แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 405

ใบหน้าของลั่วซินเม่ยมืดมนอย่างถึงที่สุด นางทำหน้าบูดบึ้งพลางร้องอย่างอ้อนวอน “ท่านตา ข้าอยากกินพุงปลา!”

“เช่นนั้นเม่ยเอ๋อร์ก็เอาไปสิ” ราชาหย่งซานกล่าวพร้อมคีบเนื้อปลาในชามให้กับลั่วซินเม่ย

“ขอบคุณเจ้าค่ะ!” ลั่วซินเม่ยฉีกยิ้ม พร้อมคีบหมูตงพอชิ้นโตใส่ในชามของเขา “ท่านตา ข้าขอตอบแทนท่านด้วยหมูตงพอสุดอร่อย ทั้งเหนียวนุ่มและรสชาติเป็นเลิศ!”

“เม่ยเอ๋อร์เก่งที่สุด!” ราชาหย่งซานกล่าวชื่นชมอีกครั้ง

ขณะที่เขากำลังจะตักขึ้นมากิน ใบหน้าของเหยาชิงหลีพลันมืดลง นางเอื้อมออกไปตักหมูตงพอโยนลงบนโต๊ะอย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป

“เอ่อ” ลุงจ้าวที่อยู่ด้านหลังอ้าปากค้างด้วยความตกใจ

ขณะที่ทุกคนบนโต๊ะอาหารตกตะลึงอยู่นั้น ลั่วซินเม่ยก็ตบโต๊ะและลุกขึ้นยืนทันที “เหยาชิงหลี ทำอะไรของเจ้าน่ะ!”

ใบหน้าของลั่วซินเม่ยเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น นางอยากตบหน้าสั่งสอนเหยาชิงหลีเหลือเกิน

ทว่าหลังจากครุ่นคิดครู่หนึ่ง นางจึงมองเหยาชิงหลีด้วยความย่ามใจ

ระหว่างเดินทางมาที่นี่ ฮูหยินกำชับนางเอาไว้ว่าอย่ามุ่งเป้าไปที่เหยาชิงหลีในช่วงเวลานี้ นางจะต้องอดทนเอาไว้ ไม่ว่าจะเกลียดชังอีกฝ่ายมากเพียงใด!

เพราะเหยาชิงหลีช่วยชีวิตของราชาหย่งซาน จึงกลายเป็น “ผู้มีพระคุณ” ของพวกเขา แม้ไม่เต็มใจเพียงใด พวกนางจะต้องทำเป็นสงบเสงี่ยม แล้วค่อยมองหาแผนการสังหารนางอีกครั้ง

แม้ว่าลั่วซินเม่ยจะไม่เต็มใจนัก แต่นางก็เห็นด้วยกับความคิดนั้น ทว่าเหยาชิงหลีกลับเผยจุดอ่อนออกมาเช่นนี้! นางจะปล่อยมันไปได้อย่างไร!

เอาอีก แสดงออกมาให้หมด! ทำให้บุญคุณที่มีหายไปให้หมดสิ้น!

เมื่อคิดอย่างนั้น ลั่วซินเม่ยจึงรู้สึกตื่นเต้นอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเม้มริมฝีปากและพูดอย่างร้อนใจ “ ท่านตา ดูนางสิเจ้าคะ! ข้าเพียงคีบอาหารให้ท่าน แต่นางกลับโยนทิ้งลงบนโต๊ะเช่นนี้ นางคงไม่เห็นท่านตาและท่านหญิงอย่างข้าอยู่ในสายตาแล้ว...”

“แม่นางเหยา แม้ว่าเจ้าจะเคยช่วยชีวิตท่านพ่อของข้าเอาไว้ แต่ก็ไม่ควรทำตัวหยาบคายเช่นนี้” ใบหน้าของฮูหยินหม่านยังคงสง่างาม แต่ดวงตาคู่นั้นกลับเย็นชาอย่างยิ่ง “เหตุใดเจ้าถึงทำตัวไร้การศึกษาเช่นนี้!”