แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 396

มู่เหลียนโยวนั่งอยู่ในรถ กำลังอ่านตำรา เหยาชิงหลีอยู่ข้างตัวเขา นอนจนฟ้ามืด

หลังจากหลุดจากค่ายกลใหญ่ พวกเขาก็ไปจวนราชาหย่งซานล้างหน้าบ้วนปาก ต่อมาก็เร่งเดินทางไปหุบเขาเทียนอีแบบไม่หยุดพัก

เหยาชิงหลีเหนื่อยมากจริงๆ เอียงศีรษะก็หลับ

ฉินอิงสยงก็เหมือนกัน นอนหลับอยู่หลังรถม้า

มู่เหลียนโยวก็ไม่ได้หลับตามาหนึ่งวันหนึ่งคืนเหมือนกัน แต่ระดับแบบนี้สำหรับคนประเภทอย่างเขาที่เป็นเดินทัพสู้รบมานาน เป็นเรื่องเด็กๆ จริงๆ

“ซวี!” เวลานี้รถจอดลงแล้ว “ซื่อจื่อ ถึงแล้ว”

มู่เหลียนโยวเลิกม่านมอง เห็นประตูใหญ่ของหุบเขาเทียนอีอยู่ตรงหน้า

“ผู้มาเป็นใคร?” ลูกศิษย์หุบเขาเทียนอีที่เฝ้าประตูสี่คนพูดเสียงเย็น

มู่เหลียนโยวกระโดดลงรถม้า โยนป้ายคำสั่งหนึ่งในมือไปทางพวกเขา

หนึ่งคนในนั้นรับป้ายคำสั่ง จ้องมองก็ตกใจ รีบประสานมือพูดว่า “ที่แท้เป็นจิ่งอ๋องซื่อจื่อ เชิญเข้า”

ป้ายผ่านทางแบบนี้ หุบเขาเทียนอีให้ออกไปเพียงสองชิ้น มีป้ายคำสั่งนี้ ไม่ว่าเวลาไหนก็สามารถเข้าออกหุบเขาเทียนอีอย่างอิสระ

“จิ่งอ๋องซื่อจื่อ ในที่สุดท่านก็มาแล้ว!” เวลานี้ เสียงรีบร้อนหนึ่งดังขึ้น

เห็นเพียงผู้เฒ่าหนึ่งเดินออกมาจากในประตูใหญ่ เป็นลุงจ้าวนั่นเอง “คนเล่า?”

“อยู่นี่” มู่เหลียนโยวชี้ไปรถม้าคันที่สามด้านหลัง

ลุงจ้าวรีบวิ่งไปเปิดผ้าม่าน จากนั้นก็ถอนใจโล่งอกแรงๆ ประสานมือให้มู่เหลียนโยว “ขอบคุณซื่อจื่อ โชคดีที่เจอกับซื่อจื่อ มิเช่นนั้น...”

“ไม่เกี่ยวกับข้า ข้าอยากโยนเขาทิ้งหลายครั้ง” มู่เหลียนโยวหัวเราะเยาะ

ลุงจ้าวมุมปากกระตุก ฝืนยิ้ม “ไม่ว่าอย่างไร พวกเราก็ต้องขอบคุณซื่อจื่อ เพียงแต่......ครั้งนี้บังเอิญเจอซื่อจื่อ หากครั้งหน้า......เฮ้อ”

“ข้าสอนเจ้า” ดวงตาหงส์ของมู่เหลียนโยวหรี่ลง กวักมือเรียก

ลุงจ้าวรีบเข้าไปใกล้

มู่เหลียนโยวกระซิบข้างหูเขาสองสามประโยค ดวงตาลุงจ้าวเปล่งประกาย “ซื่อจื่อ สูงส่งยิ่งนัก!”

“ไม่เช้าแล้ว ไปเถอะ! พวกเราต้องรีบพักผ่อน”

“เชิญซื่อจื่อ พักเรือนก่อนหน้านี้ พรุ่งนี้ถึงเป็นงานเลี้ยงต้อนรับอย่างเป็นทางการ พวกซื่อจื่อก็พักผ่อนอย่างสบายใจเถอะ!”

คนกลุ่มหนึ่งตามลุงจ้าวเข้าไปในหุบเขาเทียนอี

มาถึงเรือนที่จัดเตรียมไว้

มู่เหลียนโยวก้มตัวเข้ารถม้า กำลังจะอุ้มเหยาชิงหลีออกไปอย่างระมัดระวัง

“อือ......” การกระทำของเขาเบามาก แต่ก็ยังปลุกเหยาชิงหลีตื่นแล้ว

ลืมตาก็เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของมู่เหลียนโยว

ยังพบว่ามือของเขาวางตรงข้อพับขาและบนไหล่ของเธอ ใบหน้าเล็กอดไม่ได้ที่จะแดงขึ้น ผลักเขา “ไม่ลำบากเจ้า ข้าเดินเองได้”

ดวงตาหงส์งดงามของมู่เหลียนโยวประกายรอยยิ้ม “อืม”

เหยาชิงหลีรีบปีนออกจากรถม้า แต่ทันทีที่ลุกขึ้น รู้สึกขาทั้งสองทั้งอ่อนและชา คนทั้งคนพุ่งไปบนตัวเขา

มู่เหลียนโยวรับนางไว้ในทันที

เหยาชิงหลีที่เกาะบนตัวเขาก็ไม่ดีแล้ว ยังไม่ทันตอบสนอง ก็ได้ยินเสียงหัวเราะของมู่เหลียนโยว “พุ่งมาเองแล้ว!”

เหยาชิงหลีจากอายเป็นโกรธ “ปล่อยมือ!”