แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 400

ตอนนั้นเขาอาการกำเริบเฉียบพลันล้มไปบนพื้น ก็เห็นเหยาชิงหลีพุ่งตัวมา

ถึงแม้ต่อมาจนหมดสติมาตลอด แต่เขามีสติในบางครั้ง ระหว่างที่กึ่งหลับกึ่งตื่น รับรู้ได้ถึงความอันตรายรอบๆ แต่เหยาชิงหลีไม่เคยโยนเขาทิ้งเลย

เหยาชิงหลีประหลาดใจมาก เธอคิดไม่ถึง เขาจะไม่สนหน้าตาของหลานสาวเขา พลิกมาช่วยพูดแทนเธอ!

คิดอยู่ มุมปากของเหยาชิงหลีก็ยกขึ้น อดไม่ได้ที่จะมองราชาหย่งซานแวบหนึ่ง ผู้เฒ่าคนนี้พอจะใช้ได้!

ริมฝีปากแดงของมู่เหลียนโยวยกขึ้นเล็กน้อย เมื่อครู่ที่เขาเอาแต่เงียบมาโดยตลอด ให้ลั่วซินเม่ยพูดต่อไปเรื่อยๆ ถึงอย่างไรให้คนที่นางพึ่งพาที่สุดตบหน้า ถึงจะเจ็บสุด

“……” ลั่วซินเม่ยนิ่งค้างอยู่ตรงนั้น

เมื่อครู่นางยังได้อกได้ใจ ยืนอยู่เหนือมวลชน อยู่ในถิ่นของตัวเองกดศัตรูเหยียบที่พื้น คิดไม่ถึง ท่านตาควรเป็นคนที่นางพึ่งพาที่สุด จะหนึ่งฝ่ามือตบนางกลิ้งไปบนพื้น!

เหยาชิงหลีคนชั้นต่ำนั่นช่วยท่านตาหรือ?

จะมีเรื่องตลกขนาดนี้ได้อย่างไร!

ตอนนั้นนางเห็นเหยาชิงหลีเดินกับขอทานคนหนึ่งแท้ๆ ทำไมกลายเป็นท่านตาได้?

ไม่พูดถึงนั่นใช่ท่านตาหรือไม่ แม้จะใช่งั้นแล้วอย่างไร?

นางเป็นหลานสาวของเขา! เขาก็ต้องปกป้องนาง จะตบหน้าของนางต่อหน้าทุกคนได้อย่างไร!

“นะ......นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?” ฮูหยินหม่านพูดด้วยใบหน้าอึดอัด “ท่านพ่อหลายวันนี้ไม่ใช่กลั่นยาในหุบเขาหรือ?”

ใบหน้าแก่ของราชาหย่งซานตึง ทำเสียง หึ เบาๆ “กำลังกลั่นยาจริงๆ แต่......สองวันก่อน พบว่าขาดของบางอย่าง แต่ในหุบเขาไม่มี ดังนั้นไปหาในตัวเมือง คิดไม่ถึงจะหมดสติล้มที่พื้น หากไม่ใช่สาวน้อยคนนี้ช่วยข้า ชีวิตแก่ๆของข้าอาจจะไม่มีแล้ว! จนถึงเมื่อวาน ถึงให้จิ่งอ๋องซื่อจื่อส่งกลับมา!”

“……” ลั่วซินเม่ยกัดฟันไว้แน่น น้ำตาไหลอย่างห้ามไม่ได้

ราชทูตสี่แคว้นในห้องโถงต่างเลิกคิ้ว สายตาที่มองลั่วซินเม่ยแฝงความพินิจอยู่บ้าง

ผู้อาวุโสกับหัวหน้าหน่วยย่อยและคนอื่นๆ หน้าแดงเล็กน้อย

“เป็นแบบนี้เอง” บนใบหน้าสง่างามของฮูหยินหม่านฉายความตกใจเล็กน้อย ไม่มีความเขินอายสักนิด “ท่านพ่อ ซินเม่ยเด็กคนนี้ไม่ได้ตั้งใจ นางแค่กำลังปกป้องศักดิ์ศรีของหุบเขาเทียนอีพวกเรา”