แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 397

เหยาชิงหลีรู้สึกเพียงร้อนที่ริมฝีปาก รอดึงสติกลับมา มู่เหลียนโยวก็ออกไปแล้ว

เหยาชิงหลีพันผ้าห่มอยู่ กอดเข่านั่งอยู่มุมเตียง กัดริมฝีปากเบาๆ

ไตร่ตรองอะไร? ทั้งหมดเป็นเพราะอะไร?

มีเพียงแค่ชอบเขาหรือไม่……

ไม่ว่าเขาจะถามกี่ครั้ง เธอพูดออกไปได้ทันที ว่าไม่ชอบ!

แต่หากไม่ชอบจริงๆ การเปลี่ยนแปลงในใจและความพึ่งพามันคืออะไรอีก?

ตายแล้ว! ทำอย่างไรดี!

เธอไม่อยากชอบเขา! ไม่ใช่แค่เขา คนอื่นก็ไม่ได้

ในใจเหยาชิงหลีเกิดความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงหนาแน่น จับใบหน้าของตัวเองแรงๆ ไม่คิดแล้ว!

รอตื่นมาก็เป็นเช้าวันรุ่งขึ้น

“ชิงหลี! ชิงหลี!”เสียงดีใจหนึ่งดังจากข้างนอก

เหยาชิงหลีปีนขึ้นจากเตียง เปิดหน้าต่าง เห็นฉินอิงสยงยืนอยู่ตรงนั้น

“ชิงหลี พวกเราอยู่หุบเขาเทียนอีแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า!” ฉินอิงสยงดีใจจนแทบกระโดดขึ้นแล้ว “จิ่งอ๋องซื่อจื่อมีวิธีจริงๆ! เอ๊ะ ซื่อจื่อ!”

เหยาชิงหลีตกใจเงยหน้า เห็นมู่เหลียนโยวเดินเข้ามาจริงๆ

ในใจเหยาชิงหลีแพร่กระจายรสเปรี้ยวฝาดบางอย่าง เบะปากน้อยๆ หันหน้ากลับไป

มู่เหลียนโยวมองนางแวบเดียว ไม่ได้พูดมากอะไร พูดเพียงว่า “งานเลี้ยงต้อนรับจะเริ่มแล้ว ไปเถอะ!”

“อืม!” ฉินอิงสยงทำหน้าตกใจที่ได้รับความเอ็นดู ซื่อจื่อมาเรียกเขาไปร่วมงานเลี้ยงต้อนรับด้วยตัวเอง! เป็นเกียรติจริงๆ!

เหยาชิงหลีรีบปิดหน้าต่าง แล้วเปลี่ยนชุด

สามคนก็ออกจากเรือนภายใต้การนำทางของคนใช้

เหยาชิงหลีหลงใหลไปกับทิวทัศน์ตรงหน้า หุบเขาเทียนอีแห่งนี้สร้างอยู่ในหุบเขาจริงๆ ภูเขาล้อมสามด้าน กำแพงสูงกระเบื้องเขียว อยู่ระหว่างภูเขากับป่าแต่ไม่โดดเด่น ในเส้นทางคดเคี้ยว มีดอกไม้ใบหญ้าหายากทั่วทุกแห่ง ในความสง่าแฝงความเงียบสงบอยู่

เหยาชิงหลีมองการตกแต่งในหุบเขาอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ ใครกันที่มีรสนิยมขนาดนี้ ถึงกับออกแบบที่นี่ได้สวยงามขนาดนี้

เดินไปสักพัก ในที่สุดก็มาถึงห้องโถงใหญ่ สาวใช้ที่เฝ้าหน้าประตูรีบเดินเข้ามา “ทุกท่าน เชิญด้านใน! ฮูหยินกับจวิ้นจู่และคนอื่นๆ มาถึงแล้ว”

เหยาชิงหลีกับอีกสองคนเดินตามสาวใช้เข้าห้องโถงใหญ่ อย่างที่คิดราชทูตสี่แคว้นแบ่งนั่งสองข้าง กำลังคุยกันอยู่ ลั่วซินเม่ยกับหญิงสูงศักดิ์ท่านหนึ่งนั่งอยู่หน้าสุด