดเป็นผู้หญิงอายุใกล้สี่สิบคนหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นหน้าตาไม่ได้งดงามนัก แต่บุคลิกโดดเด่น ดูเคร่งขรึมและใจกว้าง

“ยินดีต้อนรับประมุขน้อยและท่านหญิงกลับหุบเขา” ลูกศิษย์หุบเขาเทียนอีนับร้อยคนก้มตัวทำความเคารพ เสียงดังก้องไปทั้งหุบเขาเทียนอี

ซั่งกวนเยียนสะอึก ในใจเกิดความหวาดกลัว

ตอนอยู่เมืองหลวง ลั่วซินเม่ยถูกมู่เหลียนโยวกลั่นแกล้งดูถูกต่อเนื่อง เหยียบย่ำนางไม่หยุด บอกนางไม่ใช่ท่านหญิงอะไร ก็แค่ลูกเลี้ยง

ระบายความโกรธแทนเหยาชิงหลีกับซั่งกวนเยียนเต็มที่

ซั่งกวนเยียนถากถางลั่วซินเม่ยเป็นท่านหญิงตัวปลอมอยู่ตลอดเวลา

แต่ตอนนี้ ทุกคนในหุบเขาเทียนอีเห็นนางล้วนเรียกท่านหญิงอย่างเคารพ ทำให้ซั่งกวนเยียนเกิดความกลัว ไม่กล้าดูถูกนางแล้ว ถึงแม้ลั่วซินเม่ยไม่ใช่ลูกแท้ๆ แต่หุบเขาเทียนอีประคองลั่วซินเม่ยไว้ในฝ่ามือจริงๆ

ลั่วซินเม่ยชำเลืองสีหน้าของซั่งกวนเยียน อดกลั้นความโกรธจากเมืองหลวงถึงตอนนี้ ในที่สุดก็พ่นออกมาแรงๆ แล้ว

เหอะๆ เห็นแล้วใช่ไหม! ไม่ว่าเหล่าคนชั้นต่ำน่ารังเกียจยอมรับหรือไม่ นางก็เป็นท่านหญิงน้อยที่สูงศักดิ์ของหุบเขาเทียนอี!

น่าเสียดายเหยาชิงหลีกับมู่เหลียนโยวคนชั้นต่ำสองคนนี้ไม่อยู่ มิเช่นนั้นจะให้พวกเขาดูดีๆ ว่ามีเกียรติเพียงใด

“ท่านแม่!” ลั่วซินเม่ยยิ้มเดินไปทางหญิงสูงศักดิ์คนนั้น พุ่งตัวไปอย่างตื่นเต้นกอดนางไว้ “ท่านแม่ ข้าคิดถึงท่าน!”