แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 399

“ท่านราชา!” ลุงจ้าวอยู่ข้างหลังกระทุ้งเขา

ราชาหย่งซานไอเสียงแห้ง ถลึงตาเตือนให้เหยาชิงหลีและอีกสองคน ห้ามเปิดโปงเขา! มิฉะนั้นจะให้พวกเขาเจอดีแน่!

“แค่ก......นั่งเถอะ!” ราชาหย่งซานยิ้ม

เหยาชิงหลีรีบกลับไปที่นั่ง ฉินอิงสยงกับซั่งกวนเยียนนั่งด้วยกัน กัดตะเกียบอยู่เงียบๆ แม้แต่เงยหน้าก็ไม่กล้า ตกใจแทบจะร้องไห้แล้ว

“ท่านตา ในที่สุดก็พบท่านแล้ว” ลั่วซินเม่ยเมื่อเห็นราชาหย่งซาน รีบยู่ปากออดอ้อนขึ้น “เมื่อวานพวกเรากลับมา เดิมคิดว่าท่านตาจะมารับเม่ยเอ๋อร์ คิดไม่ถึงเม่ยเอ๋อร์หาอยู่ค่อนวันก็ไม่เห็นท่านตา”

“แค่ก......ท่านตากำลังกะ กลั่นยา!” ราชาหย่งซานไอเสียงแห้ง เมื่อวานเขายังเร่ร่อนเป็นขอทานอยู่ข้างนอก เห็นปากของหลานสาวยู่จนเกือบแขวนขวดน้ำมันได้สองจิน ก็ใจอ่อน “วันหลังท่านตาจะชดเชยให้เจ้าอย่างดี”

“ต้องประมาณนี้แหละ!” ลั่วซินเม่ยทำเสียง หึ อย่างได้ใจ

“แม่นางเหยา” เวลานี้ ผู้อาวุโสจูมองเหยาชิงหลีพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เมื่อวานเจ้าไม่อยู่ ข้ามีเรื่องบอกเจ้าเล็กน้อย สิบวันหลังจากนี้สถานที่ลับก็จะเปิดแล้ว ก่อนหน้านั้น เจ้าต้องย้ายไปเรือนมั่วอวี้เซวียน ไปพักอยู่ด้วยกันกับพวกแม่นางซั่งกวน เรียนรู้และถือศีลกินเจด้วยกัน”

“เจ้าค่ะ ขอบคุณผู้อาวุโสที่แจ้งให้ทราบ” เหยาชิงหลีพยักหน้า

“เหอะๆ แม่นางเหยาก็ไม่จำเป็นแล้วกระมัง!” ลั่วซินเม่ยกลับหัวเราะเยาะ จ้องเหยาชิงหลี “หุบเขาเทียนอีพวกเราไม่ใช่สถานที่ไม่มีกฎระเบียบ! ถึงแม้ได้ที่หนึ่งของงานชุมนุมหมอสวรรค์ แต่เพราะเจ้าห่วงเล่น และพลาดเวลาเข้าหุบเขา! แม้ว่าเจ้าอาศัยผู้ชายเข้าหุบเขาได้ ก็ชดเชยที่เจ้าไม่รักษากฎ เสียมารยาท ท่าทีไม่สง่าไม่ได้! เจ้าเสียโอกาสเข้าสถานที่ลับไปนานแล้ว!”

เสียงของลั่วซินเม่ยมีจังหวะจะโคน โดยเฉพาะ “อาศัยผู้ชาย” สามคำนี้เน้นหนักเป็นพิเศษ จงใจข้ามชื่อของมู่เหลียนโยว พูดเพียงเขาเป็น “ผู้ชาย” ทำให้เหยาชิงหลีดูเหมือนใช้ร่างกาย ยั่วผู้ชายถึงเดินเข้าประตูหลังได้

ดวงตามู่เหลียนโยวประกายแสงชั่วร้ายแวบหนึ่ง ยังไม่ทันพูด เยี่ยฟ่านเซิงก็เอ่ยปากเสียงเย็น “เจ้าอย่าก่อเรื่องอีก”

“ข้าก่อเรื่องอะไร!” ลั่วซินเม่ยกระทืบเท้ากระเด้งขึ้นมา “หรือที่ข้าพูดไม่ใช่ความจริง! หรือว่าหุบเขาเทียนอีพวกเราไม่รักษากฎแบบนี้? ปล่อยคนรังแกแบบนี้? นางไม่รักษากฎของพวกเราก่อน พวกเรายังต้องตามใจนาง?”

พูดอยู่ ลั่วซินเม่ยที่เอะอะโวยวายมาตลอดจู่ ๆ ก็ร้องไห้ออกมา แต่ละหยดไม่ต้องพูดถึงน้อยใจและน่าสงสารมากแค่ไหน นางหันหน้าไปมองราชาหย่งซาน “ท่านตา! ฮือๆ.......ท่านดู ศิษย์พี่รังแกข้า! ข้าพูดอะไรผิดกัน!”

“หุบเขาเทียนอีเรามีกฎระเบียบ!” ฮูหยินหม่านทนเห็นลูกสาวถูกรังแกได้ที่ไหน ใบหน้าสง่างามบึ้งตึงขึ้นเล็กน้อย ถึงแม้ใบหน้ายังคงนุ่มนวลงดงาม แต่ก็แฝงความน่าเกรงขามที่มองข้ามไม่ได้ “ไม่ใช่แมวหรือสุนัขจะละเมิดฝ่าฝืนได้ตามอำเภอใจ”

ในห้องโถงใหญ่นอกจากราชทูตสามแคว้น ยังมีผู้อาวุโสกับหัวหน้าหน่วยย่อยและบุคคลสำคัญมากมายของหุบเขาเทียนอีอยู่ที่นี่ด้วย ตอนนี้เห็นลั่วซินเม่ยได้รับความไม่เป็นธรรม ฮูหยินหม่านยังเอ่ยปากปกป้อง นึกถึงสองคนนี้คนหนึ่งเป็นลูกสาวของท่านประมุข อีกคนเป็นหลานสาวที่เขารักเอ็นดูที่สุด จึงทยอยอ้าปากตอบแล้ว